De Britse psychpoppers met die ontplofte kapsels van Temples zagen we al eens eerder in 2014 in het oude Doornroosje. Dan ga ik ook niet alles herhalen. Nu is de (nieuwe kleine) zaal ook weer vol, het is gewoon uitverkocht vanavond. We zien wederom een gemengd publiek, van wat jonger tot wat ouder. Inmiddels is het tweede album Volcano uit, en dat betekent meer vet op de bonen (de heren zijn nog steeds niet dik trouwens).
In het voorprogramma zien we Creatures uit london, met het genre Western Coast, of noem het country/americana-indie/psych of iets dergelijks. Bij vlagen doet het me denken aan The Growlers, maar deze heren presenteren het iets leuker, vaak ook echt met van die heerlijk foute melodietjes en zanglijntjes. Bijna een guilty pleasure dit. Op z´n best klinkt de band als muziek bij een westernfilm van Tarentino. Soms is het ook wat flauw, maar ik vermaak me toch echt wel met de heren plus die cowboy op drums.
Dat Temples inmiddels van de gevestigde orde is, blijkt ook uit de presentatie van de band. Vorig jaar speelden de heren op het Eindhoven Psych Lab een strakke show, en ook vanavond valt op hoe relaxed en toch vakkundig de band inmiddels speelt. Ergens in de set heeft zanger/gitarist James Bagshaw wel wat problemen met zijn gitaar, maar dat wordt dan toch zo opgelost dat we er maar weinig van merken. Het meest spraakzaam is bassist Tom Warmsley die er duidelijk zin in heeft en regelmatig uitbundig in de weer is met zijn bas. Hij danst en springt toch soms aardig mee op de maat. Wat dat betreft zijn de andere leden iets rustiger, maar ze spelen zelfverzekerd. We staan mooi in het midden en behoorlijk vooraan, waardoor het geluid extra goed overkomt. Het volume staat best wel weer hard en dat is – als je er over nadenkt – voor een redelijk lieve psychpop-band best gek, maar gelukkig hebben we goede oordoppen. Hoewel de bassen in het begin wat te veel overheersen, is er dus weinig op de geluidsmix aan te merken. De geluidsinstallatie klinkt inmiddels wat minder steriel dan toen het nieuwe Doornroosje openging, misschien moet zo´n installatie ook eerst wat meters draaien en inslijten, maar dat kan ook alleen in mijn hoofd zo zijn.
De nummers van beide albums passen goed bij elkaar zo in de set, ondertussen kan ik niet eens altijd meer zeggen van welk album nu precies wat is. Ze hebben toch een patent op aanstekelijke deuntjes en kennen blijkbaar de kunst tot het schrijven van echt goede popsongs. Ook het nieuwe Volcano staat daar toch aardig vol mee. Bij de Engelse band Temples zit de muziek uit de jaren zestig en zeventig in hun DNA ingebakken, aldus de beschrijving. Het klink bij vlagen als een kruising tussen The Beatles tijdens hun ‘Revolver’-periode, The Kinks, Tame Impala en MGMT, zo lezen we in de aankondiging. Vooral als het tempo wat omlaag gaat klinkt het soms wat als de (ik moet inmiddels zeggen oude) Tame Impala. Maar ergens bevalt me dit dus beter dan die lome discopsych van het laatste Tame Impala-album, maar eigenlijk is vergelijken lastig. Soms verwar ik de band eerder met de Nederlandse band PAUW, wat ook iets zegt over hoe fijn PAUW soms kan zijn trouwens. In elk geval gaat het tempo bij Temples soms echt lekker omhoog en er mag zelfs gedanst worden, zo horen we nog van de bassist (ik dacht bij de aankondiging van “Open Air”).
Een aantal nummers worden weer lekker uitgerekt en dat zijn de kersen op de slagroom voor mij persoonlijk. Dan worden we echt meegevoerd in een instrumentale smeltkroes van geluiden en effecten. Dat mag ook best bij een psychedelische band, een muzikale trip past daar goed bij. Hoogtepunt is dan ook (weer) tegen het einde van de reguliere set de lang uitgerekte outro van “Mesmerise” dat echt magistraal klinkt, en van mij nog een uur door had mogen gaan zo. Verder zijn de hoeveelheid ‘hits’ hoog vanavond, althans in mijn beleving dan. Er komen er een hoop bekende en lekkere deuntjes voorbij en het lijkt dan op een greatest hits-show. Scheelt ook wel dat het nieuwe album al een flink aantal beurten had gehad ook. Fijn. Ik kom weer af en toe in een flow vanavond. Sinds Lowlands ben ik daar wat opzichtiger naar op zoek, en ik weet nog steeds niet hoe je dat kunt bereiken. Dat valt niet altijd te sturen ook. Vanavond was het in elk geval een goede gok om dat weer eens bij Temples te proberen. De band staat ook op de komende editie van Down the Rabbit Hole, en het zou zomaar kunnen dat ik daar weer ga proberen in een flow te komen. Zou ook zomaar weer eens kunnen dat dat lukt.
Pingback: Gezien: Down The Rabbit Hole 2017 | t-beest's blog
Pingback: De 50 beste concerten van 2017 | t-beest's blog