Gezien: Roadburn 2017 – vrijdag

Op vrijdag blijven we zoals gebruikelijk weer wat te lang op het terras hangen om Schammasch nog te kunnen zien, maar we starten met het – inmiddels al begonnen – Magma, dat hier in 2014 ook als eens stond op verzoek van curator Mikael Akerfeldt (frontman van Opeth).

Het beeld is niet anders dan toen, alhoewel de grote zaal nu een stukje groter is geworden uiteraard. De Franse progressieve rockpioniers zijn opgebouwd rondom drummer Christian Vander, en de band zing als ik het goed heb voornamelijk in een bedachte taal, het Kobaïaans (al hoor ik ze dit keer ook wat Frans zingen dacht ik toch). Het blijft een soort sekte, die bezwerende teksten prevelt op moeilijke ritmes van prog/jazz. Veel repetitieve motieven dus, het heeft ergens wel iets weg van Philip Glass. Het geheel is symfonisch, bombastisch, en minimalistisch tegelijkertijd, waardoor het wennen is aan deze stijl van spelen. Ik noemde het toen ook al een soort hippieprog, om bij het kampvuur wat satanische rituelen uit te voeren, maar voor een festival als Roadburn is het niet echt zwaar of super donker. Wel bijzonder dat de organisatie dus zo´n band ook nog een keer zelf uitnodigde, maar het is een goede zet dus, en slaat weer best goed aan bij het Roadburn-publiek.

Inmiddels in de Green Room, het is vlakbij die grote ook, speelt het trio van True Widow (uit Dallas, Texas) voor een – wederom – volle zaal. De band stond al eens eerder op Roadburn, maar toen in het Patronaat maakte het iets meer indruk, wellicht omdat ik toen wat beter stond, maar ook het geluid in Het patronaat zou toen nog wel eens een tandje harder kunnen hebben gestaan. Volume kan wel degelijk uitmaken, maar de impact wat meer naar achteren in de kleine zaal van 013 ontbreekt wat. Het is in theorie mooie depressieve en meeslepende gruizige doompop (of stonegaze zoals ze het zelf noemen geloof ik), maar het trekt me niet helemaal mee de diepte in. Het blijft wat meer van hetzelfde, het voelt loom aan, en ook de zang is ook nog steeds niet helemaal voldoende.

We gaan door met wat bands zappen… Het Amerikaanse Ruby the Hatchet in Extase kan niet echt dikke potten breken. De melodieuze seventies-psych klinkt op zich wel aardig en trekt gelukkig ook soms wat vlotter door, en ook de zang is redelijk, maar verder voelt het wat gewoontjes.

We lopen terug naar Zhrine in Het Patronaat dat daar al even bezig is. De IJslandse band is meer van het echte blackmetalgeweld en laat de kerk behoorlijk trillen. Uiteraard is er het bekende gruntachtige geschreeuw en de shreddende gitaren in een wolk van majesteuze melodieën. Hier en daar wordt het wel fijn afgewisseld met meer post/prog- of deathmetal maar dan al snel komen de blastbeats weer om het geheel weer met herrie dicht te smeren. De liefhebbers in de zaal headbangen wel gewillig mee. Het is ook wel aardig voor de afwisseling om even een meer gewelddadig portie muziek te ondergaan.

Niet heel veel later belanden we weer in de grote zaal van 013 voor Oathbreaker, deze Vlaamse band had ik niet direct aangestreept, maar nu we toch wat meer op de zwarte tour gaan past het wel. Er is een interessante rol voor prima schreeuwende zangeres Caro Tanghe in deze Belgische band, die een behoorlijk sfeervolle en fijn grootste versie van black en doom op het podium brengt. De band wisselt soms ook fijn tussen de meer ingetogen intro’s en de zwartgallige noise met opzwepende blastbeats. Hoewel snelle blackmetal, zit er toch ook een fijne laag postmetal in verborgen en werken de mooie akkoordenreeksen achter elkaar goed. En zelfs Tanghe zingt ergens gewoon nog prima clean als ik me dat goed herinner.

We blijven in België met de in Brussel opgerichte Emptiness dat diverse stijlen hanteert. De band schakelt van blackmetal naar postrock, en gooit er ook wat synthesizers tegenaan voor de nodige sfeer. Daar overheen een wat sinistere duivelse grunt-achtige zang. De mix staat eens een keer wat minder in Het Patronaat, maar ergens is het wel een duistere duivelsband met mooie sfeerwolken. Jammer dat het echt soms wat doormeandert en uiteindelijk toch niet helemaal mijn smaak blijkt te zijn.

We pakken kort daarna nog een klein stukje mee van de Amerikaase zangeres Chelsea Wolfe, ooit al eens gezien als voorprogramma van Russian Circles in Tivoli de Helling. De zangeres lijkt me wat minder schuchter dan toen in Tivoli, toen ze nog het liefste alle lichten uit had. De zangeres lijkt met de band het grote podium aan te kunnen. Natuurlijk klinkt de gitzwarte folk wat depressief, je verdrinkt in somberheid, en toch is de zang van Wolfe zelf, ondanks de voortslepende wanhoop, mooi helder. Als lichtpuntje in de duisternis. Maar hoop is ijdel hier. De sfeer is bedrukt. En dat is allemaal fijn, maar toch we willen op tijd naar de volgende band.

En dat blijkt een goede keuze. We staan midden vlak voor het podium om getuige te zijn van de redelijk legendarische Italiaanse band Zu, althans ik had de band al vaak zien noemen als referentiepunt, dus nu is het wel eens fijn om deze grootmeesters zelf eens goed aan het werk te zien. Opvallend feitje is dat drummer Tomas Järmyr sinds 2015 bij die band zit, de drummer stond hier vorig jaar nog met Yodok III op hetzelfde podium en recent is hij aangekondigd als nieuwe drummer van Motorpsycho. Druk baasje. De band maakt vanaf de eerste noot van basgitarist Massimo Pupillo dikke indruk. De bassist weet zijn basgitaar ook te gebruiken als gewone gitaar en gooit er indrukwekkend dikke en fijn reutelende gitaarlijnen uit, soms zelfs in een loop gegooid, waardoor de band ook direct wat voller klinkt. Wat een stoere gast, wat een gave poses ook. Saxophonist Luca T. Mai gooit er ook een fijn potje staccato gespeelde sax-geluiden tegenaan, die samen met de ingewikkelde drumpatronen zorgen voor een fijn portie math/noise-rock jazz/grindcore of iets dergelijks. Dit moeten toch ook helden zijn van onze Nederlandse Dead Neanderthals die ook in de zaal blijken te staan. Uiteraard. Een van de bandleden van MNHM, waar saxofonist Otto Kokke naast Dead Neanderthals ook in speelt, heb ik ook wel eens met een Zu-shirtje gezien. Soort zoekt soort denk je dan. Daarnaast doet het me toch ook aan de blackjazzmetal van het Noorse Shining denken. Bij vlagen is het dus heerlijk nerveus en onnavolgbaar, maar Zu weet gelukkig ook regelmatig de beukende riffs op te zoeken zodat er ook nog genoeg te headbangen valt. Ik stuiter vanzelf mee. Zu is niet minder dan briljant vanavond, misschien wel het hoogtepunt van het festival. Voor mij dan. En over Järmyr kunnen we kort zijn; wat een klasbak. Die kan alle technisch ingewikkelde patronen uitstekend aan, en je vraagt je zelfs af of Motorpsycho niet te simpel voor hem zal zijn. Maar fans kunnen dus gerust zijn. Het definitieve vertrek van Kenneth Kapstad van Motorpsycho naar Spidergawd vond ik een fikse aderlating, maar met Järmyr hebben ze een nieuwe klasbak in huis. Benieuwd hoe dat samen gaat klinken.

Dan missen we wel een deel van SubRosa (Subdued), wat meer akoestisch gespeeld, waarbij met name de drums zijn weggelaten en ook meer aandacht is voor de folk-kant met samenzang. We horen vooral de laatste twee nummers. De band zit op stoelen waardoor ze nauwelijks te zien zijn, niet heel handig op dit podium. Uiteraard is het sfeervol, maar voor mijn gevoel iets kaler dan het optreden een dag eerder op het hoofdpodium, maar het einde ontwikkelt zich uiteindelijk erg mooi, met die prachtige violen en doom-achtige slagen.

Na een pauze (ik sla Amenra toch maar over, want al vaker gezien en ik ben sowieso niet zo´n fan van de schreeuwzang), besluit ik Whores. even te laten liggen voor wat het is (volle zaal ook geloof ik) en vertrek ik toch maar redelijk op tijd naar Extase voor het Noorse Hedvig Mollestad Trio. Het trio (goh) bestaat uit een drummer (de eerder genoemde Kenneth Kapstad heeft er ook wel eens gespeeld overigens) en twee gitaristes. Natuurlijk hoeft dat niet zo uitzonderlijk te zijn, maar dames die psychrock maken en dan zo strak? Nee, dat heb ik volgens mij nog niet eerder gezien. De drum/bass combi is een verslavende funky aanjager (denk Papir bijvoorbeeld) voor een echt excellerende Mollestad op gitaar. De band groovet in vlot tempo door de set met een aantal lange nummers, in vergelijking met Papir (of Dans Dans) is er veel meer aandacht voor dikke riffs (stoner of zelfs prog) naast de soms jazzy psychrock. Wat dat betreft zoeken ze ook wel vaak de aanstekelijke kant, waar goed om te headbangen is (of swingen, zo u wilt). Dat is wat minder gekunsteld of vernieuwend, maar wel enorm doeltreffend. De twee gitaristes (je kunt ook een contrabas gebruiken voor sommige nummers in plaats van de gewone basgitaar blijkbaar, gaaf idee) zijn erg geschoold en de bandleden zijn enorm op elkaar ingespeeld. Op het einde gaan de dames ook nog maar even het publiek in, en ook mooi is het moment waarop ze elkaars gitaarhalzen bespelen. Heerlijke doorbeukstonerpsych en funk ´n roll dus. Gaaf optreden, dit wil ik echt nog wel eens vaker zien.

Dan mis je ook bands die tegelijk spelen zoals Telepathy in Cul de Sac, maar goed. We lopen nog even richting de Amerikaanse band Baroness, met frontman John Dyer Baizley, die ook curator is van het festival. Met hun sludge en stoner doen ze soms denken aan Mastodon, maar dan wat lichter verteerbaar en opvallend melodieus, met hier en daar wat flauwe muzikale lijntjes (vind ik dan). Hoewel de afwisseling hier okay is raakt de band me dus wat moeilijk, wat dat betreft voelt de band te makkelijk verteerbaar op een of andere manier, dat had ik toen op festival de-Affaire in 2012 ook een beetje. Later dat jaar zouden ze overigens nog een flink aantal botten breken in een busongeluk. Dus goed dat we ze überhaupt nog kunnen zien, dat had ook anders af kunnen lopen (al is er vandaag een andere drummer en bassist bij geloof ik).

Het programma gaat vandaag door tot 02:00 uur terwijl het de andere dagen om 00:30 al stopt. Waarom dat verschil er is ontgaat mij een beetje, dan zou je de zaterdag ook wat langer door kunnen laten gaan zou je zeggen. Het loopt inmiddels tegen enen in Het Patronaat en dat betekent dat Perturbator al twintig minuten te laat is. We zagen al wel een flinke backdrop van diverse lichtpilaren en twee synthesizers neergezet worden. Er wordt ook flink gebeld op het podium. Uiteindelijk blijkt de band echt uit een persoon te bestaan die de elektronica bedient, al weet ik niet echt wat hij nu precies doet. ‘Mighty electronic beats’ uit het programmaboekje omschrijft het wel. Dikke elektronische stuitershit, maar toch niet zo leuk als Carpenter Brut een dag later. Nee, dit voelt toch net te veel alsof je in de Bravo danstent staat in het midden van de nacht van Lowlands. Veel te recht toe recht aan gebeuk. Wel een dik en vet geluid, maar op een gegeven moment wordt het me snel te saai.

Als aftopper luisteren we (zien kunnen we niet veel achterin Cul de Sac) dan nog even naar het Canadese Zaum met hun doompsych met vooral diepe slagen en rondzingende mantra´s. Met een invloed van Mongoolse keelklanken, aldus het boekje, maar dat haal ik er moeilijk uit. Een aardige afsluiter op een zeer geslaagde dag, maar ik had sowieso veel bands aangekruist op deze vrijdag.

Alle foto’s van de vrijdag.