We gaan inmiddels dag drie in en wennen ondertussen wat makkelijker aan de routine van bier en bands.
De ontblote zanger van Cobalt probeert er alvast van alles uit de halen op het relatief vroege tijdstip, maar de band speelt verder niet super strak en de gitaristen lijken wat op routine te spelen. Het is weer druk in de kleine zaal van 013. De band uit Greeley, Colorado speelt zoiets als licht groovende deathblack/stoner met wat sludge. Het tempo wordt soms fijn opgeschroefd met wat blastbeats ook, maar echt opzienbarend speelt de band verder niet. Lelijke schreeuwzang ook weer, maar dat hoort er blijkbaar bij.
Het is dan volgens mij weer wat druk voor de kleinere zalen, vorig jaar viel ook de rij op voor Het Patronaat voor het Finse Oranssi Pazuzu. Dit jaar mag de band in de grote zaal van 013 aantreden, en daar blijkt de band ook dat podium prima aan te kunnen. Hoewel ook in de hoek van de blackmetal, is dat dan een band die me wel behoorlijk goed bevalt. De band begint met het nieuwere “Kevät” en zet gelijk een mooie slepende donkere post-doom-sfeer. De band bouwt lekker traag op met mooie akkoorden. Mooi donker en dreigend, met de nodige tempoversnellingen, maar dus niet alleen dat eeuwige doorbeukwerk. Nee, de band zorgt hier voor mooie spannende lagen en zijn nimmer voorspelbaar. Nu komt in zo’n black-achtig genre ook niet direct alles binnen (wat moeten we toch met die duivelse natte roggelzang ook), maar ik kan hier ook bij vlagen dik genieten van die goed aangebrachte sfeer.
Wolvennest komt ook uit België, dat land is toch ook weer goed vertegenwoordigd op het festival. Achterin Extase is het soms echt lastig te volgen wat er op het podium gebeurt (ze zijn met z´n vijven in de mist als ik me niet vergis), maar het gaat om de muziek. Is het spacy doomdeathmetal? Kraut/black? Postdoomsludge met wat psych? Nou goed, zelf houden ze het op ‘psychedelic/ambient/dark/rock’. Het beukt traag door en de space-geluiden op de synths geven de boel wat extra smeuïgheid, terwijl er ook nog gewoon ergens wordt gezongen door Shazzula op synths als ik me niet vergis. Ergens zaagt het tegen het einde oneindig lang en lekker door, waardoor het toch echt een klein hoogtepuntje van de dag vormt. Waar een band in soms in een wat saaie herhaling kan vallen, pakt het me hier wel.
Misschien nog beter bevalt me de volgende Belgische band, en ik ben blij dat er plek is in die slangenkuil achterin Cul de Sac. Mantis maakt zoiets als instrumentale funky post-rock met prog en stoner of zoiets, en heerlijk doelbewuste dikke riffs en prettige breaks. Supergroovy baby! Ook dit is weer zo verslavend lekker dat ik moeilijk stil kan staan. Geweldige band en misschien wel de beste van de dag, maar dan hou ik ook wel erg veel van dit soort muziek.
Dan volgt er onvermijdelijk een kleine dip in het programma, maar ik had hier dan ook niet veel aangestreept. Uiteindelijk zie ik nog een stukje van Memoriam, een soort doorstart van Bolt Thrower. De Engelse band werd opgericht door Karl Willetts van Bolt Thrower met op bas Frank Healy (Benediction), Andy Whale (oud Bolt Thrower drummer) en gitarist Scott Fairfax. De band zou een ode zijn aan drummer Martin ‘ ‘Kiddie’ Kearns van Bolt Thrower, die onverwachts overleed in 2015. Memoriam is een old school deathmetal band met als thema’s dood, verlies en oorlog. We zien de beelden van de Tweede Wereldoorlog op de achtergrond, en dan voelt Memoriam alles bij elkaar inderdaad als een soort gedenkplaats, maar echt gedenkwaardig wil het verder niet zijn, daarvoor is het voor mijn smaak wat te rechtlijnig.
Het trio van Trans Am in Het Patronaat, door John Dyer Baizley op het festival gezet, laat me daarna ook moeilijk overtuigen, terwijl het thuis nog wel interessant leek. Kraftwerk-kraut, met wat punk en industrial beats, en dikke synths. Een van de voorlopers van post-rock lees ik ergens, maar dat was in die tijd (jaren negentig) volgens mij nog een veel ruimer begrip. Ik haal het er niet helemaal uit vandaag de dag. Wat vooral lastig is, is dat het toch wat flauwig blijft allemaal. De poppy tunes, de lijzige gitaren en synths. Je mist iets, en ik kan er niet helemaal in meegaan. Jammer.
Zo heb ik ook niet zo veel met My Dying Bride, mijn conclusie vooraf wordt bevestig door even kort te gaan kijken. Flinke naam in doom-land uiteraard, maar ik heb niets met reputaties. Het klinkt me wat iel, richting lome doompop met te weinig body en kruiden. En ook de leizige zang vind ik wat te gewoontjes. Ik mis wat verrassing terwijl de band door de set heen glijdt. Hier en daar een gevoelig toontje is dan nog wel aardig, maar dan ben ik ook weer op tijd weg.
Aluk Todolo staat in de kleine zaal met een heerlijk instrumentaal stukje black en kraut, al klinkt het mij vooral ook als dik psychwerk. Het trio uit Parijs schijnt hier het Voix album (luister hier) uit 2016 integraal te spelen. Op het album staat een nummertje of zes, maar het klinkt vanavond eigenlijk als een groot en lang nummer zonder einde. Spannende rondzingende gitaren in elk geval, met uptempo drums en bassen. Met dik geluid en massieve klanken. Het gaat maar door. Na enige tijd mis je dan wel wat breaks of riffs, maar in deze doorpsychende en zagende massieve vorm lijkt dat ook niet de bedoeling. Heerlijke band met een heerlijk dik geluid, en geweldige belichting van die enkele gloeilamp die voor het podium hangt, en de mooie belichting met mist achter de drummer.
Het eveneens Franse Carpenter Brut staat later als afsluiter in dezelfde zaal (Green Room in 013), en dat is een hele leuke act. Je kunt het inderdaad beschrijven als een soort eighties horror-synths act. Denk Goblin on metal inderdaad, maar dan gespeeld met dikke synths/elektronica. Net als bij het optreden van Goblin in 2015 zien we de vermakelijke filmbeelden op de achtergrond, maar het dikke voordeel hier is dat we niet de hele film gaan kijken, maar dat de Carpenter Brut-trein energiek en snel achter elkaar voortraast. Heel lekker fout, vermakelijk, en ook nog strak gespeeld. Dat we op Roadburn met z’n allen dan op het einde helemaal uit de plaat gaan van een stuiterende versie van “She´s a Maniac” (cover Flashdance) is helemaal lachen natuurlijk. Wat een geweldige afsluiter dit.
Pingback: De 50 beste concerten van 2017 | t-beest's blog