Gezien: Roadburn 2017 – zondag

Het Britse Gnod is dit jaar artist in residence en treedt zelf twee keer op, en een keer samen met Kuro. Op de zondagmiddag in de grote zaal is het nog vrij rustig voor het vierde en laatste optreden van Gnod, maar dan samen met de mannen van (de Nederlandse) Radar Men From the Moon.

Temple Ov BBV is een samenwerking die ook gebracht werd op het Eindhoven Psych Lab in 2016, al had ik moeite me dat helemaal goed te herinneren, maar toen speelden ze ook om half drie ’s nachts geloof ik. Er staan tien bandleden op het podium en alles lijkt dubbel te zijn uitgevoerd, met twee drummers, twee zangers (al pakt er een ook nog wel eens de gitaar en sax), twee bassen, twee elektronica-freaks aan de zijkant en veel gitaren dus. De band begint met een doom-achtige opbouw met soundscapes en trage lome slagen. Het gaat van langzaam naar sneller en ritmischer. Donkere drones, wat lelijke punkige praatzang, en dan wat meer uptempo beats. Ik moet er even aan wennen, de band en het publiek zijn nog niet helemaal los, maar het komt er langzaam in. De gitaren gaan er iets steviger in dan, en draven uiteindelijk wat verder door tot een meer beukende herhaling in een soort noisepsychpunk. Je zou kunnen zeggen dat de pysch van RMFTM hier wel combineert met het meer punkige van Gnod. In het begin horen we nog wat weinig in de mix van de elektronica-boys maar ook dat verbetert. Hoewel het wat lang doorgaat in hetzelfde (Gnod kan dat ook hebben, hoeveel akkoorden spelen ze zelf eigenlijk), trekt het gelukkig wel door naar een goeie wolk van licht pompende psychnoisedrones. Meer richting het einde hebben me ze eindelijk bij de lurven. Fijn, al duurde dat wat lang.

En dan komen we weer eens niet binnen bij Author & Punisher in de kleine zaal (pff vol) en ook voor Het Patronaat staat weer een hele lange rij voor Oxbow. Dat gaat dan niet makkelijk goed komen met bands die ik nog verder had aangestreept, al stonden die ook niet helemaal bovenaan. Uiteindelijk gaan we later (uiteraard na een lekker speciaalbiertje in Dudok) toch nog even bij Pallbearer in de grote zaal kijken. De Amerikaanse band (Little Rock, Arkansas) bestaat sinds 2008 en maakt een melodieuze of toegankelijke vorm van doom of dikke sludge met wat ijle of flauwige zang. De massieve doorzaagstukken met een behapbare bite zijn dan op zich wel lekker, maar het zou beter werken zonder de zang denk ik.

ACB of Caïna viert hier het 10 jaar bestaan van album Mourner van Caïna, een invloedrijke (black)plaat van een mysterieuze eenling. Volgens het boekje hebben we te maken met Mr. Andrew Curtis-Brignell. De man op het podium blijkt een vriendelijke kerel met baard, die blij is dat hij hier mag staan. De muziek komt vooral uit zijn MacBook en gitaar. Muzikaal zit het in de hoek van donkere drones en soundscapes, met wat mooie melodieën en meer frissere sferen, overvloeiend in dikke lome bassen en beats, terwijl de postrock-achtige gitaar ook nog een rol vervuld. En wat blackmetal-achtig geschreeuw. Donkere sinistere sferen. Zoiets dus.

We gaan echter weer op tijd weg, om niks te missen van Les Discrets, toch een van de bands om naar uit te kijken vandaag. De grote zaal voelt niet heel erg vol, maar daarvoor is de muziek van de Franse band ook wel redelijk toegankelijk met hun sfeervolle post-achtige droomrock met een lik shoegaze. De band rondom Fursy Teyssier (ook grafisch ontwerper en animator) speelt mooi, al is de Franse samenzang nog niet helemaal top, maar ze pakken een mooie sfeer op de soms lekker doordenderende drums door goede lijnen te vinden in de melodie. Ach, zo af en stuk behoudende emotie kan ook echt wel eens verfrissend werken op het festival. Niks donker, maar mooie melancholische meegaande post-rock.

Dan komen we niet meer binnen bij Gong geloof ik, en ontmoeten we later Ulver in de grote zaal met een indrukwekkende lasershow. Ulver heeft als band veel gezichten en zeer diverse genres op de diverse platen. De Noorse band viert hier de release van het nieuwe album The Assassination Of Julius Caesar?, dat echt net uit is en inderdaad weer totaal anders dan het geweldige ATGCLVLSSCAP van vorig jaar. Op dit album zoekt de band het meer naar de wat lome eighties synthpop, denk ergens aan Depeche Mode. Het is wat dansbaar op de deels doordringende beats, discowave bijna. Het is wel licht spannend en hongerig, maar ook wat veel herhalend en misschien zelfs iets te dansbaar. Het trekt je langzaam in wat trance-sferen, maar soms is dat wat kaal als je twee akkoorden maar blijft herhalen. Ik vind het wel aardig, prima uitgevoerd ook, maar niet briljant. En het speelt vast ook mee dat je weet dat de band ook zoveel gave andere dingen kan in genres die ik veel leuker vind. Toch is het heerlijk gewaagd om dit album dan ook gewoon zo uit te voeren op zo´n festival, als je weet dat je dit soort genres daar niet zo snel tegenkomt. Er is nog genoeg publiek voor ook blijkt. Nou goed. Als dit ook kan, dan volgend jaar maar eens Nick & Simon. Of beter: Sick & Demon.

Dat een singersongwriter alleen met gitaar ook indruk kan maken blijkt wel uit een volgepakte kleine zaal in 013 waar echt geen doorkomen meer aan is om nog iets fatsoenlijks op te vangen van Emma Ruth Rundle, en dat is jammer, al is het ook jammer dat ze blijkbaar de band heeft thuisgelaten die (dacht ik toch) een dag later ergens anders wel mee zou doen. In Het Patronaat is dan nog wel plek…

The Doomsday Kingdom is opgericht door Candlesmass bassist en songwriter Leif Edling, die de laatste tijd ook niet met Candlemass optrad vanwege medische problemen. Het is het eerste optreden van de band, met een redelijk standaard/klassiek doom/stoner geluid, samen met wat seventies-achtige passages, maar dat is ook wel de bedoeling geloof ik van Edling en zijn band. Edling speelt bas maar wisselt voor “The God Particle” met zanger Niklas Stålvind om een persoonlijk nummer te zingen (‘He’s probably a better bass player than me anyway.‘), en je ziet dat het hem wat doet. Het nummer (hier te zien) werkte therapeutisch voor hem. Kan me voorstellen dat het ook lastig is als je wel wilt, maar niet kunt optreden, en hij staat hier maar toch (weer eens) op een podium. Muzikaal is het behoorlijk degelijk allemaal, al sla ik ook weer niet stijl achterover, het is gewoon wat standaard.

Ook niet echt aangestreept in het programma, maar nu we er toch zijn pakken we wat mee van Hypnopazūzu, dat op papier natuurlijk direct interessant is als je ziet dat de band onder andere bestaat uit Youth (bassist en mede-oprichter van Killing Joke) en David Tibet (Current 93). Het begin met wat foute tunes waarna wat folk-violen-soundcapes volgen, verstoord door de wat flauwe zang eigenlijk. Het klinkt als een soort muziek bij een film over een dramatisch Viking-slagveld op zee of zo. Daarna klinkt er weer een soort dronkenmansblues uit een Ierse pub, dat veel charme weghaalt. Wat is het nu eigenlijk? Folk-synth-filmscore toch een beetje? Nou goed, ik kan er wat moeilijk in meegaan, ik had het toch liever zonder zang gehoord, en met een gave film op de achtergrond.

Pontiac uit Manchester dan nog een stukje, de band bestaat uit drie broers Carney, en ze spelen een redelijk standaard soort stoner/psych. De drie broers zingen er ook alle drie bij. Het is een beetje repeterend in het begin, maar toch aardig. Hier en daar volgt wat afwisseling in tempo, en het gaat van behoudend tot ruiger. Daarmee maken ze het op zich wel waar dat ze op vele bands zouden lijken (aldus het programmaboekje). Maar uiteindelijk houden ze het in de herhaling ook niet altijd even spannend. Best onderhoudend, maar veel meer ook niet.

We gaan ruim op tijd richting Inter Arma. De vorige band in Het Patronaat is bijna afgelopen, maar er staat al of nog een aardige rij. Uiteindelijk komen we mooi op tijd binnen en pakken eerst nog een lekkere Bommen & Granaten (Brouwerij De Molen) op het balkon van die zaal. De band maakte op Roadburn 2014 al dikke indruk in een kolkende kleine zaal, en ook hier bevalt de band weer uitstekend, al is de zaal zelf lang niet zo euforisch als toen. Opvallend. Ook vanavond is het weer een fijne blend aan stijlen ergens richting sludge, drone, noise, post- of blackmetal. De energieke zing-schreeuwende Mike Paparo staat vooraan, maar de enorm strak drummende T.J. Childers is met (weer) alleen z’n roze korte broek een drijvende kracht voor de band, maar zit nu wat verscholen achterin. Het maakt niet uit, de band neemt ons weer op sleeptouw tot een heerlijke apotheose op het eind, wanneer er nog even een fijne percussie-jam op poten wordt gezet om het helemaal af te maken.

En dan is het voorbij.

Roadburn 2017 was toch weer een uitstekende editie, heerlijk georganiseerd, met een fantastisch relaxte sfeer, en met een bijzonder fijn publiek. En met veel muzikale hoogtepunten. Voor zo’n festival zal iedereen toch een ander lijstje hebben; meer gedreven door welke genres dan door kwaliteit, want veel slechte bands spelen hier helemaal niet. Dat is ook de kracht van het festival. Ik heb me vooral vermaakt bij bands als Crippled Black Phoenix, SubRosa, Pinkish Black, Esben and the Witch, Joy, Magma, Oathbreaker, Chelsea Wolfe en Oranssi Pazuzu. Maar de echte hoogtepunten vormden Hedvig Mollestad Trio, Wolvennest, Mantis, Aluk Todolo, Carpenter Brut, Les Discrets, Inter Arma en – vooral – Zu. Maar goed, hoogtepunten zijn deels dus ook echt wel gedreven door de genres waarvan ik nu eenmaal het meeste van hou. En op dit festival is altijd wel wat goeds te vinden. Volgend jaar staat al weer dik omcirkeld in de agenda. Roadburn 2018 is van 19 tot 22 april. Weet je dat alvast.