Gezien: Popronde 2017, Nijmegen

Vorige week donderdag. Het liep inmiddels al na tienen in de avond en ik besloot toch maar eens een keer wat bands op de Popronde te gaan bekijken. Geen verwachtingen, nauwelijks voorbereiding, geen review modus. Maar toch even opschrijven wat ik heb gezien, zodat ik dat niet vergeet.

Nijmegen is de eerste van 41 steden in de popronde, dat sinds 1998 als losstaand festival bestaat, en ook gelijk de grootste met 104 optredens op 45 locaties door de stad. Zo’n opzet lijkt op Le Guess Who? of Let’s Get Lost, en ik neem aan ook Incubate (bestaat inmiddels niet meer) en Eurosonic, maar daar ben ik nooit geweest. Verschil is dat de Popronde gratis is, en zich richt op talent uit eigen land. En dan hebben we het over een poel van 140 acts, gekozen uit 1300 inzendingen. Niet minder dan 104 optredens op zo’n avondje (al waren er ’s middags ook al wat voorproefjes) is veel. Dat is lastig kiezen zonder wat voorbereiding, maar wat ik er van zag (vier optredens maar overigens) waren de locaties wel aardig gevuld, dus dat rechtvaardigt dan zoveel keuze. Maar toch is het een hoop. Ik kan niet eerder dan iets na tienen en moet gelijk kiezen uit acht bands die starten om 22:00 uur (o.a. Moon Moon Moon) en elf bands om 22:15 (o.a. Stopcontact, Fuz, Jagd, Kinoo). Ik laat me wat leiden door de locatie (wat speelt er op dit moment in de buurt) en hier en daar heb ik wat van tevoren beluisterd, of de beschrijving gelezen uit het boekje (eh… site) en de tips van Never Mind The Hype.

Ik stuit als eerste op FOES in De Wit Wasserij Donuts & Bar, Hertogstraat 5. Als Nijmegenaar kende ik deze bar niet eens, met inderdaad wasmachines en drogers achterin, maar zo te zien is het vooral een bar. Ik zie een duo dat inderdaad op tijd begint, al dachten ze zelf nog tijd voor een peuk te hebben. Okay dan maar rammen met die handel. En het is heel aardig. Het duo uit Utrecht speelt een soort punkige grunge/noise (richting Blood Red Shoes, BlackboxRed, Japandroids als ik wat berichten mag geloven) en doet dat onbevangen en sympathiek. En lekker luid zoals dat hoort. Of die wasmachines ook aan mogen achter zich, roept de drummer, dat ziet er zo leuk uit. En we kunnen een biertje van ze winnen als we het origineel van een cover raden, maar ik kom er ook niet echt op. Drummer Jannes van Kaam ramt lekker vlot, en zangeres/gitariste Melanie Kazemier zingt heel aardig, en de gitaar fuzzt ook stevig door. Lekker energiek. Luister hier op soundcloud.

En dan zijn we gelijk weer een half uur verder en mis je dus ook een hele hoop bands. Wat is er nu te doen in de buurt? CIEL zou kunnen in Extrapool, The Curious Incident leek me wel aardig in De Deut, The Avonden in de bieb zou ook nog kunnen, maar ik zie Mantra uit Haarlem ook al klaar staan in de Opera, een café verder. Die maar even zien dan, een beetje wat rauwere psychrock. Althans dat denk ik van tevoren. De band uit Haarlem speelt psych-grunge of post-grunge. Het is wat melodieuzer en minder gruizig dan ik had gedacht. Of gehoopt. Een aardige band, maar het blijft wat behoudend, op wat interessante licht progressieve wendingen na dan. Het houdt me niet binnen, maar ik wil ook wel op tijd naar de volgende band in muziekcafé Merleyn, dependance van Doornroosje in de stad.

Het is een band die ik al wel kende (en dat is een uitzondering moet ik zeggen), met name vanwege die paar fijne nummers op de Hitkrant EP (neem “Scully” bijvoorbeeld, of “Attak”). Korfbal dus, met leden van The Homesick, Creepy Karpis, Yuko Yuko en Rats on Rafts, speelt daar voor een goed gevulde zaal. De zanger verontschuldigt nog dat hij ziekjes is en daarom een trui aan heeft, maar je merkt er verder weinig van. Het is fijn speelse indie/garage-rock met een psych-bite (in de hoek van Meatbodies, King Gizzard, Thee Oh Sees, Canshaker Pi, Iguana Death Cult,..) en de vrolijke catchy rock doet me ook even denken aan een band als Otherkin. Lekker zoet met vuur en vrolijkheid. Leuke band.

Het is even wachten in Lux op The Cinema Escape, een electropop-project met old school synths opgericht door Kevin Stunnenberg (Birth of Joy). Het komt niet helemaal lekker binnen, mede ook door het feit dat ik niet veel verder vooraan kan komen (de indeling is ook niet zo dat er veel publiek goed kan staan daar), maar vooral ook omdat de mensen om mij heen absurd hard kletsen. Je snapt ineens waarom het volume soms zo hard moet bij concerten, hier overstemt helaas het geouwehoer. Maar muzikaal spreekt het me ook niet helemaal aan. In theorie een leuke combi, rock met ouwe synths, maar de zang is niet geweldig en de liedjes missen potentie. Op tijd naar huis dan maar.

Het is ook al veel te laat. Moet morgen ook werken. Maar het was een leuke kennismaking (eindelijk) met de Popronde. Voor herhaling vatbaar.