Gezien: Twelve Foot Ninja, Doornroosje, Nijmegen

DSC00790Nee, van de Australische band (Melbourne, Victoria) Twelve Foot Ninja had ik nog niet eerder gehoord, maar als FortaRock (in samenwerking met Doornroosje) weer eens een fijn clubavondje metal programmeert dan wil ik zo’ n band nog wel eens checken. Bedankt dus, dit leek me wel aardig. En dat was het ook zeker.

Niet dat ik de hele selectie stevige bands lust die ze daar neerzetten, maar we mogen over het algemeen uitermate tevreden zijn wat er door Doornroosje en consorten in Nijmegen wordt geprogrammeerd. En wat zitten daar soms pareltjes van aanstormend talent tussen of verbogen talent. Bands die niet in de Ziggodome staan voor een eurootje of honderd. Geef dan maar mijn lokale dealer met de meer verborgen schatten.

Het is al verrassend druk op de woensdagavond bij het voorprogramma, ik ben net even te laat om het begin mee te maken van The Interbeing uit Denemarken, maar ik loop dus een goed gevulde zaal in. Het publiek zal gemiddeld rond de 25-40 zijn gok ik, maar dat maakt verder geen bal uit. De band bestaat net als de hoofdact uit vijf man; twee lead-gitaren, bassist, drummer, en zanger. De zanger probeert in de stijl agressief te schreeuwzingen, maar oogt stiekem sympathiek, en is dat uiteindelijk ook naar het publiek toe. Hoe spreek je dat eigenlijk uit  ‘Doornroosje‘? Die zanger zingt sporadisch ook clean, net zoals de gitarist op rechts voor de kijkers, die hier en daar mee mag zingen in de meer melodische stukken. Het buldert allemaal behoorlijk door in een beetje standaard metal ‘muur van geluid’, maar het geluid staat vrij goed en hard. Ook hier komen de ingewikkeldere maatsoorten en riffs langs (net als de hoofdact) al klinkt het iets meer rechttoe rechtaan dan bij de Ninja’s later. Het heeft ook wel degelijk een industrial tintje, vooral ook vanwege de synths van een laptopje dat ergens toch meeloopt, en die pompende elektronica doet me hier en daar ook aan het Noorse Shining denken. Het helpt in elk geval wel om de muziek nog opzwepender te maken. Al met al vind ik het aardig, maar minder interessant dan de hoofdact toch. Net wat te veel op effect en minder goede songs. En ook het vragen om mee te klappen gebeurt me wat te vaak. Ik ben daar niet zo van. Een groot deel van het publiek overigens doet wel mee. Het publiek is goed opgewarmd, de band krijgt goede respons.

DSC00752

Europa is aan de beurt om veroverd worden, zo staat in de omschrijving bij Twelve Foot Ninja. De band stond in april al in Haarlem, een dag eerder in Amsterdam, vanavond is het de beurt aan Nijmegen. Muzikaal zit het ergens in de hoek van djent- of math-metal, denk aan Karnivool, Tesseract, Leprous, Animals as Leaders, Periphery, SikTh, Meshuggah, Car Bomb of Between the Buried and Me. Of zoiets dan. Ingewikkelde maatsoorten in elk geval ook. Headbangen voor wiskundigen. Maar dat zeker niet alleen. Ook de wat stoempende riffs in nu-metal stijl hoor je er wat doorheen  (da’s in mijn geval geen diskwalificatie – de beginperiode van de nu-metal blijf ik heel aardig vinden), naar dan toch ook de geweldige en verrassende natuurlijke overgangen naar (vooral ook) reggea-achtige tussenstukjes, maar ook salsa, jazz en latin. En daarbij toch ook een flinke dot melodie zodat er ook gewoon meegezongen kan worden tussen de wat meer ingewikkelde headbangmomenten. Het lijkt inderdaad wel wat op de Mr. Bungle-gekte (die referentie stond in de beschrijving), al is dat nog echt next level idiotie voor mij. Bij deze band vanavond vloeit het wat meer natuurlijk en is het wat minder maniakaal. Op de plaat lijkt die zang (en stijl) bij vlagen ook wel wat op Mike Patton, maar zo live valt me dat helemaal niet op juist (als Patton-fan).

Wat opvallend vind ik dat het publiek wat laat los komt met deze band, het half uurtje pauze tussen de twee bands lijkt er toch ook voor te zorgen dat de opperbeste uitgelaten sfeer wat weg is aan het begin. Van opwarming is dan geen sprake, maar gezegd moet worden dat die euforie uiteindelijk wel komt gedurende de set, alsof het publiek ook even los gespeeld moet worden. De band speelt relaxed en strak, dit lijkt ze geen moeite te kosten. Het geeft de indruk dat de heren goed op elkaar zijn ingespeeld al bespeur ik nog wel een klein beetje routine, maar speel maar eens spontaan avond aan avond. De zanger doet z’n best wel, maar lijkt minder sympathiek of spraakzamer dan de zanger van het voorprogramma. Wat geeft het. Ik vermaak me prima met deze band, met name het fantastische stoempwerk, de complexere patronen, en de lekkere gekke tussenstukjes. Heerlijk. En bovendien komt het geluid heerlijk helder door mijn oordoppen heen. Als laatste in de toegift “Coming For You”, in een veel langere versie dan op de plaat (zie de video hieronder), geeft een goede klap op het concert. Het publiek is inmiddels goed los en de band heeft hier zieltjes gewonnen. Fijne band aldus.

DSC00753

DSC00756

DSC00770

DSC00778

All crappy pics

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=cFm4vXlyrzo&w=450]

2 gedachten over “Gezien: Twelve Foot Ninja, Doornroosje, Nijmegen”

  1. Pingback: De 50 beste concerten van 2017 | t-beest's blog

  2. Pingback: Beestvideos (12) – t-beest

Reacties zijn gesloten.

Scroll naar boven