Gezien: Soulcrusher II (2017)

Het is een druilerige, donkere zaterdag met hier en daar een flinke plensbui. Het depressieve herfstweer lijkt even de overhand te hebben gekregen, een prima setting voor een dagje duistere black- en doom-metal, oftewel Soulcrusher. Editie nummer II dus (op de eerste editie stonden o.a. Lord Dying, Oathbreaker, Voivod, Entombed A.D.).  Gelukkig in Doornroosje en niet buiten dus. Want hoe toepasselijk het weer ook is, zo’n mini-festival beleef je toch lekkerder binnen.

Het is mijn eerste dagje Soulcrusher, en volgens mij sowieso mijn eerste festival in het (vernieuwde) Doornroosje, dus ik was wel benieuwd hoe dat uit zou pakken. De twee zalen zijn open (Rode en Paarse zaal) en je kunt op zo’n dag makkelijk tussen die twee heen en weer switchen. De voorzieningen op zo’n binnenfestival zijn bijna als vanzelfsprekend goed met genoeg bars open en genoeg aanbod aan lekkere speciaalbiertjes. Verder zijn er nog best een hoop zitplekken, ook buiten het café, en zijn er geen rijen bij de WC’s. Sowieso is het publiek relaxed en fijn, en daarmee doet alles ook wel denken aan het Roadburn-festival, waar ook veel doom- en black-metal staat (maar ook wel psych, stoner, prog, donkere folk etc). Het aanbod aan eten is wel behoorlijk karig, met een klein standje in het café met flammküchen en broodjes in de aanbieding. Ik vermijd de rijen tijdens etenstijd en heb een van die laatste platte pizza’s te pakken later op de avond. Ze zijn ook al tegen tienen dicht, en dat betekent je daarna niks meer te eten kan krijgen in het pand (goed, misschien op wat chips bij de bar na misschien). Normaal niet zo erg, je kunt ook terecht op het station vlakbij voor wat eten, maar na tienen of zo mag je ook echt niet meer even naar buiten (i.v.m. overlast voor omwonenden). Dus even een frietje kapsalon naar binnen werken voordat je je weer in het metalen muzikale geweld stort is er ’s avonds laat niet meer bij. Maar dat is ook het enige kleine smetje. De organisatie is prettig vandaag en het is net niet te druk. Bij de hoofdacts is de zaal behoorlijk goed gevuld (de balkons zijn wel dicht) en je kunt nog prima in de kleine zaal terecht als je dat wilt. Veel drukker hoeft voor mij ook niet, dit is eigenlijk perfect zo.

Ook de prijs van een kaartje is heel schappelijk, ik zat bij de eerste vijftig snelle beslissers dus ik mocht voor 25 euro (excl. servicekosten) naar binnen. Da’s niet slecht voor 14 bands van 14:00 uur ’s middags tot 01:30 ’s nachts, gelijk ook een van de redenen dat ik niet gelijk vanaf het begin aanwezig ben trouwens, want ik ben niet echt toe aan zo’n hele lange zit (eh.. vooral staan eigenlijk). Maar belangrijker wellicht voor het verhaal is dat ik eigenlijk helemaal niet zo’n fan ben van de klassieke black-metal met dichtgesmeerde shreddende muren van gitaren en lelijke duivelse schreeuwzang. Dat is uiteraard smaak, maar meestal vind ik het wat vermoeiende noise op een inktzwart behangetje. Er zijn wel wat uitzonderingen, maar ik ben er dus niet zo’n fan van doorgaans.

Daarom mis ik ook het Tsjechische Inferno in de grote zaal (black-metal a la Mayhem, ook aanwezig als hoofdact van vanavond). Ook Galg uit Nijmegen mis ik in de kleine zaal, dat iets van blackened sludge-noise maakt of zoiets. Ik weet het niet. Ik ben niet helemaal thuis in die hokjes ook. Allemaal herrie zou m’n moeder zeggen.

Ik hou wat meer van sludge/stoner/post-spul/psych en dat soort zaken als we het toch over grof gitaargeweld hebben (en af en toe een dosis thrash), en ’the allmighty’ doom natuurlijk, met heerlijke lompe riffs en ultiem laag gestemd gitaargereutel. Dat soort geluid laat ik graag over me heen kotsen, als we het dan toch over noise en geweld hebben. Al moet dat dan ook niet te saai worden. Genoeg aanbod van dat soort lompheid vandaag, en het uit Portland Oregon afkomstige Usnea is in die zin een fijne opener in de grote zaal. Lekker schreeuwen daarbij ook, maar de gitarist in het midden gooit er ook wat lekkere diepe grunts tegenaan geloof ik, al is hij in het begin wat slecht te horen. De lompe lage riffs zijn goed en degelijk, het geluid in beide zalen is subliem en knoepertje hard uiteraard, maar dat is lekker (met oordoppen, dat is wel broodnodig). De shreddende gitaren passen er hier ook mooi bij, en de soms onvermijdelijke herhaling in dit soort genre’s valt me bij deze band niet tegen. Dat komt ook door een fijne lik melodie soms, en hier en daar worden we verrast door fijn ontsporende gitaren met psychedelische effecten. De band blijft in elk geval niet constant hangen in hetzelfde.

Ulsect dan in de kleine zaal uit eigen land, met ex-leden van Textures (bassist Dennis Aarts) en Dodecahedron (drummer Jasper Barendregt en gitarist Joris Bonis), dat later op de dag in dezelfde zaal staat. Het tempo is gelijk een stuk hoger dan net en het drumwerk is ook wat lekkerder en puntiger en met name fijn is ook het wat meer funky baswerk. Fijn dat het geluid hier niet zo is dicht gesmeerd, nee dit is wat meer afwisselend richting death-metal met ook wat post-metal, noise en black-invloeden gok ik. Best aardig dus, al hou ik dus nooit zo van dat standaard geschreeuw in een microfoon. Ben je boos of zo, haha. Nou minpuntje is misschien ook wel dat het wat blijft hangen in dezelfde akkoorden, maar daar hebben veel bands op zo’n dag last van.

Monolord komt uit Zweden. Daar komen meer goede zwartgallige bands vandaan. ABBA bijvoorbeeld. Maar alle gekheid op een drumstokje, dit is wel weer van het fijnere soort doom-metal en de band komt hier in de grote zaal ook vele malen beter uit de verf dan toen op het Valkhof Festival in 2015 waar ze ook te kampen hadden met een beroerde geluidsmix zonder dikke punch. Vandaag is de uitstekende revanche waarbij de logge en hard reutelende slagen achterin de zaal extra indrukwekkend klinken (beter dan vooraan in de hoek). Klein minpuntje hier vind ik toch die ijle zang, deels doorspekt met een raar soort echo/effect, hier zou ik nu graag lompe grunts horen. Of gewoon niet zingen, mag ook. Ook blijft het wat allemaal wat in hetzelfde stramien doorgaan, maar de tijd gaat snel en dat is toch ook weer een goed teken. De grenzen van de geluidsinstallatie van Doornroosje worden hier mooi opgezocht. Missie geslaagd voor die basboxen aldaar.

Het Franse Déluge dan in de kleine zaal, die mocht al eens openen voor de populaire landgenoten van Gojira. In mijn beleving is het wat blackened doom met post-hardcore-iets, waarbij snellere, wat volgesmeerde noisy stukken wat rigoreus worden afgewisseld met sfeervolle stukjes, die dan wat te mat zijn in plaats van je echt laten meevoeren in een bepaalde sfeer. Ik kan er niet helemaal in meegaan in elk geval.

Terug naar de grote zaal is ook terug naar de Doom en dan meer in de klassieke vorm. Doom met een hoofdletter ja. Het is wel weer lekker, maar bij het Britse Conan is me al bij een eerder optreden opgevallen dat dat vele herhalen van dezelfde lome lompe slagen op een gegeven moment ook wat tegen je kan gaan werken als je niet echt veel afwisselt in tempo of akkoorden. Hoe hou je het dan nog spannend? Het valt op zich wel mee dit keer, ik vermaak me wel, maar ook de lompe gitaren vond ik bij Monolord wat indrukwekkender (vetter) overkomen. Wel lekker heavy, dat wel natuurlijk, en zeker een smaakmaker in het genre. Categorie lange halen, niet snel thuis.

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=PHGgr6OHN_U&w=450]

Een dodecaëder, of regelmatig twaalfvlak, is een ruimtelijke figuur met 12 vijfhoekige vlakken, 20 hoekpunten en 30 ribben. Het is ook een band genaamd Dodecahedron. De band deelt dus leden met Ulsect en hebben een standplaats ergens rond Tilburg geloof ik. Ook dit is niet helemaal mijn smaak helaas, behoorlijke dichtgesmeerde metal met gruntige afsnauwschreeuwzang. Hier en daar zijn er wel degelijk imposante versnellingen met dito geluid (ik zie in de beschrijvingen ook wel black/death-metal), en de band gaat er wel vol voor, net zoals heel veel bands op dit festival trouwens. Weinig echt routinewerk te zien vandaag, en dat levert zo’n festival altijd bonuspunten op.

Het Italiaanse trio van Ufomammut ook, zeker een van de redenen om überhaupt een kaartje te kopen voor het festival. De band maakte al indruk op het Valkhof Festival (heette de-Affaire toen nog in in 2012) en in Merleyn, en het is bijzonder fijn ze weer eens in Nijmegen tegen te mogen komen. Ik ga gelijk maar eens vooraan staan, tweede rij, en later sta ik zelfs helemaal vooraan als verrassend genoeg de man voor me tegen het hek verdwijnt. Het geluid is knoepert hard daar vooraan, en ik hoor dat vooral vanuit de monitoren/versterkers op het podium zelf. Urlo maakt heavy distorton op de bas en pijnigt daarmee mijn oren, mijn doppen houden dat bijna niet meer tegen, maar wat is het lekker. Gave lichtgevende knopjes heeft ie op de grond trouwens als pedaaltjes, mooi om te zien als je zo dichtbij staat. Gitarist Poia gooit soms triomfantelijk een been de lucht in als hij met die voet weer eens een pedaaltje heeft aangeduwd. Enfin. Waar de band in het verleden dacht ik nog wel eens echt de tijd nam om hun doom-psych langzaam en loom op het publiek af te vuren, valt nu toch op dat ze het tempo er toch aardig in houden. Wat zit er een vaart in deze set. Dat viel me ook al zo op de nieuwe plaat op (8), ongetwijfeld spelen ze daar ook veel van. In die zin wordt het meer sludge/stoner/psych van het moddervette reutelende soort. En geen moment verveelt het. Het vliegt voorbij en ik ga er helemaal in op. De zang van Urlo is nauwelijks te horen op de achtergrond, maar de gitaren spreken genoeg. Wat een beestachtig goed optreden. De bandleden geven sympathiek als ze zijn nog alle mensen vooraan een handje, en ik neem dat van harte aan als fanboy van middelbare leeftijd. Wat geeft het.

Na deze euforie kan ik moeilijk schakelen naar het Franse Celeste, de vervanger overigens van Tombs. Deze blackened hardcore sludgers staan met gave rode lampjes op hun hoofd op het podium dat verder aardig donker en mistig wordt gehouden, af en toe opgelicht met stroboscopen. Simpel idee, gaaf effect. De band leek me op de plaat nog best aardig, en de band speelt zo te horen behoorlijk strak, maar ook dit blijft me naar mijn smaak wat te veel dichtgesmeerd, met ook weer dat licht duivelse geschreeuw. En bovendien heb ik nu echt wel honger gekregen…

Het is behoorlijk druk in de grote zaal voor de Noorse band Mayhem, ongetwijfeld de absolute hoofdact voor de echte black-metal liefhebber. De band speelt hier integraal het album De Mysteriis Dom Sathanas uit 1994, een van de meest invloedrijke black-metal albums aller tijden, aldus de beschrijving. Maar vergeef me dat ik dat echt niet wist. Opvallend is Mayhem eigenlijk de eerste band vandaag (die ik zie dan) met ook iets van occulte aankleding en geschminkte bandleden (vooral de zanger dan, de anderen hebben alleen van die monnikspijen aan). Hier wordt de duivelse zwartgallige sfeer wel aardig uitgedragen als een ritueel proces, iets wat goed bij het genre past, al neem ik het zelf nooit zo serieus. Wel geinig dat de (Hongaarse’ zanger Attila Csihar pontificaal zijn handen in de vlammen van de brandende kaarsen steekt. Persoonlijk kan ik niet zo in deze sfeer meegaan, maar het publiek heeft een goede avond volgens mij.

Ik ga op tijd naar Emptiness (uit Brussel) in de kleine zaal, vlak voor aanvang is het nog vrij leeg, maar na aanvang vult het nog wel aardig. Op de afgelopen editie van Roadburn in Tilburg was deze band er ook en toen viel het kwartje niet zo, maar hier vind ik de afwisseling in stijl op zo´n dag even heel erg fijn. Ook dit is wat duister, maar dat zit met name in de donkere, diepe en wat duivelse of horror-zang(effecten) van de zanger, en dat bevalt me wat beter dan het echte geschreeuw. De sfeer die de band laat horen is licht dreigend, met een donker post-punk achtig randje in mijn beleving, maar er is ook ruimte voor wat meer schwung waardoor ik vanzelf meedein vooraan, al dan niet overgaand in licht headbangen. En de muziek is ook bijzonder in combinatie met de Koyaanisqatsi film op de achtergrond. Waar het op Roadburn wat bedompt was komt het vandaag in elk geval wat meer tot bloei en twinkelt het meer in de donkere duisternis, en daarmee is het een mooie revanche voor dat eerdere optreden.

Het is duidelijk dat de meeste mensen naar huis gevlucht zijn na Mayhem, of wellicht nog de trein wilden halen. De grote zaal is vrij leeg als het Amerikaanse Today Is The Day staat te spelen, de band waarvan alleen zanger/gitarist Steve Austin van het trio nog over is van de originele bezetting uit 1992. De show is rond het vierde album Temple Of The Morning Star opgebouwd, zo leren we, een stukje noise-post-core weet ik veel. De zanger geeft zich nog vol en zweet als een otter, maar de energie in de zaal is te leeg om hier nog wat van te maken. Sowieso te veel herrie zou mijn moeder zeggen.

Nee, het is ook wel mooi geweest. Het was een lange, donkere, fijne, zwartgallige dag, met genoeg hoogtepunten en genoeg brute riffs om er weer een tijdje tegenaan te knallen. Het kleine broertje van Roadburn in eigen stad was een leuke en eentje die voor herhaling vatbaar is.

De nacht is begonnen en ik gooi nog maar even een worstenbroodje in de oven. Het beest moet ook van binnen gevoed worden.

Alle crappy pics.

Andere getuigenverklaringen: NMTH / 3voor12 / Ugenda / ZwareMetalen