Gezien: Igorrr, Willemeen, Arnhem

Ga ik nu wel? Of ga ik nu niet? Mijn festivalmaat had ook wel zin. Hoewel de band ook werd aangekondigd voor het Roadburn-festival in 2018 was mijn nieuwsgierigheid naar deze act toch wel erg groot. Nee, daar kunnen we niet op wachten dus. Ticketswap bood uitkomst, want het avondje NYMNYR (Not Your Monkey, Not Your Robot, een breakcore-feest eigenlijk) in Willemeen in Arnhem was eigenlijk al lang ram uitverkocht. Dus toch. Ik zou ein-de-lijk dat briljante Igorrr eens live gaan zien…

Het hele concept breakcore is een beetje aan mij voorbij gegaan moet ik zeggen, maar als ik de beschrijvingen mag geloven is breakcore: ‘Een soort combinatie van hardcore breakbeats, ritmische industrial en een punk achtergrond met onconventioneel gebruik van wat maar mogelijk is. Van koude apocalyptische sounds tot warme raggajungle en weird music die je op het verkeerde been zet.‘ (aldus hier). Dat verklaart Igorrr op zo’n feest. Het leek me meer een briljante sample-artiest met inderdaad wel die ingewikkelde beatpatronen met onverklaarbare maatsoorten en breaks om letterlijk je nek bij te breken, maar dat het een oorsprong in de breakcore zou kunnen hebben wist ik eigenlijk niet eens. Dat zo’n act op Roadburn staat is niet zo verwonderlijk en ik had er al wel eens op gehoopt. Het is toch ook een act met ergens een lugubere sfeer, angstkreten en screamo-achtige zang, maar bovendien hier en daar echt goed doorspekt met metalen riffs (black- en death-metal worden ook wel genoemd) om woest om mee te kunnen springen. Zolang hij niet snel schakelt naar een ander tempo of Weens walsje of Barok-achtige tunes er in gooit dan of zo. Het is ook hilarisch grappig. En spannend. Je weet ook nooit echt wat er een paar seconden later gaat gebeuren.

Het is nog wat onwennig daar in de zaal van Willemeen. Het voelt als een fout dance-feestje met een breakcore-DJ die het bal opent, maar in deze pure vorm vind ik nog wat te ver van mijn bed. Kaal en neurotisch. Ik hou wel van neurotisch, maar blijkbaar niet in deze kille vorm. Hoewel het nog niet vertrouwd voelt, lopen er ook genoeg metalheads rond, dus uiteindelijk maakt het niet uit, zeker als dan eindelijk het podium wordt omgebouwd (nou ja, de lange DJ-tafel wordt weggetild) en Igorrr op punt staat te beginnen. Een echte band is Igorrr niet, het is toch vooral een solo-project van Gautier Serre die vanavond linksachter op het podium staat met een laptop en (zoals we later zien) een Akai sample-apparaat, dus alleen op ‘play’ duwen doet ie nu ook weer niet. Maar toch is het Igorrr mét band vanavond en dat is maar goed ook. En dat blijkt al bij de start, want wát een indrukwekkend begin is het als zangeres Laure Le Prunenec (prominent aanwezig op het laatste album dacht ik toch) zeer indrukwekkend clean staat te zingen, overigens met een opera-intonatie. Gewoon solo dus. Ze ment het volk vanaf minuut een. Wat een stem, ze zingt waanzinnig goed. En wat is ze lang, of lijkt dat maar zo? Met de gedistingeerde zwarte jurk van haar is ze een mooie en licht duistere verschijning, en toch ook weer heel vrolijk. Een mooi contrast met het ‘moerasmonster from hell’ Laurent Lunoir (van de band Öxxö Xööx), die hier af en toe een flink potje mee mag brullen (zowel schreeuw, grunt, als opera-achtig) en een indrukwekkende bodypainting heeft vanavond op borst en gezicht. En een alien-achtige microfoon. Op de laatste plaat vond ik al die zang misschien wat te veel van het goede, hier zo live valt dat kwartje helemaal, opvallend genoeg. Voor de performance voegt het toch veel toe die twee op het podium. Net zoals drummer Sylvain Bouvier overigens, die regelmatig meedrumt. Hij drumt niet overal mee, maar dat zou ook praktisch bijna onmogelijk zijn neem ik aan met dit soort knotsgekke breakcoreritmes en dubbele-achtbaan-breaks.

Het is een avond van bijvoorbeeld de onmogelijk maar gave wisselingen tussen een lullig Weens walsje en hard stoempende headbangmetal. Bizar en goed. Bizar goed. Maniakaal gaaf. Waanzin en waanzinnig. En dat is meer zien dan geloven.

Onderaan nog een videootje van Dour met een heel concert, maar eigenlijk had je in dat zweethok van Willemeen moeten staan met een capaciteit van 275 man. Op het einde heerst er euforie, en de vier bandleden staan vooraan op het podium om nog eens samen met het publiek te feesten en te headbangen. Wat een feest! En wat zal dit wel niet voor spektakel kunnen opleveren op Roadburn straks. Ik kijk er nu al weer naar uit.

Video door Bartnijssen:

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=dUKiWRU1-IU&w=450]

Igorrr op Dour:

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=JFuCp496C2c&w=450]