Ik ben best wel van een goed potje post-rock, ook al zijn er ook in dit genre wel wat mindere acts te vinden. Of ze nu op elkaar lijken boeit me niet zo heel veel, niet elke band hoeft enorm origineel te zijn wat mij betreft. Het Slowaakse The Ills kende ik niet, maar als een band uit dat genre door Doornroosje in Merleyn wordt gezet in de eigen stad is een korte luistersessie snel uitgevoerd. En een kaartje snel gekocht.
Want deze band weet mij wel te raken, het album Ornamental or Mental uit 2016 sprak me erg aan. Natuurlijk lijkt het op van alles, denk Explosions in the Sky, Maybeshewill, God is an Astronaut, Long Distance Calling, Caspian, pg.lost… Nou, noem ze dan allemaal gelijk maar op eigenlijk. Hoewel het veel weg heeft van dit soort bands, doen ze het toch uiterst smakelijk moet ik zeggen. Eigenlijk doen ze dan ook niet onder voor de voorbeelden. Een terechte boeking dus, wellicht naar aanleiding van het optreden van de band Eurosonic 2017 of Incubate 2016. En dan staan ze op zo’n lekkere vrijdagavond voor een man of 25 te spelen en dat is jammer, maar niet iedereen zal van het genre houden en het blijft natuurlijk instrumentaal. Vaak ben ik bij dit soort bands juist blij dat er niet iemand doorheen loopt te blèren of de mooie basis onderuit haalt met zwalkende melodielijnen. Goed, de zaal is vrij leeg dus, maar de vier mannen op het podium zijn goed geluimd en maken veel kleine grapjes, waaronder een aantal duidelijke inside jokes. Er komt ergens een PlayStation spelletje ter sprake, en ik moet gelijk denken aan de beschrijving van het concert. De heren zouden ontstaan zijn in 2008 tussen het spelen van PlayStation door. Ontstaan als ‘a bedroom project’ noemen ze het zelf ook. Na de korte praatjes voelen de stiltes tussen de nummers soms wat ongemakkelijk, maar de heren laten de muziek wel spreken. De twee gitaren vullen elkaar mooi aan en de bas staat soms opvallend smerig met een vettig distortion effect. De band claimt zelf dan ook shoegaze door de post-rock blender te gooien, al hou ik het ter plekke maar even op goed geplaatste dikke stoner-achtige riffs om de erupties kracht bij te zetten. En dat is erg lekker. Niet alleen toewerken naar eeuwig doorshreddende gitaren, maar ook veelvuldig een dikke punt of break zetten en dan doorduwen, om vervolgens ook snel weer te kunnen schakelen naar opvallend mooie melodieën, of akkoordenreeksen, zo u wilt. De band weet in dat soort emotievolle stukken ook echt te raken. Emotie en kracht. Goed, een enkel nummertje vind ik wat standaard vanavond, maar het meeste klinkt meesterlijk en sowieso houden ze er lekker tempo in. Geen lange saaie uitgerekte stukken. De band weet naast wat sludge ook vlagen math-rock en progressieve elementen te verwerken in de muziek, en hier en daar doet het me zelfs denken aan sommige stukken van Oceansize vanavond.
Er is geen voorprogramma, en de band speelt ook niet heel veel meer dan een uur geloof ik, maar voor zo weinig geld is dat nog niet eens zo heel erg. Op het einde gaat de band nog eens helemaal los en gitarist Martin Iso Krajčír loopt met zijn gitaar het publiek in, biedt ‘m aan een jongen naast mij, maar die geeft licht verschrikt aan dat ie daar echt geen zin in heeft. Ik voel ‘m al aankomen en jawel. De gitarist draait naar mij. ‘Kom maar op’, gebaar ik, en ik pak de gitaar aan om er eens uitbundig op te raggen. Na een of twee minuten hou ik de gitaar triomfantelijk de lucht in, ik denk als de rest van de band ook aan het afronden is, en geef ‘m terug aan de gitarist op het podium. Briljant! Na afloop lach ik me kapot, schud met de bandleden nog een vriendelijk handje en we delen wat schouderklopjes uit. Ik roep nog tegen die gitarist zo van.. ‘sorry, maar ik wist de juiste akkoorden niet’, maar dat boeit natuurlijk ook niet, haha. Ik sta tien minuten na het concert nog een beetje beduusd voor me uit te staren. Heb ik nu echt samen met een band lopen raggen op een gitaar als uitsmijter op het einde? Ja dus. Haha, my moment of fame. Sort of dan. Voor veel te weinig publiek, dat wel.
In elk geval is dit een band in het genre die mij erg kan bekoren en die we maar eens goed in de gaten moeten blijven houden. Meer van hetzelfde lekkers is dus volstrekt geen probleem. Integendeel. Het zorgt in dit geval juist voor honger naar meer.
[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=f9Xjx_1A3F0&w=500]