Drie heavy metal bands (of meer) op een avondje FortaRock is in het genre niet eens zo’n uitzondering. Dit keer komen ze allemaal uit Zweden en spelen ze dezelfde samenstelling van vijf bandleden, waaronder twee leadgitaristen en een zanger. Vijftien man in totaal dus op het podium van Merleyn in Nijmegen vanavond, met klassieke heavy metal dat refereert aan bands als Judas Priest, King Diamond en Mercyful Fate. En ik hoor er dan ook altijd Iron Maiden in, maar dat zal wel aan mij liggen, ik ben niet zo’n hele goede klassieke-metal kenner. Maar zo af en toe een dosis metaal halen, ja daar hou ik wel van. En een potje bier.
Trial, de eerste band vanavond op deze ‘Road Kill’ tour, komt uit Trollhättan en is actief sinds 2007. Zanger Linus Johansson werd gevonden na twee jaar oefenen in 2009 en sindsdien maken ze regelmatig platen (goh) met als laatste wapenfeit Motherless uit 2017. Het geluid van de band wordt wel vergeleken met Mercyful Fate / King Diamond, en dat is inclusief de hoge uithalen van de zanger. Het geluid en het spel is in het begin van het optreden wat rommelig, het moet allemaal even opstarten zo lijkt het. Het is vroeg maar de zaal staat toch wel aardig gevuld. De zanger probeert er wel energie in te gooien, maar het publiek moet er ook nog even inkomen. Het geluid staat gewoon niet heel best in het begin, met name de gitaren staan veel te zacht en het geheel klinkt daardoor wat onevenwichtig. Dat verbetert wel en de nummers worden tegen het einde ook beter waardoor er ook wat meer energie in de zaal voelbaar wordt. Vuisten de lucht in. En dan bier halen, want we moeten nog even wachten.
Portrait, geboren in 2006 in Gotenburg, haalt de mosterd bij bands als King Diamond en Judas Priest. Zanger Per Lengstedt haalt die verschillende octaafjes ook wel. Dat ze een band hebben met RAM blijkt wel uit de split-LP Under Command uit 2014. Laatste wapenfeit van deze metalheads is het vierde volledige album Burn the World, vorig jaar uitgebracht. De band begint iets eerder dan aangekondigd (net als RAM later overigens), of mijn horloge loopt achter, maar wat geeft het. Ook hier klinkt het begin mager met een slecht afgestelde geluidsmix. Gek is dat, want bij het einde van Trial stond het wel goed. Ook hier staan de gitaren onbegrijpelijk zachtjes in de mix en wordt het e.e.a. overstemd door de drums (met name hihats) en bas. Na een nummer of twee/drie komt het dan wel op gang, net op het moment dat je gaat denken dat de band toch wat tegenvalt. Nee, het komt toch nog goed, de gitaren krijgen veel meer punch en als geheel staat het veel beter. Per Lengstedt zingt op zich prima met ook van die kenmerkende hoge (heavy metal) uithalen, al zit hij wel heel veel aan zijn volumeknopje (neem ik aan) te draaien op zijn rug. Portrait overtuigt dan uiteindelijk toch nog, nog wat meer dan Trial, met – voor mijn gevoel – iets meer melodie of de betere meezing-nummers en iets meer afwisseling tussen rustig en hard/snel binnen de nummers.
Het Zweedse RAM is opgericht in 1999 door gitarist Harry Granroth en komt volgens mij net als Portrait uit Gotenburg. Deze heren spelen dus al wat langer samen dan de twee andere bands vandaag, al is gitarist Daniel Johansson (gestopt in 2013 vanwege persoonlijke redenen) vervangen door Martin Jonsson. De bassist en drummer zijn broers geloof ik. Vorig jaar verscheen de vijfde langspeler Rod. Allemaal leuke weetjes. De band heeft een ‘rauw en authentiek metal geluid voorzien van een moderne touch’ aldus het programmaboekje, dus dat zal dan wel. Maar goed, RAM is duidelijk de hoofdact vanavond. De zaal gaat ook veel meer los voor deze band, maar de muzikanten op het podium lijken dan ook wat meer gepokt en gemazeld. Het geluid staat nu ineens vanaf het begin af aan perfect. Hard, maar uitstekend in balans. Zanger Oscar Carlquist geeft een overtuigende show en zingt wel hoog, maar heeft niet die King Diamond-achtige uithalen die de vorige twee zangers wel wat meer hadden. De band speelt wat minder gehaast zonder de snelle drums, en het voelt voor mij daardoor iets meer aan als power-metal. RAM heeft toch ook wat beter (of makkelijker) in het gehoor liggende songs, op een enkel nummer na dat midden in de set wat energie wegtrekt (‘wat een lang nummer’, hoor ik iemand in de zaal licht afkeurend zeggen, of ik interpreteer dat onterecht zo). Maar voor de rest heerst de band deze avond, RAM overtuigt hier met goed geschoolde muzikanten, met technisch knap en strak spel, en met een goede volle geluidsmix. Morgan Pettersson (die soms grappig groot uit zijn ogen kijkt) drumt wel lekker stevig maar lijkt hier en daar iets minder strak te spelen, maar hij had ook zijn vingers kapot geslagen, zo laat hij na afloop zien als wij hem heel even spreken. Extra punten voor de inzet van de bandleden. En terecht enthousiasme in de zaal, als je het mij vraagt.
Goed, voor een doordeweekse avond is zo’n metal-injectie in het geheel niet verkeerd, ook al is het wat meer rechttoe rechtaan metal dan me normaal lief is. Het was stiekem best wel weer eens leuk zo’n avondje FortaRock.
