Gezien: Wand, Doornroosje, Nijmegen

Doornroosje programmeert echt bijzonder goed in dit nieuwe jaar en daar mogen we onze handen wel eens voor dichtknijpen. Neem Atak in Enschede, vroeger toch een bruisend bolwerk van muziekcultuur, maar ten onder gegaan aan mismanagement en een magere programmering, voor zover ik dat inschat natuurlijk. In Nijmegen programmeert Doornoosje zo’n beetje alle fijne, kleinere en iets grotere, nieuwe, oude, hippe, coole, vette alt-bands die je maar kunt bedenken, waardoor mijn agenda weer eens met gemak vol wordt gepland. WAND is d’r ook zo’n een. Voor 14 euro krijg je weer zo’n neusje van de alternatieve muziek-zalm voorgeschoteld en dat smaakt meestal nog lekkerder ook dan de zoveelste grote dure vis van 100 euro of meer in een van die grote ‘domes’ of voetbalstadions. Dat is een beetje snobisme, maar zeker geen fake news. De band uit Los Angeles laat vanavond ook wel zien, of vooral horen, dat Doornroosje ook hier weer iets goeds aan de haak heeft geslagen. Vette vis!

De kleine paarse zaal van Doornroosje loopt langzaam vol (de leeftijd van het publiek loopt behoorlijk uiteen, leuk om te zien) en het Belgische Equal Idiots mag vanavond aftrappen met een guitige, enthousiaste, en niet al-te-moeilijk-doen garagerock met een likje punk en psych. Het duo bestaat uit Thibault Christiaensen (zang en gitaar) en Pieter Bruurs (drums). Christiaensen gooit er direct maar een enthousiast ‘oeh’-schreeuwtje-met-echo in, zoals Stu Mackenzie van King Gizzard & the Lizard Wizard dat ook vaak doet. Eigenlijk is deze jongeman bijna net zo enthousiast. ‘Kom maar naar voren, er is plek zat‘. Het publiek doet dat direct. De drummer gooit er ook alle energie uit alsof Kjeld Nuis net goud heeft gehaald. Nee, ze gebruiken geen basgitaar, maar de bas-drum overcompenseert alsof er granaatontploffingen de zaal in worden geslingerd. Zelfs met mijn oordoppen in klinkt dit echt een tandje te hard, maar het sorteert wel effect. Mijn pompoensoep verteert zo ook een stuk makkelijk door deze buikmassage. Niet al te ingewikkeld, maar wel gewoon lekker doorstoempen.

Ik vind het altijd sympathiek als de bandleden zelf hun spullen klaarzetten, zo ook vanavond bij WAND, al is dat wellicht ook gewoon een gebrek aan geld voor aparte roadies. Aan de andere kant zou ik ook liever mijn eigen spullen neerzetten en instellen denk ik, maar goed. Direct na afloop komen wat bandleden de zaal in om hun spullen bij de merchandise te verkopen. Frontman/zanger/gitarrist Cory Hanson vindt dan ook dat hun spullen ‘on fire’ zijn, hij roept dat hard en enthousiast ergens richting het einde van de reguliere set. Hanson is toch wel het middelpunt van de band, je ziet dat de rest vooral op hem let tijdens zo’n optreden. In het begin is er nog weinig interactie met het publiek, maar later komt hij iets meer los, al komt hij dan een beetje vaag op mij over. Maar het kenmerkt ook wel de grote frontman. Een beetje vreemd, maar soms geniaal in zijn muzikale spel, en een duidelijk leider van de roedel. Hij zingt nog best wel hoog, zo valt me vanavond op, en heel soms (neem “Flying Golem”) doet het me ook wel wat aan Temples denken, maar deze band kent veel kanten.

Sterk punt van de band zijn namelijk de verschillende stijlen die dwars door elkaar worden gespeeld, van een rustige indierock tot verwoestende garagerock, langs psych/prog-pop/rock en jazzy interludes. Of volgens de aankondiging een ‘overdonderende combinatie van rock, stoner, krautrock en progrock voorzien van een psychedelica, sixties-harmonieën, een flinke dosis energie en aangename portie waanzin.’ Dus. Het houdt het optreden spannend en niet heel voorspelbaar, ook binnen de nummers wordt nog wel eens een aangename afslag genomen. Niet alleen garage(psych)rock dus in de hoek van Thee Oh Sees, Meatbodies en Ty Segall. Hier en daar moet ik denken aan een band als Spoon die ook die diversiteit in zich heeft maar ook gewoon knalgoede songs kan schrijven. Goed, niet alles is helemaal raak, zo moet het Plum-album ook nog een beetje landen, ook bij het publiek vanavond. Althans zo lijkt het. Het eerste deel van het optreden staat grotendeels in het teken van dat laatste album, uitgebracht in september vorig jaar. De band tourt al sinds die tijd, zo verzucht Hanson een beetje; ze zijn met de laatste optredens bezig.

Hoewel het geluid al aardig goed staat vanaf het begin, klinkt het vooral in het tweede gedeelte bij vlagen briljant, alsof de band in een extra flow komt. Op sommige momenten wordt het niveau zo opgekrikt dat ik moet denken aan een (altrock) wereldband in wording. “Floating Head” vormt voor mij het hoogtepunt van de avond, al vond ik dat altijd al een heel lekker nummer. Het is snel, funky, speels, en de band speelt het verschrikkelijk goed. Wat is die drummer ook strak bezig, naast degelijk baswerk, en het frivole synth-geluid, gespeeld door Ambrose Kenny-Smith. Het nummer komt van het Golem-album uit 2015, ook het enige album op Spotify. De andere albums staan op YouTube en die ken ik – eerlijk gezegd – ook wat minder. Naar verluidt zouden ze er op YouTube ook meer mee verdienen dan het via Spotify aan te bieden, maar dat terzijde. Het nummer wordt volgens mij nog uitgerekt ook, maar sowieso zoekt de band ook zeker wat jams en spielerij op en dat is leuk om te zien. Zo lijkt het er op dat “Fire on the Mountain” nog even spontaan wordt toegevoegd voor het laatste “Melted Rope”, althans de toetseniste was al zo’n beetje begonnen, maar Hanson roept nog even dat er niet een, maar twee nummers komen. Na een kleine pauze komt er dan toch nog een toegift met als eerste het rauwe “Self Hypnosis in 3 Days” dat ik op DTRH ook al veel vloeiender vond dan op de plaat. Zo is het bandgeluid en samenspel sowieso prima in orde vanavond (en beter dan toen op Lowlands). Het vijftal sluit vervolgens de avond af met een cover van Neil Young & Crazy Horse: “Cinnamon Girl” en we kunnen dan helemaal concluderen dat WAND van vele markten thuis is. Waaronder een prima vismarkt.
Smakelijk eten.