De Schotse band Django Django stamt in mijn herinnering een beetje uit dezelfde tijd als Alt-J, dat ook van die vrolijke koortjes had. Beide bands leken in 2012 vanuit het niets te komen, en mochten gelijk aantreden in een propvolle Bravo-tent op Lowlands. Ik vond het toen al het vrolijkste jongetje van de klas. Van die aanstekelijk deuntjes die dan zo vervelend lekker in je hoofd blijft hangen. Prettige feelgoodpop op een bedje van aanstekelijk huppelende elektronische samba-pop/rock. Of zoiets. Maar na die eerste doorbraakplaat leek de altijd lastige tweede geen potten te kunnen breken. Een aantal nummers van het recente derde album Marble Skies leken toch te wijzen op een frisse doorstart. Django Django leeft nog en doet Doornroosje aan. Eens kijken hoe levensvatbaar de band in het echt nog is.
Een doorbraak naar het grotere publiek leek toch een beetje uit te blijven terwijl Alt-J iets meer publiek trekt tegenwoordig (AFAS Live begin dit jaar), maar die band maakt wellicht ook iets meer gevarieerde of uitdagende muziek tegenwoordig. Django Django vind ik misschien wat leuker en minder gekunsteld om te horen, al is het ook wat meer van hetzelfde op de albums. Het blijft een beetje guilty pleasure. Toch vind ik het opvallend dat de grote zaal bij lange na niet vol staat (de bar achter is dicht, net zoals de balkons), terwijl ik toch dacht dat het een makkelijk vulmiddel zou zijn voor Doornroosje. Misschien was de wat lege tent op Lowlands 2015 al een veeg teken, alhoewel ze toen tegelijk optraden met wat grote afsluitende acts. Het publiek dat er wel is vanavond bestaat uit een aardige mix van jong en oud.
De zaal is nog mager gevuld als het eveneens Schotse voorprogramma Man of Moon begint. Ik moet mijn brein even breken over in welk hokje deze band nu past. Het lijkt op de herhalende gitaarpsych van – pak ‘m beet – Moon Duo of Camera met een lik Britpop-achtige melodieuze zanglijntjes en een druppeltje punk of new wave, al is de zang van Chris Bainbridge niet heel erg sterk eigenlijk. Maar het duo maakt er bij vlagen wel iets interessants van eigenlijk, met ook een toefje krautrock en post-rock, en de drummer voegt hier en daar met zijn synthesizer-pad een interessante lik elektronica toe, zodat we het labeltje synthpop/rock er ook nog kunnen op kunnen plakken. Op het einde schuift het zelfs naar (geheel niet onaardige) dance. Gekke jongens met zeker een paar leuke ideeën.
De zang van Vincent “Vinny” Neff van Django Django vind ik vanavond eigenlijk ook niet zo heel sterk als hij in zijn eentje zingt. De koortjes met Jimmy Dixon zijn dan wel goed verzorgd, dat is ook een sterk handelsmerk van deze band. Neff is ook een frontman die je niet zo snel herkent op straat. Ik lees ook wel dat de drummer eigenlijk leider van de band is, en misschien is dat wel hun achilleshiel vandaag. Het geluid is zeldzaam wollig met veel te veel bas, en dat verbetert maar nauwelijks gedurende het concert. Ik kan me niet voorstellen dat het aan de geluidsinstallatie ligt, want we hebben al zo vaak een geweldige geluidsmix gehoord hier. Nee, dit is niet in balans. Veel te veel bas(drum) in de mix, en de drummer gaat daarbij ook nog eens veel te veel los op zijn grote trommels. Elk nummer weer. Ook de bas uit de synthesizer klinkt te hard. Waarom is dat eigenlijk? Zelfs als Dixon niet aan zijn bas plukt hoor ik ergens nog van die knoerthard zoemende bastonen uit een doosje. Zo´n bas-storm is leuk voor bands als Conan, Bongripper, YOB, of Sunn O))), maar het overheerst hier allemaal zo erg dat het frisse en vrolijke wordt weggeblazen. De synths, toch de smaakmaker van deze band samen met die frivole koortjes, en de leadgitaar zijn minder prominent in de mix te horen dan op de plaat. Ook opvallend is dat “Default”, het prijsnummer van de band vind ik nog steeds, nogal kaal wordt gepresenteerd zonder de leuke elektronische opsmuk (de samples in het begin bijvoorbeeld) zoals op de plaat, al speelden ze het eerder ook wel zo lees ik achteraf. Zwakke uitvoering hier. De zaal had hier hossend en zwetend in de zaal moeten staan stuiteren, maar het blijft matjes in deze uitvoering. Django laat hier punten liggen. Nee, de nummers klinken niet zo fris als op de plaat door de wolk aan bassen en door de wat magere uitvoering, ook al doen ze wel hun best. Misschien komt het omdat het pas het tweede optreden van de tour is, maar opvallend is het wel dat de band het songmateriaal live niet naar een hoger plan kan trekken. Integendeel. De wat zwakkere nummers zorgen bij ondergetekende soms voor flinke gaap en de bekende hitgevoelige kneiters brengen het dus ook niet altijd. Een nieuw nummer als “Tic Tac Toe” vind ik dan nog wel heel aardig en ook “Champagne” in de toegift vind ik nog wel interessant, het is net een ander nummer dan normaal. Maar die extra percussiemomentjes tijdens een aantal nummers sorteren nauwelijks effect, vooral ook omdat er al te veel wordt dichtgemept door de drummer zelf. Overdaad schaadt in meerdere opzichten hier. Ze krijgen de flow er lastig in daardoor, alhoewel een deel van de zaal wel degelijk enthousiast reageert, vooral verderop in de set. Die fans zullen gelijk hebben, maar ik haal zelf mijn schouders te vaak op. De vrolijke euforie wil bij mij maar niet komen en dan voelt anderhalf uur Django Django wat teveel van het goede. Alles bij elkaar vind ik het optreden daarom te zwak, daar had meer ingezeten.
