Gezien: Steven Wilson, AFAS Live, Amsterdam

DSC01733Steven Wilson met band zien is al jaren een vaste prik, eigenlijk al sinds ik Porcupine Tree ontdekte, maar die band heeft Wilson al weer enige tijd aan de wilgen gehangen. Dat is jammer, maar gelukkig speelt hij nog wel nummers van die band. Volgens mij speelt hij tegenwoordig nooit meer wat van het door mij geliefde Fear of a Blank Planet, maar blijkbaar kun je niet alles hebben. Het oeuvre van de beste man is groot, en ergens kun je ook wel zeggen dat Steven Wilson solo gewoon een doorstart van Porcupine Tree is (dat begon ooit ook als een solo-project van hem geloof ik), maar dan met andere muzikanten. To The Bone is alweer het vijfde solo-album van Wilson, dat vorig jaar verscheen en Wilson komt daarmee weer eens naar Nederland. Dat is voor ondergetekende dan een no-brainer, maar ik was wel benieuwd. Zijn voorliefde voor popmuziek komt wel iets te vaak bovendrijven op die plaat en de softere stukken klonken mij sowieso al wat te weeïg. Maar gelukkig bewijst Wilson woensdagavond in AFAS Live dat mijn angst ongegrond is.

Iets na zevenen kom ik de grote hal binnen lopen, en de tribunes zijn al helemaal vol. Ik grap later nog dat daar de oude progrock liefhebbers wel zullen zitten. Muzikante en tevens model Donna Zed opent vanavond, misschien is ze later toegevoegd aan het programma, ik heb Wilson toch ook wel vaak zonder voorprogramma gezien dacht ik. Daardoor is het nog wel vroeg, maar de zaal is dus al behoorlijk gevuld. Zed is onder de indruk van de grote zaal en de hoeveelheid mensen, zo bekent ze al giechelend. Muzikaal ligt het niet helemaal in mijn straatje, daarvoor vind ik zang met (elektrisch) piano wat te kaal, maar echt vervelend is het zeker ook niet.

DSC01670

Over Steven Wilson heb ik al vaker geschreven dus ik probeer het wat korter te houden (edit: dat lukt weer niet echt). Opnieuw maakt Wilson hier bij sommige nummers gebruik van de doorzichtige doeken, maar de band is er achter nog goed te zien, terwijl de projecties op dat doek goed te zien zijn. Samen met de soms prachtige beelden op de achtergrond maakt dat het plaatje wel weer compleet, al lijkt de setting zo op eerdere concerten. Wilson loopt weer tevreden rond op zijn blote voeten.

Ik ben vanavond wel in mijn nopjes met die twee muzikanten die hij dit keer bij zich heeft, hij wisselt nog wel eens van drummer/gitarist. Wilson heeft toch een goed netwerk aan klasbak-muzikanten tot zijn beschikking, neem ik aan. Alex Hutchings is de vervanger van gitarist Dave Kilminster en doet dat uitstekend vanavond met uitstekende gitaarsolo’s, en ook drummer Craig Blundell (was er ook in 2016 bij dacht ik) drumt heerlijk vanavond. Technisch doet hij dat echt perfect en hij is een prima drive achter veel opzwepende nummers. De oude rot Adam Holzman is ook weer van de partij op toetsen en dat is altijd heerlijk om te horen, net zoals Nick Beggs, in een vorig leven nog onderdeel van Kajagoogoo. Zijn baswerk is weer geweldig en het is altijd mooi om hem o.a. te zien spelen op de op de Chapman Stick met zijn donkere pak aan en hoogblonde haren . Ik ben dan ook wel erg blij als richting het einde “Vermillioncore” (van het album) nog even voorbij komt waarop Beggs kan excelleren.

Je weet het niet met de setlist bij Wilson, een deel van de set kan elke avond anders zijn, maar voor mijn gevoel heb ik erg veel geluk vanavond met een behoorlijk stevig (prog)rockende setlist. Goed, met “Nowhere Now” en “Pariah” (met Ninet Tayeb geprojecteerd op het voorscherm) begint het concert rustig met twee nummers van het laatste To The Bone-album, maar het geluid staat gelijk erg goed (niet zo gek bij Wilson, die is zelf producer en muziekfreakperfectionist) en ik word er toch aardig in meegetrokken. Okay, dat valt me al reuze mee. Maar het komt al helemaal snel los met een geweldig uitvoering van het heerlijke “Home Invasion / Regret #9”, vanaf het begin klinkt het als progrock van de bovenste plank, subliem uitgevoerd van opwinding tot ontroering. ‘Okay deze avond gaat toch gaat erg goed worden‘, is mijn gedachte, en dat is ook zo. Als dan gelijk ook nog even het uptempo en funky “The Creator Has A Mastertape” van Porcupine Tree langs komt (van het In Absentia-album) kun je me gelijk opvegen. G**skolere wat vet. Alsof ze wisten dat ik zou komen. Alsof ze wisten dat ik wel van wat meer van het stevige spul van Wilson hou. Het beest wordt gevoerd vanavond mensen! “People Who Eat Darkness” is ook een aardig uptempo rocknummer van het laatste album, en “Ancestral” (van Hand Cannot Erase) bevat ook al een berg sublieme Wilson-genialiteit waarin echt alles zit (vette opbouw van trip-hop naar opzwepende metal) zodat ik zwaar onder de indruk de pauze in ga. Hier komt zelfs Wilson zelf niet meer overheen.

Of toch? na de pauze gelijk maar het lange “Arriving Somewhere but Not Here” (Porcupine Tree nummer van Deadwing), alsof ze nog ergens een doosje übervette riffs over hadden.  Goed, dan komt er toch nog wat van het poppy repertoir langs, Wilson noemt vanavond nog ABBA en de Beatles als inspiratiebronnen, maar “Permanating” haalt me niet eens uit mijn roes. “Lazarus” na “Song of Me Now” vind ik dan wel wat te soft, maar het klinkt nog steeds allemaal als een klok. Gelukkig volgt er dan nog “Detonation”, misschien wel het beste nummer van de nieuwe plaat. Ik voel mezelf steeds harder dansen. En waarom danst niet iedereen? Nou goed, bij meezinger “The Same Asylum as Before” en “Heartattack in a Layby” (daar kan ik me weinig meer van herinneren gek genoeg) kan ik even bijkomen om weer stevig te headbangen op het funky baswerk van het eerder genoemde “Vermillioncore”. Om dan nog even af te sluiten met het majestueuze en meeslepende “Sleep Together” van – jawel dus toch – Fear of a Blank Planet. Alsof ze wisten dat ik zou komen. Waanzinnig.

In de toegift dan nog wat gesprekjes van Wilson over zijn geliefde (en strak afgeragde) Fender Stratocaster gitaar, en dat het geluid van die gitaar zo bepalend is en dat je alleen daarmee het geluid kunt produceren voor bepalende nummers (of zoiets), waarna “Even Less” volgt (solo gespeeld, van Porcupine Tree), in mijn herinnering overigens een van de minste songs van de avond.

Wilson is een progrockheld uit de moderne tijd en misschien ook wel de beste die we hedendaags hebben, maar zijn softere popnummers zijn nog niet echt van datzelfde hoge niveau, zo bewijzen ook een aantal nummers op de laatste plaat. Vind ik dan. Gelukkig raakt Wilson met de rustige nummers nog wel eens de juiste gevoelige snaar, zoals met een prachtige uitvoering van “The Raven That Refused to Sing” op het einde, opvallend ingeleid door Wilson als hij zegt dat het een van zijn minste albums is. Maar dit nummer is nog wel acceptabel, of ik moet dat echt verkeerd verstaan hebben. Maar gelukkig is dit optreden dus niet te soft geworden, dat zou een sof (haha) zijn. Nee, van pop langs prog tot metal, alles kwam in de juiste mate voorbij. En vooral veel stevig spul. Jongens, ik heb gedanst en zat half te headbangen, en dat zie je me niet echt vaak meer doen en plein public. Veel beter dan dit optreden wordt het niet. Concert van het jaar? Ik denk het.

De betere getuigenverklaringen: Metalfan / Lust for life

DSC01681

DSC01694

DSC01736

DSC01774

DSC01790

Alle foto’s hier.

Steven Wilson Setlist AFAS Live, Amsterdam, Netherlands 2018, To the Bone

 

1 gedachte over “Gezien: Steven Wilson, AFAS Live, Amsterdam”

  1. Pingback: De 50 beste concerten van 2018 | t-beest's blog

Reacties zijn gesloten.

Scroll naar boven