The Soft Moon is ontstaan als eenmansproject van de Luis Vasquez uit Oakland, maar live laat hij zich ondersteunen door een drummer en bassist, alhoewel die de weg naar de elektronica ook wel weten te vinden. Vasquez zelf hangt tijdens zo’n optreden voornamelijk aan zijn synths, plukt aan zijn gitaar, draait aan andere elektronische snufjes, of hangt aan de microfoon voor zijn ijle zang. Dat beeld en geluid is toch aardig hetzelfde vanavond in Doornroosje vergeleken met eerdere optredens, zoals op het Eindhoven Psych Lab en het Valkhof Festival in 2015. Tijd om ze weer eens in een lekker donker hol te zien, en er is net ook een nieuwe plaat uit.
Luke Younger uit Londen a.k.a. Helm mag eerst het publiek in de kleine paarse zaal opwarmen. Achter een laptop en wat elektronische apparatuur zet hij net zoals The Soft Moon wel een bepaalde sfeer neer, maar daar moet je dan wel net zin in hebben. De ambient/drones/elektronica-muziek klinkt wel mooi ruimtelijk en licht hallucinerend, maar ook een beetje langdradig als een kalm golvende soundscape. Ik geloof niet dat het publiek daar heel erg op zit te wachten, maar je zou zoiets ook nog wel eens tegen kunnen komen op een Roadburn-festival, maar dan zou je het misschien nog wat donkerder of meer sinister moeten maken.
Vlak voor The Soft Moon begint staat de (niet uitverkochte) zaal alsnog aardig vol. Muzikaal beweegt de band zich ergens op het gebied van (neo)post-punk en new (of dark of minimal) wave, denk Bauhaus, Suicide, Joy Division, DAF of The Cure. Het nieuwe album Criminal verscheen begin februari, en volgens programmaboekje zou dat ook nog liefhebbers van Crystal Castles, A Place to Bury Strangers of Esben and the Witch kunnen aanspreken. Het zou kunnen. Op eerdere albums klonk het meer eighties zou je zeggen, met die typische blikkerige bassen en dansbare post-punk, maar muzikaal beweegt Vasquez toch ook steeds meer een industrial kant op. Ergens las ik dat het klinkt als een combinatie van Joy Division met Nine Inch Nails, en zo zou je het ook snel kunnen typeren, maar The Soft Moon heeft ergens ook wel een eigen gezicht. Met name de elektronica knettert er soms lekker hard pulserend in. Echt behapbaar is het meestal niet, Vasquez sleurt je de donkere diepte in en dat klinkt vaak behoorlijk rauw, minimaal, en enigszins verontrustend. Zwartgallig, maar toch ook vaak opzwepend en bezwerend. Vasquez lijkt zijn demomen van zich af te willen schudden. Geen gezellige muziek eigenlijk, maar je kunt je er wel lekker door laten meevoeren.
En zo zie ik het optreden ook wel als een geheel vanavond, in plaats van een set losse nummers. De setlist (iets van een uur en een kwartier dacht ik) is een goede mix van de diverse albums, met uiteraard iets meer aandacht voor de laatste. The Soft Moon zet de sfeer prima neer en ik kan daar vanavond goed in meegaan. Het geluid staat prima, al klinken de elektronische drumpads bij het eerste “Criminal” nog wat aan de zachte kant en had ik over de hele linie de elektronica nog iets vuiger willen horen misschien. Ook de interactie van de band met het publiek is bijzonder mager, na de toegift (“Black” en “Want”) lopen de heren ook snel het podium af, maar misschien past vrolijk gedag zwaaien of gezellig keuvelen met het publiek ook niet helemaal in het plaatje. The Soft Moon onderga je toch in een soort rare trance en daar kun je maar beter niet in gestoord worden. Dat lukt goed, al moet ik zeggen dat ook niet alles even goed binnen komt bij mij, vooral ook omdat The Soft Moon nog wel eens wil blijven hangen in hetzelfde thema denk ik. Toch verveelt de herhaling uiteindelijk niet, mede omdat de nummers niet heel lang zijn, en er toch ook wat geschakeld wordt tussen de verschillende stijlen. Alles mixt goed met elkaar en daardoor blijft het toch een geheel. Als je begrijpt wat ik bedoel. The Soft Moon is vanavond in elk geval lekker rauw, donker, schurend, scherp, bijtend en opzwepend. Zoals je het verwacht, en zoals je het ook krijgt eigenlijk. Goed en degelijk.
Andere getuigenverklaringen: 3voor12 / Rockportaal
