Gezien: Grandbrothers, Doornroosje, Nijmegen

Grandbrothers. Ik had er nog niet van gehoord moet ik bekennen. In Doornroosje refereren ze zelf aan een eerder optreden in Nederland op Grasnapolsky, maar ik moest echt even inluisteren toen het duo werd aangekondigd voor Doornroosje. Nu hou ik wel van neoklassieke pianisten, en ook deze Duitsers maken er iets bijzonders van, dus mijn interesse was wel gewekt. Erol Sarp en Lukas Vogel verbonden hun kunsten nadat ze elkaar ontmoetten op de universiteit van Düsseldorf. Sarp was een jazzpianist terwijl Lukas zich bezig hield me het maken van synthesizers bij Access Music. Combineer dat en je krijgt een omgebouwde piano waarbij (neo)klassiek en elektronische muziek bij elkaar komen. Het duo versterkt elkaar hier in een – op zijn minst – bijzonder experiment dat we van van mooi dichtbij kunnen aanschouwen in de kleine zaal van Doornroosje.

Het doet toch onvermijdelijk denken aan artiesten als Hauschka (hetzelfde label geloof ik) en Nils Frahm, die ook bijzondere dingen kunnen met een piano. Vooral Hauschka maakt ook gebruik van een geprepareerde piano om er allerlei bijzondere geluiden mee te kunnen spelen en op de afgelopen editie van Lowlands zagen we hem ook meer de elektronische hoek in duiken. Misschien is het een trend. Lukas Vogel gaat eigenlijk nog een stap verder met dat hele idee van een ‘prepared’ piano door allerlei hamertjes in de piano te plaatsen (gericht op snaren, houten zijkanten, of metalen delen) die hij aanstuurt via zijn laptop(s), terwijl zijn maatje Sarp min of meer gewoon pianospel speelt. De geluiden uit de piano worden dan ook nog door Vogel verwerkt tot bijzondere electronische geluidseffecten. Vogel vertelt zelf tijdens het optreden dat alle geluiden uiteindelijk ook echt uit de piano komen, al vraag ik me af of alles ter plekke wordt gesampled, vermoedelijk heeft hij toch ook soms een aantal geluiden van tevoren klaar staan zou je zeggen, en sowieso zijn er veel effecten voorgeprogrammeerd. Maar het blijft een boeiend schouwspel om te zien hoe Vogel toch ook duidelijk wat loops creëert en daarmee aan de haal gaat, of de klankkleur ter plekke aanpast door het draaien aan wat knopjes. De percussie wordt nog wel eens ingezet als Vogel op zijn drumpads speelt die verbonden zijn met de tikkende hamertjes tegen het pianohout. Het is knap en slim om zo je nummers op te bouwen met z’n tweeën. Hauschka en Frahm zijn natuurlijk maar alleen, maar dit duo kan elkaar echt aanvullen hier. Bijzonder vind ik daarom ook hoe rijk de composities zijn. Het combineren van (neo)klassiek piano met elektronica wordt door Nils Frahm echt briljant uitgevoerd vind ik en hij gaat daarmee wel een wat zuigender of dwingender kant op vergeleken met dit duo. De Grandbrothers lijken me wat toegankelijker en speelser, en daardoor soms ook wat minder uitdagend. Wat veiliger misschien. Het pianospel van Sarp is vergeleken met Frahm toch ook net wat minder virtuoos en dynamisch. Frahm kan me wat dat betreft dan ook wat meer raken dan wat ik vanavond hoor. Hier is het vooral een aangename invulling van de gewone pianoklanken tussen de elektronische soundscapes door. Bij vlagen ben ik onder de indruk, zeker als Vogel net iets scherper uit de hoek komt en het wat minder vrijblijvend klinkt. En als geheel blijft het toch behoorlijk boeien. Je blijft kijken hoe ze dit nu precies doen allemaal en bovendien is het lichtspel interessant en strak getimed. Neem daarbij de goed opgebouwde songs en knappe composities en dan kun je toch wel spreken van een aardig geslaagde avondje van een bijzonder duo, dat hier een uniek staaltje techniek koppelt aan een degelijk portie muzikaliteit.