Het is nogal een WTF-vertoning dat duo van Buck Gooter in het voorprogramma. En dat bedoel ik niet direct positief. Op rechts staat een wat oudere ridderkoning met bierbuik en gat in z’n shirt met een maliënkolder om zijn hoofd en een glanzende grote akoestisch/elektrisch gitaar om zijn nek. De ander beweegt als een maniak over het podium en wisselt schreeuwzang af met elektronische drums(pads) en heeft voor wat voor reden dan ook een ketting met belletjes om zijn nek. Billy Brett en Terry Turtle maken er een beetje simpele, rauwe en wat lelijke vertoning van eigenlijk. De liedjes lijken een noise/punk-achtige aanklacht tegen weet-ik-veel en het gitaarspel is matig (dit zou ik ook nog wel kunnen die paar akkoorden denk ik nog). Het is vooral aan de inzet van de knaap op links (een doodgewone aardige jongen lijkt me achteraf bij de merchendise) te danken dat hij met de gekke capriolen en tong uit de bek nog voor wat vermaak zorgt.
A Place to Bury Strangers komt uit Brooklyn, New York, is opgericht in 2004, en zit zo ongeveer in de hoek van My Bloody Valentine en The Soft Moon maak ik er vanavond maar even van. En The Jesus & Mary Chain. Of zoiets. De band draait vooral om gitarist Oliver Ackermann, die zijn ook zijn eigen pedaaltjes (Death By Audio) en apparatuur aan elkaar soldeert en verkoopt. Zijn dikke stofzuigerfuzzsound uit zijn gitaar knettert strak over de soms zalvende pop. Noise, shoegaze, droompop. We kennen het van de band (zie ook het behoorlijk harde optreden in het oude Doornroosje in 2010), maar wat een beetje nieuw is in mijn beleving zijn de post-punk songs waarop (terecht) soms ook in het publiek op gedanst kan worden, zeker met die fijn pompende bas van Dion Lunadon. De nieuwe drumster Lia Simone Braswell is een dikke aanwinst vind ik, ze mept aardig hard door, maar bovenal vind ik dat haar zang (op de nieuwere nummers neem ik toch aan) erg fijn klinkt samen met de wat holle zang van Ackermann. Misschien is ze ook wel de betere zangeres, maar in zo’n wolk van noise vind ik het altijd mooi als er wat luchtiger geluid tussendoor klinkt. Dat is wat frisser. Het een en ander is toch al zo donker ook. Daarover gesproken, het podium wordt spaarzaam verlicht. Net zoals 8 jaar geleden worden de stroboscopen, die je een epileptische aanval kunnen bezorgen, regelmatig gebruikt en dit keer hebben ze iets van zes beamers meegenomen die verschillende golven van licht produceren in diverse richtingen. Een paar laser-lichtjes maken het behoorlijk af. De band zelf staat aardig in het donker en in de mist, je ziet ze vooral in vol ornaat in het geflits van de stroboscopen, uiteraard vol aangezet tijdens de krachtige hoogtepunten in de set. Neem daarbij het dikke geluid en het is een opwindende vertoning vanavond, ook al spelen ze maar iets meer dan een uur. Ackermann mept gelijk al maar na het eerste nummer zijn gitaar helemaal aan gort, blijkbaar heeft hij een paar van die ouwe afgeragde dingen bij zich want anders is het optreden wel heel snel afgelopen natuurlijk. Na een paar nummers verschijnen de bandleden samen met duo van Buck Gooter midden in de zaal om een stukje te doen met een (letterlijke) bak electronica, lichtjes, weirdo effecten en verwrongen zang. Daarna klinkt de band op podium weer extra lekker stevig met die dikke drums van Lia Simone Braswell en nog wat verder in de set is Ackermann al weer toe aan zijn vierde afgeragde gitaar. Aan het einde liggen drie gitaren als een hoopje as op elkaar in het midden van het podium, en linksachter ligt nog eenzame gitaar met gebroken nek. Natuurlijk is het een soort gimmick. Ackermann heeft gewoon een hoop gitaren en plakt ze na afloop wel weer aan elkaar, maar hij zal er toch ook een hoop snaren doorheen jagen op zo’n tourtje. A Place to Bury Strangers breekt de boel vakkundig en knoerthard af vanavond tot een imposante WTF-beleving, maar dan in de goede zin van het woord.
Pingback: De 50 beste concerten van 2018 | t-beest's blog