Gezien: Roadburn 2018 – zondag

Op de vierde dag (traditioneel de ‘Afterburner’ maar dit jaar wordt die naam niet in de mond genomen door de organisatie) zijn we blijkbaar nog niet helemaal scherp. We blijven wat te lang op het terras hangen om nog naar binnen te komen komen bij het Amerikaanse Wrekmeister Harmonies. Er staat een mega-rij bij Het Patronaat.

Alternatief is Iron Chin uit eigen land met Oeds Beydals van Death Alley, Job van de Zande (The Devils Blood en Dool), Ries Doms (Powervice, Hooghwater, The kik), Wout Kemkens (Donnerwetter / Shaking Godspeed) en wat leden van het San Diego collectief, zoals Zachary Oakley (Joy, Volcano) op gitaar. De band begint nog in een vrij rustige zaal, maar langzamerhand vult het wel. De nummers zijn nog aardig songgericht maar er is ook genoeg ruimte voor het psychedelisch gejam van o.a. Kemkens, en ook Oakley jamt ogenschijnlijk zonder enige moeite mee. Jammer is misschien dat de snaar ergens breekt van Kemkens waardoor hij wat moet improviseren. Misschien een tip om toch maar een reserve bij de hand te houden, of niet? Maar de show must go on en hij vangt het prima op. Fijne band om mee wakker te worden in elk geval.

Maar je kunt soms ook iets meer dromen op zo’n festival. Neem Watter even later in dezelfde zaal met een fijn setje ambient/kraut/electronica/post-rock en dat wordt door de band sfeervol en spannend opgebouwd met behulp van synths, gitaar en drums. Alsof je luistert naar een film-noir soundtrack, aldus de beschrijving in het programmaboekje. De Amerikaanse band bestaat uit Zak Riles op gitaar en toetsen (ook in Grails), Britt Walford (die ook in Slint drumde) en Tyler Trotter op toetsen. Op het debuutalbum This World uit 2014 is er ook een bijdrage van Tony Levin van King Crimson, lees ik achteraf. Interessant feitje. Fijne muziek dus om wat op weg te zweven, ook al wordt het ook ergens wel een keer afgewisseld met wat meer heavy riffs. Extra lekker. Het is een fijne afwisseling van de zwaardere en meer zwartgallige bands op zo’n festival in elk geval.

Ook een fijne afwisseling is Spotlights uit Brooklyn (NY) even later in dezelfde zaal, bestaande uit het paar Sarah and Mario Quintero, aangevuld bij optredens met Chris Enriquez op drums. De band zit op het Ipecac-label zie ik achteraf (maar misschien vind ik dat alleen interessant). Ook deze band verrast, maar dan met een fijn potje doomy sludge/post-rock/metal en shoegaze. My Bloody Valentine dat Melvins omarmt, of Isis met een shot Smashing Pumpkins, aldus het boekje. Op de plaat haalde ik er ergens ook nog wel een vleugje Gathering of Oceansize uit, maar live kon ik niet ontdekken. Enfin. Het is doorgaans een fijne wolk noise met brute riffs en dat beukt lekker door, al is er ook wel genoeg lucht door de slagroom geslagen met wat sfeervollere passages. De riffs spreken, ook al is de zang wat mager eigenlijk, maar goed. En er loopt een bandje mee op de achtergrond lijkt me? Ik kan niet alles verklaren wat ik hoor in elk geval. Doet er niet toe. Weer een goede band. Poeh.

Godspeed You! Black Emperor nog een keer zien in de grote zaal voelt als een kans die je maar een keer in je leven krijgt, zeker ook omdat ik de band al zo lang een keer had willen zien. Dan voelt bijna 4 uur in twee dagen als een groot cadeau. Al is uiteindelijk niets gratis natuurlijk. De set overlapt een beetje met gisteren. “Bosses Hang/Anthem for No State” van het nieuwe album wordt hier vervangen door het stevige maar ook prachtige “Mladic” (van Allelujah! Don’t Bend! Ascend!) en “Sleep (Monheim)” (Lift Yr. Skinny Fists Like Antennas to Heaven!) uit 2000, dat ik niet echt ken. Gelukkig krijg ik dat hoogtepunt van gisteren nog eens in de herhaling (van “Fam/Famine” naar “Undoing a Luciferian Towers” met sax). Fantastisch weer, ook al is de impact iets minder als je iets meer naar achteren staat blijkbaar. Vandaag valt me voor het eerst echt het enorme gekraak op van de plastic bekers waar de mensen toch nog achterlijk vaak in trappen tijdens de rustige delen van zo’n concert, dat is toch een klacht die ik vaker lees van bezoekers. Wat volgt is nog werk van het debuutalbum F-sharp, A-sharp, Infinity met “Dead Metheny…” en “The Sad Mafioso…”, ook uitstekend natuurlijk, alleen voor mij persoonlijk wat minder bekend terrein. Waarom eigenlijk? Daarna wordt weer afgesloten met “String Loop Manufactured During Downpour”, wat ons ook de kans geeft om op tijd richting Het Patronaat te lopen voordat dat vol staat.

En daar zorgen Vampillia en VMO nog voor twee fijne uitsmijters aan het einde van het festival. Vampillia is een bont gezelschap uit Japan (Osaka) en er komt van alles voorbij in deze set. Klassieke stukken (viool! piano!), sludge/hardcore, avant-garde metal. Van-alles-wat-chaos dus (aldus het boekje) van dit tienkoppige gezelschap. De zanger, die er wat later bij komt in mijn herinnering, schreeuwt intensief en gaat ineens achter me op een ladder staan midden in de zaal, en niet veel later zwemt hij ook nog even crowdsurfend door de zaal. In alles voelt dit even als de perfecte afsluiting van het festival, alsof alle energie er nog even helemaal uitgeperst wordt. VMO aka Violent Magic Orchestra topt dat daarna nog even af in dezelfde zaal, bestaande uit een clubje geschminkte Japanners. Het is pikke-donker met alleen de flitsende zwart/wit visuals op de achtergrond. Muzikaal klinkt een soort elektronische industrial black-metal/noise met hier en daar ook wel wat lucht, maar vooral overrompelend snel, hard en lomp. Alsof alles dan toch nog een keer kapot moet. Wat een einde!

En wat een festival is het toch. En dan nog mis je een hele hoop dus. Zoals op donderdag: Sum of R, Horte. Op vrijdag: Mutoid Man, Comet Control, Kikaguku Moyo (eigen set), Petyr, Dhidalah, Red Octopus. Op zaterdag: Damo Suzuki met Minami Deutch, Dhidalah. En op zondag: Wrekmeister Harmonies, Hidden Trails, Big Brave, Joy ft. Dr. Space en Gost. En ongetwijfeld nog meer. Och ja, iedereen heeft toch zijn of haar eigen favoriete lijstje bands in zo’n weekend. Het niveau ligt onverminderd hoog en bezoekers zullen zo hun eigen smaak volgen, waardoor je dus ook behoorlijk uiteenlopende hoogtepunten ziet staan achteraf bij de verschillende festivalgangers. Voor mij geldt dat vrijwel alle bands een hoogtepunt vormden, al dan niet ingegeven door het goed beluisteren van de (onbekende) bands vooraf en deels ook omdat ik nou eenmaal geen genoeg kan krijgen van psychedelische muziek en lange jams, en daar zat deze editie aardig vol mee. Voor mijn dagboek: deze bands mogen van mij rustig nog een keer langskomen, al dan niet in de buurt of op een volgende editie van het festival: Waste of Space Orchestra, Earthless, Ex Eye, Cult of Luna & Julie Christmas, Motorpsycho, Kairon; IRSE!, Damo Suzuki & Earthless, Igorrr, Volcano, Boris & Stephen O’ Malley, Godspeed You! Black Emperor, Watter, Spotlights en Vampillia/VMP. En Joy en The Heads, want die zag ik maar gedeeltelijk.

Roadburn, het was in alle opzichten weer geweldig en de organisatie was weer uitstekend. Niks te klagen? Goed, de standaard vreettentjes waren nogal eh… standaard, met name bij de Koepelhal was er weinig variatie, maar goed, je kunt toch overal in de stad goed eten. En drinken. Verder is de kleine Hall of Fame-zaal toch eigenlijk geen grote verbetering t.o.v. Extase met een laag podium en weinig zuurstof of verkoeling in de zaal. Het is maar een bedompt zweethokje. Maar de Koepelhal is wel een hele fijne toevoeging en zorgt voor wat lucht. Veel optredens (van de populairdere bands) zijn nog steeds wel erg druk bezocht. Het is ook niet gek dat de druk (zelfs op de main stage) erg hoog kan zijn als veel rondlopende festivalgangers naar hetzelfde willen gaan. Och nou ja, uiteindelijk was wel te doen en eigenlijk heb ik wel kunnen zien wat ik echt wilde zien. Kortom, niet klagen, het was vooral genieten dit keer. Roadburn 2018 gaat de boeken in als misschien wel de beste editie die ik tot dusver heb meegemaakt, met elke dag een aantal fantastische hoogtepunten. En wat een heerlijk weer was het hè.

Roadburn 2019 is een weekje eerder op 11 t/m 14 april en uiteraard weer in Tilburg. Aangekondigd zijn alvast Heilung, Louise Lemón en GORE. En omdat het gewoon het beste en meest relaxte fesival van het jaar is voor me hoop ik daar uiteraard weer bij te zijn. Proost!

Alle compact camera foto’s + wat van de telefoon: hiero.

Andere getuigenverklaringen: NMTH (1,2,3,4) / ZwareMetalen (1,2,3,4) / Weirdo Canyon Dispatch Daily Fanzine (1,2,3,4) / OOR / Volkskrant / NRC / Enola.be / Gonzo (circus) / Post Festival Depression (1,2,3)