Gezien: Sonic Whip 2018, Doornroosje, Nijmegen

Hey, een nieuw festivalletje in Doornroosje. Sonic Whip refereert naar het inmiddels opgedoekte Automatic Sam, maar waarom ze het nu precies zo genoemd hebben weet ik niet. Het bekt wel lekker en de visuals zijn reuze tof in elk geval. De opzet lijkt een beetje op het dagje Soulcrusher vorig jaar, maar dit is meer een soort ‘desertfest Nijmegen’ met vooral stonerrock, maar ook doom en psych. Een Roadburn afterburn-dagje, zou je ook kunnen zeggen, zonder de zwartgallige blackmetal. Een alternatief bevrijdingsfestival op 5 mei in elk geval. Is dat een goed idee? Ja, dat is een heel goed idee. Mooi weer, mooie bands, mooie organisatie, mooie locatie. Wat wil je nog meer?

Misschien heeft Doornroosje haar kans wel schoon gezien tijdens Desertfest Londen en Berlijn, dat ook dit weekend plaatsvindt (van vrijdag t/m zondag). Nu die bands toch in de buurt zijn kun je ze ook wat makkelijker boeken, zou je zeggen. Een headliner als Monster Magnet is voor zo’n dag helemaal niet verkeerd en ongetwijfeld een publiekstrekker, ook al zijn ze vaker in Nederland te vinden. Sonic Whip is een ‘meerkoppig rock-monster‘ aldus de beschrijving, ‘waarbij scheurende gitaren hand in hand gaan met dampende baslijnen, beukende drums en andere sonische, psychedelische uitspattingen‘. Een sonische zweep dus. Like!

Uiteraard is het nog vrij rustig voor de eerste band Insect Ark, dat ook op Roadburn stond dit jaar, maar die ik daar heb moeten missen. Het Amerikaanse duo mag in de herkansing dus, van origine een soloproject van Dana Schechter (ex-The Angels Of Light) die we hier zien op bas en steelgitaar, aangevuld met Ashley Spungin op drums. Naar eigen zeggen is het experimentele filmische muziek, maar dan wel van het donkere en obscure soort uiteraard. De set wordt mooi en rustig opgebouwd vanaf het begin met een soort drone, waarna doomy noise volgt en de logge en dikke drums worden ingezet. Als ook de vette bas wordt toegevoegd wordt de impact nog een stuk dikker. Toch blijft er ook een soort ijle maar donkere sfeer, met uiteindelijk de loom pompende doom als basis en de (psych-achtige) steelgitaar die daar scherp overheen fuzzt, krijst en jankt. Jammer dat de drumpads het op een gegeven moment niet meer willen doen waardoor de flow van het optreden wat verstoord raakt, maar uiteindelijk vind ik het wel een van de meer bijzondere optredens van de dag. Het sfeertje doet gelijk ook terugdenken aan Roadburn op deze manier en dat voelt goed. Geen hele makkelijke muziek om mee te beginnen maar wel een hele fijne binnenkomer.

Het is nogal schakelen op deze dag gezien de verschillende genres die toch nog voorbij komen, maar met 20-30 minuten pauze is heb je toch even tijd om je daar op voor te bereiden. Even lekker naar buiten in de zon is ook niet verkeerd en dit wordt massaal gedaan gedurende de dag. Geef ons eens ongelijk ook. Het Britse Church Of The Cosmic Skull is dan echt even aan de andere kant van het spectrum met hun seventies psych-prog in hippievorm met zeven bandleden in het strak wit. Stralend wit. Het kan allemaal vandaag. We krijgen mooi even wat kosmische leer voorgeschoteld door de diepe stem van God aan het begin van elk nummer, waarbij de geboden op het mooie grote projectiescherm achter de band verschijnt. Het is een heel aardige vertoning met hooguit wat van die zoetje koortjes (met twee achtergrondzangeressen op de – eh – voorgrond) en hippie-vrolijkheid (de man achter de Hammond leeft zich behoorlijk uit ook). Het zijn vooral de instrumentale tussenstukken die ik (uiteraard) smaakvol vindt met wat snedige gitaarsolo’s, een grommende Hammond en zelfs (jawel) een korte drumsolo. Met name de meer proggy stukken met de wat meer opzwepende ritmes doen echt excelleren in mijn beleving.

¡Pendejo! is ook bij vlagen lekker opzwepend en staat hier denk ik ook omdat ze met Monster Magnet touren door Europa. De stoner wordt in elk geval aanstekelijk energiek gebracht met Spaanstalige zang, maar de band komt ‘gewoon’ uit Nederland. Oprichters El Pastuso (zang, trompet) en Jaap Melman zouden dan ook hun roots hebben in Latijns-Amerika. Wat ook echt wel aardig is, is dat er twee blazers in de band zitten; de zanger hanteert hier en daar een trompet en een andere speler doet af en toe mee op trombone. Het geeft een exotisch tintje aan de doorstoempstoner, lekker aanstekelijk, al zou je ook kunnen zeggen dat de dikkere riffs soms hapklaar worden geserveerd als een soort nu-metal. Drummer Jos Roosen speelde eerder in de band Dreadlock Pussy lees ik achteraf, ook zo’n nu-metal-achtig bandje wat ik destijds echt wel leuk vond. Maar in de basis is het vooral stoner-metal, niet super origineel allemaal of zo, maar de energie van de bandleden en de blazers van het koperclubje maken er voor mij wel een aardige guilty pleasure van.

Iets minder makkelijk door de bocht gaat het Amerikaanse ASG, al staat dat wel voor All Systems Go. De band heeft Jason Shi op zang, met baseball cap (je bent Amerikaan of niet). In 2014 stond de band al eens in Merleyn hier in Nijmegen samen met Anciients en toen was ik niet super enthousiast. Ook vandaag is het net iets te lelijke stoner. Een bak dichtgesmeerd geluid met een wat punkige attitude vind ik nog steeds. Toch kan ik er iets beter in mee gaan, de band heeft wel die fijn hakkende riffs voor de nodige vuisten-in-de-lucht momenten en een paar aardige songs, maar stoner in deze vorm is toch net iets minder aan mij besteed.

En da’s best gek. Normaal ben ik enthousiaster voor stoner dan voor doom, maar voor het Zweedse Monolord maak ik graag een uitzondering. De band stond op hetzelfde podium tijdens Soulcrusher II vorig jaar en het beeld is aardig hetzelfde. Het is hard en log, het volume in Doornroosje staat weer op oorlogssterkte. De ingewanden worden weer gemasseerd en dat komt goed uit want ik heb net mijn eten op. Zanger Thomas Jäger zingt weer wat hol of dat is gewoon een ijlig effect op de microfoon. Hij zat samen met drummer Esben Willems in rockband Marulk en samen zijn ze deze band in 2013 als zijproject begonnen. Bassist Mika Häkki completeert dit trio, en zoals bij vorige optredens bespeelt hij theatraal zijn bas. Af en toe steekt hij zijn gitaar weer triomfantelijk in de lucht. Hier en daar doet het me denken aan het optreden van Bongripper in 2015 op Roadburn, waar het op een gegeven moment ook maar doorging in beuk-stand. Veel van hetzelfde als je er met een kritisch oor naar luistert, maar het zuigt je wel lekker mee in all lompheid. De setlist is bijna hetzelfde als vorig jaar, met o.a. “Where Death Meets The Sea” als opener (ook het begin van de laatste plaat Rust) en “Empress Rising” van het gelijknamige album als lange verwoestende afsluiter. De hoofdjes in het publiek bewegen bijna als vanzelf mee in de golven wind die de band produceert. Opnieuw een vette hap.

Dan is Radio Moscow wel even weer een stuk luchtiger, in die zin voelt de volgorde wat gek vandaag, maar erg is ook weer niet want dat zorgt voor de nodige afwisseling. ‘We’re from San Diego‘, roept de zanger, en gelijk moet ik denken aan de San Diego Takeover van Roadburn. Vandaag hebben we dat ook blijkbaar, grappig. Ik zag deze Amerikanen ook al eens op de-Affaire in 2011 en toen voelde het als een wat standaard seventies psychrock/blues-bandje, maar vandaag vlammen ze in elk geval veel harder vanaf de eerste minuut. De snedige gitaarsolo’s van zanger/gitarist Parker Griggs vliegen om de oren en hij weet ergens ook nog een snaar te vervangen op zijn gitaar. Binnen een of twee minuten of zo. De vaart zit er in en zoveel energie werkt aanstekelijk.

Je kunt inderdaad spreken van een band in topvorm en dat kun je ook zeggen van zanger/gitarist Dave Wyndorf van Monster Magnet, die er opvallend fris, strak, gespierd en afgetraind uitziet. Vanaf de eerste minuut zweept hij het publiek op. De zaal staat inmiddels propvol (alleen de balkons zijn dicht) en dat is niet zo gek voor deze hoofdact, die wel vaker in Nederland te vinden is, maar nog steeds wel een hoop fans trekt. Monster Magnet, actief sinds 1989, behoort dan ook tot één van de meest invloedrijke in het psychedelische stonerrock genre, zo lezen we in de beschrijving en zo is het dan ook. Fijn om Wyndorf dit keer zo actief bezig te zien, ik ben benieuwd naar zijn fitness-programma. Vooraan ontstaat een actieve pit en de bekendere nummers worden luidkeels meegezongen, met uiteraard een hoofdrol voor “Space Lord” (met luid meegezongen ‘motherfucker’ uiteraard) als laatste in de reguliere set en de misschien onvermijdelijke “Powertrip” als laatste in de toegift. “Mindfucker” bewijst dat de heren ook in deze tijd nog van dat soort kneiters kunnen maken, ik vind het wel een lekker aanstekelijk nummer van de laatste gelijknamige plaat waar uiteraard ook het e.e.a. van voorbij komt. Ik sta er wel wat stoïcijnser bij dan anderen vooraan. Ik kan ook wel genieten van deze oude helden in vorm, maar misschien is het beetje te veel meezing-stoner voor mij persoonlijk vandaag. Natuurlijk is het goed, maar dat mocht je van deze hoofdact ook wel verwachten.

Dan is het Engelse Gnod een verrassend goede afsluiter vandaag, eentje ook die wat vuiger door de hoek gaat en blijkbaar kan ik dat even goed gebruiken. Het is wat rechter in je smoel. Wat minder toegankelijk. Hoewel de zaal een heel stuk leger is gelopen (de hoofdact is geweest en/of mensen moeten de trein halen) weten de Britten nog even een dikke punt te zetten achter deze fijne dag. Ik was wel benieuwd naar het optreden, want ik had verschillende ervaringen met de band. De laatste keer op het Eindhoven Psych Lab vond ik het wat lelijk en rechtlijnig, maar vanavond treft het me weer veel meer. De langgerekte en bijna industrial beukende noisy psych klinkt erg lekker, zeker met twee hard meppende drummers op de achtergrond. Gaaf, die gaan er vol voor. Verder is Gnod wat dynamischer vanavond dan in mijn herinnering, met ook wat rustpunten. Natuurlijk beukt het soms lang door, maar het zorgt dit keer wel voor een fijne trance. En als ik achteraf zo het nieuwe Chapel Perilous-album hoor, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat daar vanavond zeker het e.e.a. van langs is gekomen. De revanche van Gnod is dus erg goed, waarmee in mijn beleving toch een flink deel van het publiek een gave afsluiter heeft gemist van een erg geslaagde dag.

Sonic Whip smaakt dus al direct naar meer. Zo’n desertfest mag er elk jaar wel komen en dat lijkt ook de intentie van de organisatie. Wat mij betreft mogen ze dan ook gelijk meer bands meetrekken vanuit Londen en Berlijn en daarmee de kleinere zaal vullen met het iets kleinere talent. We zagen aan Soulcrusher vorig jaar dat dat ook heel goed kan werken daar. Doornroosje is er in elk geval opnieuw in geslaagd een aantrekkelijk programma te bieden op een fijne plek (thuiswedstrijd voor mij, ha!) met prima voorzieningen. En lekker weer. Voor herhaling vatbaar.

Alle crappy foto’s hier.

Andere getuigenverklaringen: NMTH / Rockportaal / Ugenda