Gezien: God is an Astronaut, TivoliVredenburg, Utrecht

Het is al weer een tijd geleden dat ik God is an Astronaut voor het eerst en laatst zag. Achteraf zie ik dat het in 2009 was in het (uiteraard oude) Doornroosje. Het moet de periode zijn geweest dat ik steeds meer in het post-rock genre ging duiken en ik deze Ierse band op mijn favorietenlijst had gezet. Kan niet anders. Het werd een van de eerste reviews op deze blog ook. Een heel kort stukje. Tegenwoordig schrijf ik veel meer in mijn eigen dagboek. Te veel eigenlijk.

Het was in elk geval een last-minute beslissing, maar ik had de band dus al veel te lang geleden live gezien vond ik. Dus toch maar naar Utrecht op deze doordeweekse avond. TivoliVredenburg ligt tegenwoordig aan het water en op het terras en op de trappen genieten vele mensen nog van de langzaam ondergaande zon. Aan het water werk ik een broodje naar binnen en loop uiteindelijk naar de Ronda, waar het nog rustig is bij aanvang van Xenon Field, een duo bestaande uit Robert Murphy en Conor Drinane. Totaal onbekend voor me. Hoewel ze beginnen met gitaar en basgitaar zijn ze omgeven met bakken elektronica/synthesizers/laptops. Toch past het wel bij de hoofdact vanavond. Er is duidelijk sprake van post-rock(sfeer), maar dan vooral ook met een elektronisch geluid. De drumcomputer geeft er een dance-achtig karakter aan en ergens excelleert dat zelfs tot een vleugje trance, maar in de basis blijft het nog wel dat post-rock-sfeertje houden. Interessante combi. En er is ook een leuke lichtshow door de LED-lichtbak achter het duo. Ik dacht nog dat die er al voor de hoofdact zou staan, maar nee. Geinig dat een voorprogramma zo ook aandacht besteedt aan een eigen lichtshow, de band sluit dan ook passend af met de bandnaam op die lichtbak. Er is nieuw materiaal dat binnenkort uitkomt, zo horen we na de laatste tonen. We hebben alleen maar t-shirts te koop, zegt hij, maar het design is niet zo mooi. Haha. Oké. Prima optreden eigenlijk, maar wel wat kort met 20 minuten, waardoor we 40 minuten op de hoofdact moeten wachten. Dat mag en kan best korter.

God is an Astronaut is eigenlijk een trio bestaande uit de broertjes Torsten (gitaar) en Niels Kinsella (bas), die de band in 2002 oprichtten, en Lloyd Hanney op drums (sinds 2003). Extra gitarist/toetsenist tijdens de optredens is (sinds vorig jaar) Robert Murphy. Ik sta voor de verandering eens echt helemaal achterin bij de bar en heb de mazzel dat daarom de gave lichtshow vol in beeld te zien is. De lichtstralen van achter en rondom de band schieten in diverse kleuren alle kanten op en dat ziet er domweg geweldig uit. Op de achtergrond doen de witte lampjes aan een sterrenhemel denken, wellicht een bewuste referentie naar ‘Astronaut’ in de ruimte, maar misschien denk ik dat alleen maar. De band gaat er gelijk vol op vanaf het begin met twee nieuwe nummers “Epitaph” (van het gelijknamige album, dat net uit is) en “Mortal Coil”. De nieuwe plaat is erg fijn, met net wat  meer gruizigheid, donkere emotie, noise en psych, waardoor het ook op de plaat een wat soms scherper en venijniger klinkt dan eerder werk. De band speelt op eerdere albums misschien wat vaker post-rock uit het boekje, al vulden ze dat al wel aan met fijne elektronica. En dan klinkt het op de plaat ook wel wat liever vind ik altijd, terwijl het live toch wel wel behoorlijk goed los gaat. Natuurlijk zijn daar de bekende luchtige post-rock-pingelmomenten, maar zo live klinkt deze band toch machtig. Oppermachtig. En bij vlagen prachtig. Ik vind het bij zo’n band ook wel fijn als de boel eens gruizig aan gort wordt geslagen met bijvoorbeeld wat monsterriffs (hoor ik zelfs wat doom vanavond?), zoals een Russian Circles dat ook goed kan (twee dagen later in Doornroosje te zien), maar de band kan soms ook een prachtige set akkoorden achter elkaar zetten voor de juiste emotie. De zang (och ja, dat zit toch ook in de nieuwe plaat besef ik tijdens “Epitaph”) is eigenlijk meer een ijle synthesizer die je ergens op de achtergrond lijkt te horen. De astronaut verzorgt ook graag space-rock natuurlijk. Met “The End of the Beginning” en “Frozen Twilight” pakt de band dan twee prima oudere nummers, waarna twee nummers van All Is Violent, All Is Bright volgen. Prima. Lekker. Terug naar het nieuwe album lijkt me toch dat dat album uitblinkt in opgevoerde spanning. Het schuurt en bevat wat meer dynamiek. “Seance Room” is al top, maar ik weet dat “Medea” dan volgt (gezien eerdere setlists) en daar ga ik maar voor klaar staan. Het nummer begint rustig en pakt uiteindelijk gaaf grotesk uit in het tweede gedeelte met een setje gaaf aan elkaar geslepen akkoorden. Het doet me ook wel wat aan Godspeed You! Black Emporer denken. Geniaal. Dat nummer hadden ze nog best een stukje langer mogen uitrekken. De setlist is uiteindelijk wel een mooie dwarsdoorsnede uit het inmiddels uitgebreide oeuvre van negen platen, waarbij “Centralia” als laatste wordt gespeeld in de reguliere set. Uiteraard volgt nog een toegift van datzelfde album, maar dan het titelnummer zelf: “Helios Erebus”. Heel goed, maar niet eens het beste van de avond. God*** wat is God is an Astronaut toch een weergaloos vette band zo live.