Gezien: The Gathering, Doornroosje, Nijmegen

Op zondag 9 november 2014 vierde The Gathering haar 25-jarig bestaan met een bijzonder optreden waarin ook een rol was weggelegd voor de muzikanten die vroeger in de band speelden. Het werd een bijzonder avondje nostalgie in de grote zaal van Doornroosje, een samenzijn van de muzikanten met fans van over de hele wereld. Hoewel ik geen enorme die-hard fan ben was dat optreden toch een van de meest bijzondere die ik heb meegemaakt. Een afsluiting van een hoofdstuk. Een mijlpaal in de geschiedenis. En toen was het stil voor drie en een half jaar. Maar toen ging het verhaal van The Gathering weer verder.

Ik vind het wel bijzonder om bij beide optredens te zijn in Doornroosje. Ik dacht nog even dat de band terug zou keren in die grote zaal, al was het optreden vrij snel uitverkocht. Dat zou ook wel knap zijn, The Gathering trok destijds ook geen hele grote volle zalen, met uitzondering van die laatste twee optredens dus. The Gathering keert dus terug in de kleine zaal van Doornroosje en een dag later staat de band op het Midsummer Prog Festival 2018, waar overigens ook Riverside en Amplifier voor waren geboekt, geen misselijke bands. Het zijn de eerste optredens zonder bassiste Marjolein Kooijman (vanaf 2004 bij de band), vervangen door de oude bassist Hugo Prinsen Geerligs. The Gathering in nieuwe oude stijl.

René Rutten mag zijn kunsten op gitaar twee keer vertonen vanavond aangezien hij ook in Habitants zit. De band is in 2015 door hem opgericht samen met The Gathering drummer Hans Rutten, maar die is er later weer mee gestopt. Verder in de band Anne van den Hoogen, ook vocaliste van Rosemary & Garlic. Ze werkte al eerder met The Gathering op “Capital of Nowhere” van het album The West Pole (2009). Verder in de band Mirte Heutmekers (bas), Gema Pérez (gitaar) en Jerome Miedendorp de Bie (Drive by Wire) die Hans Rutten verving op drums in 2017. De muziek wordt door de band zelf omschreven als ‘film music noir’ of (volgens de beschrijving bij dit optreden): doompop. Een debuutalbum moet nog volgen, maar er zijn wel wat nummers die je kunt streamen. Ik moet na aanvang ook denken aan atmosferische of licht etherische pop/rock. Een beetje donker, maar wel melodieus met wolken lucht. Als ik het goed begrijp is dit het eerste optreden en de zaal staat al aardig vol, al is dat ook wel begrijpelijk als mastergitarist René Rutten zelf meespeelt natuurlijk. De band oogt nog een tikkeltje nerveus, al doet Rutten wel rustig zijn ding en ook Heutmekers speelt vlotjes op bas en geniet zichtbaar. De drums vind ik niet helemaal super lopen altijd en ook Van den Hoogen komt met haar zang wat vlakjes op mij over, maar dat is ook de stijl van zingen waarin ze veel rond dezelfde toonhoogtes blijft hangen. Waarom doet ze me een beetje aan Annie Lennox denken ook trouwens? Anyway, ze lijkt er wat in te moeten komen en klinkt opgelucht als het toch allemaal heel aardig loopt. Habitants pakt me uiteindelijk het meeste met de instrumentale stukken waarin het hier en daar ook wel aan The Gathering doet denken. Denk aan wat gave outro’s en de lagen gitaar die mooi door elkaar heen zijn gevlochten. Hier en daar gaat het ook fijn stevig(er) met een vleug post-rock. Het geheel wordt mooi afgemaakt met heerlijke visuals op de achtergrond trouwens. Alles bij elkaar is zo’n opener van de avond behoorlijk geslaagd te noemen.

The Gathering imponeert eigenlijk direct met een verrassende en lange “Black Light District” uit 2002, ingezet op piano (synths) door de Noorse Silje Wergeland op toetsen, al had ik niet direct in de gaten dat zij daar achterin stond te spelen. De zangeres keert vanavond wel vaker naar achteren om daar mee te spelen. Geweldige keuze dit nummer, al hou ik sowieso wel van lange en dynamische nummers. Het doet me er weer aan helpen herinneren dat The Gathering meer van dat soort gave nummers heeft gemaakt. Zo’n beetje uit dezelfde tijd is “Even the Spirits Are Afraid”, het volledige album na de Black Light District-EP. Och ja, een nummer van dat trip-rock-achtige album, denk ik ter plekke als ik het ritme hoor. Oh ja, Souvenirs uit 2013. Fijn hoor. Af en toe klinkt Wergeland (sinds 2007 bij de band) een beetje als haar voorgangster, maar na vanavond moet ik toch concluderen dat ik ook wel gewend ben geraakt aan The Gathering van het afgelopen decennium. Ze is nog wat roestig zegt ze zelf, maar na het wat spannende begin vindt ze dat het best lekker gaat. Aan het enthousiaste publiek ligt het zeker niet. In Uden (2013) was Marjolein Kooijman nog een beetje de smaakmaker met haar guitige teksten tussendoor, hier pakt Wergeland nu duidelijk de leidende rol en doet dat best soepel, al zal het toch wel gek zijn om na zo’n lange pauze weer volop in de schijnwerpers te staan. Uiteraard komen ook nummers van Disclosure (2012) voorbij, het laatste echte studio-album dacht ik toch. Het wat langzamere en meer stemmige “Paralyzed” wordt zelfs voor het eerst live gespeeld begrijp ik, gevolgd door prima uitvoeringen van “Meltdown” en “Paper Waves”. Fijne nummers ook. We missen hooguit de trompet van dat album. Aan de andere kant is de (achtergrond)zang van Hugo Prinsen Geerligs op sommige nummers een interessante toevoeging. Met “Probably Built in the Fifties” en “Marooned” wordt gegrepen naar het prachtige How to Measure a Planet uit 1999 dat in een recente mooie (vinyl)-heruitgave bij de merchandise ligt. Daar had ik ook nog wel “Travel” van gelust, maar je kan niet alles hebben. Het beste werk komt niet alleen van vroeger moet ik beamen. Disclosure blijkt ook vanavond weer een wat onderschatte plaat (door mezelf dan in elk geval) als de band de reguliere set en de toegift afsluit met twee prijsnummers daarvan. “Heroes for Ghosts” is gewoon een prachtige afsluiter en in de toegift knalt “I Can See Four Miles” er nog even dik in, na het wat magere (of voor mij wat te softe) “No Bird Call” (van The West Pole). “I Can See Four Miles” was ook de knaller op het einde in Uden en op dat jubileumconcert in 2014 Het blijft toch geweldig om zo’n apotheose aan het einde te creëren, waarin René Rutten wederom met zijn gitaar de theremin bezweert. The Gathering is gewoon terug en direct ook maar op het oude niveau. En dat verdient het applaus dat ze dan ook ruimschoots krijgen.