Och ja, Franz Ferdinand komt helemaal niet uit Engeland, maar uit Schotland. Ja Brits is het, dat wel. Het staat me nog bij dat de band, opgericht in 2002, snel doorgroeide naar een aardige sterrenstatus, de leuke Britrock-bandjes waren ook niet aan te slepen op festivals. Dat begon pak ‘m beet rond 2004, toen de band al op Pinkpop en Lowlands stond. Die eerste twee albums deden het ook wel goed (Franz Ferdinand en You Could Have It So Much Better). Het was ook de tijd van de opkomst van bands als Kaiser Chiefs, Arctic Monkeys en Editors in mijn herinnering. Toch kwam de klad er wat in. Het is lastig om een hoge status vast te houden, de platen werden wat minder, of er was gewoon even minder aandacht voor de Franz. Dat geldt ook een beetje voor Kaiser Chiefs, die in 2014 te zien waren in Doornroosje en daar was de glorie ook nog zeker niet van af. De grotere bands van toen in iets kleinere zalen. Dat is zeker leuk als het op fietsafstand is. Franz Ferdinand deed het goed op Down The Rabbit Hole dit jaar en op de nieuwe plaat staan best een paar hele leuke nummers. Franz Ferdinand leeft dus nog en dan is het stiekem ook wel leuk om deze redelijke grote naam eens in ons eigen Doornroosje te zien.
We zijn op tijd op deze maandagavond en zoeken een plekje in het midden en vooraan op het balkon. Goed zicht en normaal gesproken ook goed geluid. Alhoewel? Support is er van het Rotterdamse Rats on Rafts en daar klinkt de geluidsmix helaas wat vlakjes. Dat heb ik toch veel beter gehoord. Het begin is ook wat weifelend, alsof er het e.e.a niet goed staat afgesteld. Dat wordt eigenlijk niet veel beter gedurende het optreden en dat is jammer, want ik heb de band wel vaker in vorm gezien. Het volume is ook niet zo hoog als de hoofdact, het loopt van 91-92db gedurende het optreden op naar zo’n 98db, leuk voor de nerds onder ons, ik kan het metertje onder me zien bij de PA. Ik mis intensiteit en punch, en ook de nummers maken wat minder indruk. Het is vooral simpele postpunk met noise, maar ik had meer vette bas en gitaren willen horen in wat meer rondzingend stereogeluid en ook de drummer (lijkt me weer een andere dan vorige keer) drumt wat simpel eigenlijk. Nou goed, bij vlagen ontdek ik wat opwinding, maar het is te weinig. Bassiste Natasha van Waardenburg doet nog een aardige poging om hier en daar wat mee te zingen en eigenlijk is dat aangenamer dan wat frontman David Fagan laat horen; dat is toch echt wat valsig in een soep van blikkerige echo. Rats on Rafts komt niet binnen bij me in elk geval, terwijl dat andere keren wel zo was. Het voelt wat rommelig. Misschien is de zaal ook wat te groot voor ze en/of is hun geluid ook bewust minder afgesteld dan de hoofdact.
Het is gewoon opvallend hoeveel beter Franz Ferdinand later klinkt met meer punch en met een voller geluid, maar het gaat dan gemiddeld ook echt een tandje harder met een volume van 100-104 db. Het is een leuk weerzien met de band, net als de Kaiser Chiefs toen in Doornroosje voelt het als een guilty pleasure, maar het hoeft ook niet altijd depressief of moeilijk te zijn, of te klinken als schreeuwerige boze-mannenmuziek. De sfeer is goed in de zaal. De bandleden hebben er nog steeds wel plezier in, ook al merk je een heel klein beetje routine, maar dat vind ik voor zo’n band niet zo heel gek. Feitje tussendoor, gitarist/keyboardist Nick McCarthy is na 2016 vervangen door Julian Corrie en er zit sinds vorig jaar ook een extra gitarist bij (Dino Bardot). Nou fijn. Boegbeeld Alex(ander Paul) Kapranos (Huntley) geeft zich helemaal in elk geval en hij aarzelt ook niet om mee te springen op de – eh – meespringmomenten. Laten we wel wezen, de band heeft behoorlijke kneiters van feestrock-hits gemaakt. En natuurlijk komen er daar een hoop van langs. Van het debuutalbum (2004) komen uiteindelijk vijf nummers, van You Could Have It So Much Better (2005) twee, van Tonight: Franz Ferdinand (2009) ook twee en van Right Thoughts, Right Words, Right Action ook nog eentje dan (“Stand on the Horizon”). Maar voor de rest (uiteraard) veel aandacht voor Always Ascending van dit jaar en ik durf te beweren dat daar echt hele leuke dingen op staan, ook al springt het publiek (nog?) niet zo hard mee als met die oudere knal-hits. De nieuwere nummers schuiven voor mijn gevoel iets meer naar eighties disco en synthesizer-gedreven pop-hits. En hoor ik nu vanavond ook wat meer van funky gitaartjes à la Nile Rodgers? Of komt dat gewoon omdat ik Rodgers recent op Lowlands zag? Wat geeft het. Met name het nieuwe “Always Ascending”, als tweede gespeeld in de toegift, glijdt na een rustig begin voor mijn gevoel over naar heerlijk dansbare disco-dance, een van de leukste hits van van de band eigenlijk. Een lekkere uitsmijter ook voor de toekomst zou je zeggen. Ze kunnen ze nog maken, denk ik dan ook. De setlist is ook wel heel slim vanavond, de meespringnummers zitten netjes verdeeld over de avond. De zaal ontploft bij oude krakers als “The Dark Of The Matinée”, “Do You Want To” (‘You’re lucky lucky, you’re so lucky. Lucky lucky, you’re so lucky‘ – die tekst zal nog dagen in mijn hoofd blijven zitten, en bedankt), “Take Me Out” (uiteraard gaat het dak er dan af, de grootste hit), “Ulysses” (lekkere afsluiter van de reguliere set), “Michael” (gespeeld in de toegift omdat iemand dat riep in de zaal in plaats van “Love Illumination” dat eigenlijk op de setlist stond) en een joekel van een uitsmijter in de vorm van “This Fire”. Franz Ferdinand kwam, zag, en overwon op gemak. Je ziet aan alles dat het een grote band was die vroeger hele grote festivalweides aan kon. En eigenlijk zie je ook dat ze dat nog steeds kunnen. Met grote hits in de bagage, maar ook een aantal nieuwere nummers doen het gewoon goed. Franz Ferdinand is behoorlijk on fire en in control met een prima show en het is erg tof om dat weer eens een keer te zien na lange tijd en dat in een fijne zaal dicht bij huis.
Alle crappy compact camera foto’s
Pingback: Gezien: Lowlands 2019 | t-beest's blog