Gezien: Yawning Man, Merleyn, Nijmegen

Dit jaar heb ik dan toch maar zo’n Merleyn-pas gekocht. Vorig jaar leek me het nog geen hele handige deal, want als je – pak ‘m beet – drie keer per jaar naar die zaal gaat haal je de kosten er dus niet uit, maar toch lonkte het stukje plastic. Voor zeventig euro een jaar lang naar alle concerten, mits niet al uitverkocht natuurlijk. Het voelt gelijk alsof je een festivalkaartje hebt gekocht en kunt kiezen uit de bands die optreden. En dat is direct leuker dan ik dacht. Voor Doornroosje is het natuurlijk een prima win-win situatie, zo hou je de zaal gevuld en ongetwijfeld wordt er ook nog wel een extra biertje gedronken. En wij mogen dan die leuke nieuwe hippe bands opzoeken in dat achterzaaltje van het café. Voor je gevoel ‘een soort van’ gratis. Eerste slachtoffer van de pas is het Amerikaanse Yawning Man uit La Quinta, Californië. Dat klonk wel als voer voor ’t beest.

Ook Atlanta (uit eigen land) in het voorprogramma (of misschien is het meer een ‘double bill’ vanavond) kan me bekoren, de band met o.a. Pieter Holkenborg, die we nog kennen als gitarist/zanger van Automatic Sam. Atlanta is ontstaan toen Holkenborg op 30 september 2017 samen met drummer Bob Hogenelst (Birth Of Joy/Baskar) en bassist Sebas van Olst (Typhoon/Cool Genius) ging jammen. Dat klonk direct goed. Voilà. Daar was Atlanta. Debuutalbum Flamingo verscheen afgelopen juni en is vanavond ook te koop op cassette, aldus Holkenborg, die verder uitlegt dat alles vanavond ook geïmproviseerd is en dat is knap want ik heb dat nauwelijks door. Natuurlijk zijn er hele lange jams, het eerste nummer lijkt ook gelijk een half uur te duren of zo, maar er zit toch genoeg variatie in om het interessant te houden. De band sleept ons dan ook wel fijn mee in een goed potje post-progressieve rock en/of stoner(psych). De lekker losjes gespeelde drums en de licht funky bas vormen een fijne basis waar Holkenborg fijn overheen soleert. In het begin klinkt het nog rustiger als post-rock maar dan gaat het tempo omhoog en dat houden ze vast. Fijn toch ook dat er af en toe wat meer rock klinkt met meer riff gebaseerde gitaarpartijen. De tijd vliegt, maar ook de laatste twee minuten die ze nog hebben vullen ze toch nog maar even goed in.

Bij Yawning Man, opgericht in 1986 en pas actief met platen maken en toeren sinds 2005, lijkt het iets minder druk, zeg 50 in plaats van 75 man. Het is natuurlijk ook al laat aan het worden op de de zondagavond, misschien willen of moeten mensen naar huis of kwamen er ook bezoekers speciaal voor Atlanta. Ik weet het niet, maar ik vind dit toch wel een hele aardige band, dat hier het laatste optreden in hun toer speelt. Het was één van de eerste bands uit de zogenoemde Palm Desert scene uit Californië, zo lezen we in de voorbeschouwing op de site van Doornroosje en op Wikipedia, dus dan kan het zomaar eens kloppen. Zij organiseerden als eerste de ‘generator parties’ in de woestijn en werden hierdoor invloedrijk voor bands als Queens Of The Stone Age, Fu Manchu en Kyuss. Typische stoner-bands en woestijnrock. In de beschrijving wordt nog psych-rock, spaghettiwestern-soundtracks, krautrock, hard rock, roots punk, surf en jazz genoemd. In mijn oren klinkt het zeker niet als rauwe stoner, maar vooral als post-rock met psych- en kraut-invloeden, ik moet vooral denken aan bands als God is an Astronaut of Explosions in the Sky, met misschien toch wat geluid richting bands als My Sleeping Karma of Causa Sui of zoiets. De drums zijn degelijk (dat lijkt me niet Bill Stinson, misschien toch Alfredo Hernández), de bas is ook hier funky en speels (Mario Lalli wordt hier nog de godfather van de stonerrock genoemd) en ook hier speelt de gitaar een hoofdrol. Gary Arce legt er dan ook wel veel sfeer in moet ik zeggen, de klanken zijn smaakvol, en de laagjes gitaar worden uitgesmeerd tot zwevende proporties. Dat voelt als een warm bad en bovendien staat het geluid hier in deze zaal weer eens bijzonder fijn waardoor het uitstekend genieten is. Met de ogen dicht, maar gapen hoeft echt niet, ook al lijken veel nummers op elkaar. Veel komt dan ook van het fijne album The Revolt Against Tired Noises, verschenen in juli van dit jaar. Yawning Man is een hele aangename opener van het Merleyn-seizoen-met-pasje in elk geval. Dat smaakt naar meer.