Gezien: Nordmann, Luxor, Arnhem

Bij het uitpluizen van festivalprogramma’s kom je zo af en toe weer eens een band tegen waar je vooraf al uitermate enthousiast over bent. Een van de smaakmakers van het Nijmeegse Valkhof Festival was – zeker ook achteraf – het Belgische Nordmann. Traditiegetrouw werd er toen volop gekletst voor het kleinere Boog-podium, wat mijn pret enigszins drukte, maar toch vond ik deze band uit Gent (dat rijmt mooi) ook live zeer smakelijk te verteren. En als The Daily Indie (check dit) samen met Luxor Live de band boekt op een mooie vrijdagavond, dan is de trein snel gepakt. Voor maar elf eurootjes een klasse-band zien in de intieme setting van de bovenzaal van Luxor Live. Dat zouden meer mensen moeten doen.

Een mooi begin van het weekend dus. De vier heren beginnen op tijd en wij staan klaar met een fijn flesje Leffe blond. Je kunt het allemaal een stuk slechter treffen. Het voelt als een persoonlijk optreden in deze kleine zaal, met de band zelf bijna op schoot. Mannetje of dertig publiek of zoiets, ik heb het niet geteld. Maar wel gezellige mensen. Gemiddelde leeftijd toch zeker middelbaar; dit soort groovende jazzrock is vast geen voer voor de jeugd van tegenwoordig. Waarom niet eigenlijk? Goede smaakpapillen moeten zich nog ontwikkelen. Het smaakvolle Nordmann stond vorig jaar op Pukkelpop en de band toert nog steeds met dat hele fijne album The Boiling Ground als ik het goed heb, al brachten ze dit jaar ook een nieuwe (fijne) EP uit The Law.

De band begint bedachtzaam vanavond, maar zowel de band als het publiek concentreren zich op de muziek. De rustige passages komen op een festival misschien moeilijker uit de verf, maar in dit zaaltje trekt het je goed de diepte in. De emotievolle passages komen prachtig over zo, en het scheelt dat er dit keer geen jongeren in mijn oren staan te blaten. De dynamiek is magnifiek. Dat rijmt ook. Als het tempo en het volume dan omhoog gaan voel je de energie uitspatten over het publiek. De saxofonist van dit instrumentale kwartet (Mattias De Craene) blaast mooie (cleane) stukken, maar  creëert soms ook mooie licht-rauwe psychedelische laagjes met zijn saxgeluid. Hij lijkt vanwege zijn plek de frontman van het geheel, maar hij geeft net zo vaak de ruimte aan de rest en klapt dan soms leuk en parmantig mee met zijn handen. Gitarist Edmund Lauret doet me qua spel soms – vooral in rustige passages – denken aan Bert Dockx in Dans Dans, misschien niet geheel toevallig ook een Belgische (psych)jazz band. De drummer (Elias Devoldere) en bassist (Dries Geusens) vormen een uitstekend ritme-tandem dat tijdens de opwindende stukken grooved als een beest.

Het uurtje gaat wat te snel voorbij zelfs. Naast vijf uitstekende nummers van The Boiling Ground van vorig jaar komen ook de drie nummers van The Law langs, de EP die dit jaar uitkwam en totaal niet onder doet voor het andere materiaal. Aanvulling is er nog van “The Pedestrian”, als ik het goed heb en als vierde gespeeld, van de eerste gelijknamige EP uit 2014. Allemaal top materiaal, dat live ook nog eens bijzonder goed uit de verf komt. Wat zit er toch in dat Belgische water? Je voelt aan alles dat dit rasmuzikanten zijn, die dit niet alleen goed in de vingers hebben, maar het ook nog eens met veel plezier brengen. De LP The Boiling Ground die ze na afloop verkopen had ik dan al, maar ik koop er ook maar eens een t-shirt bij. Hebben ze verdiend. Top band. Zo zie (en hoor) ik ze graag.