Gezien: Wende, Doornroosje, Nijmegen

DSC04889‘Mens, durft te leven.’ Het zou ons volkslied moeten worden, aldus Wende. Het lied, geschreven door Dirk Witte, bestaat al 100 jaar. Of 101, aldus een wandelende Wikipedia in het publiek. Het lijkt haar lijflied als je kijkt naar haar krachtige en levenslustige uitstraling, maar vanavond in Doornroosje gaat het vooral ook over het mens zijn. Wende presenteert veel nummers van haar plaat MENS in de uitverkochte grote zaal. Wende vertaalt voor ons hoe het voelt om mens te zijn. In voor- en tegenspoed.

Het is fijn om haar in een zaal te zien met goed geluid en heerlijk stil publiek. Wende deed ook een aantal festivals dit jaar, maar we sloegen haar optreden op Down the Rabbit Hole toch maar even over. Beter dan dit optreden in een zaal kan het ook nooit worden, is de conclusie achteraf, al ben ik niet direct fan van uitverkochte en volgepakte ruimtes, maar dat kan mijn leeftijd zijn. Daarover gesproken, er is duidelijk wat ouder publiek aanwezig, hier en daar zijn wat stoeltjes nodig. Wende lijkt ook populair onder vrouwen van middelbare leeftijd. Het voelt als theaterpubliek. Je zou kunnen zeggen dat je zo’n performer/multi-talent als Wende eerder verwacht in een theater dan in een popzaal. Het album is dan ook gebaseerd op de nummers van haar theaterproductie uit 2017, maar zo’n optreden in een popzaal vind ik juist fijn. Haar performance en het thema van de avond floreren juist met een goede connectie met het publiek. Dat lijkt me lastig als je dan met z’n allen in een theater lui in een pluche stoel achterover hangt. Het lukt Wende vrij snel om het publiek echt stil te krijgen en dat is tegenwoordig een uitzondering in een popzaal. Dat komt uiteraard door de kwaliteit op het podium, maar de samenstelling van de zaal kan ook meespelen. Het goede contact met het publiek is er gelukkig. Ze is ook niet graag alleen. En daarom bedankt ze ons dat wij er zijn.

Wende is spontaan en sympathiek, maar zoekt, gelukkig voor mij, ook de schurende kanten op. Dat begint al direct als het licht in de zaal nog aan is en de twee muzikanten links en rechts achter dikke synthesizers kruipen en golvende klanken produceren. De muziek van Wende vanavond vind ik op haar best als het wat eigenwijs wordt gebracht, uit de bocht scheurt, of je raakt met emotie, rake klanken of teksten. Ik moet even denken aan Spinvis, al is die een stukje cryptischer met zijn teksten, maar Wende (of eigenlijk ook de schrijvers van haar nummers) kan ook zo prachtig goochelen met woorden en alles past fantastisch (ritmisch) op de muziek. Natuurlijk is er soms de piano in de hoofdrol, maar veel wordt begeleid door die dikke synths, en soms klinken er zelfs hard pompende beats en grote trommelslagen. Het is een beetje onverwachts, maar ik ben toch blij dat ik mijn oordoppen in heb vanavond. Dat heerlijke synthesizergeluid viel me al op op die (overigens eerste volledige Nederlandstalige) plaat MENS. In combinatie met haar zang vind ik dat best uniek, modern, kunstzinnig en uitdagend. Interessanter dan het zoveelste mainstream popnummertje in elk geval. Door haar veelzijdigheid krijgen we veel meer dan alleen chansons gepresenteerd. Zo is het uitbundige “Wat Is Mijn Plan Vandaag?” zelfs heerlijk dansbaar, misschien wel het lekkerste nummer ook van de plaat. Niet alles treft (mijn) doel op zo’n avond, maar de show is bijzonder dynamisch en wisselt bijna elk nummer van kleur. Oud en nieuw werk zit ook mooi door elkaar. Zo af en toe is het mooi en ingetogen. De zaal is bijvoorbeeld indrukwekkend stil als heel zachtjes ‘La Vie En Rose’ (Édith Piaf) klinkt uit zo’n klein speeldoosje op het einde van ander nummer. Het nummer zelf komt eerder langs overigens (gezongen met een speelse ondeugende knipoog), net zoals een chanson van Jacques Brel (dacht ik toch, ik ben geen kenner) en het breekbare “Als de liefde niet bestond” van Toon Hermans. De rustigere nummers boeien mij muzikaal gezien misschien niet altijd, maar de teksten soms dan weer wel. Zo maakt ook een tekst (‘geschreven voor mijn nieuwe liefde’) indruk met de boodschap: laat mij maar op aarde achterblijven want dan hoef je me niet te missen. Ik draag de pijn wel. Het sluit mooi aan bij het eerder gespeelde “Vrij Me” (‘Vrij me voorbij de angst dat jij me zal verlaten.‘), een tekst van Dimitri Verhulst. Muzikaal ben ik vooral onder de indruk als er meer gesmeten wordt met de synthesizers. In het midden van de zaal klinkt dat prachtig ruimtelijk en vol stereo. En als Wende haar teksten vol overgave in de microfoon knalt (al dan niet met wat echo-effecten) voel je de energie echt binnenkomen. Wende prikkelt en daagt uit. Indrukwekkend dus. Net zoals de mooie beelden op de achtergrond bij sommige nummers, waarop ze zich ook echt blootgeeft. Wende toont haar vreugde, levenslust, liefde en passie, maar ook haar angsten en twijfels. Zoals het leven is. Zoals het is om mens te zijn. En zo voel je op zo’n avond ook even hoe mooi en bijzonder het is om te leven. Als mens. Dan ben je gewoon een hele grote artiest als je dát voor elkaar krijgt.

DSC04887

DSC04891

3 gedachten over “Gezien: Wende, Doornroosje, Nijmegen”

  1. Pingback: De 50 beste concerten van 2018 | t-beest's blog

  2. Pingback: Gezien: Wende, Openluchttheater de Goffert, Nijmegen – t-beest

  3. Pingback: Weekplaat 23-38: Wende – Sterrenlopen – t-beest

Reacties zijn gesloten.

Scroll naar boven