Gezien: Villagers, Doornroosje, Nijmegen

De Ierse zanger/gitarist en songwriter Conor O’Brien is graag in Doornroosje in Nijmegen (2010, 2013, 2015). Het is zijn favoriete zaal, zegt hij, al beseft hij direct hoe ongeloofwaardig dit over komt. ‘Okay, ssst, van Nederland dan in elk geval‘, fluistert hij. Net zoals White Denim een avond eerder (ook ontdekt op Lowlands trouwens) zie ik de band graag als ze in de buurt komen. En wederom stelt de kleine troubadour met gitaar en band niet teleur.

Ik heb het vaker genoemd, maar ik ben niet zo van de artiesten met alleen een gitaar. Het voelt toch een beetje als kampvuur-kitch. Conor O’Brien is een van die uitzonderingen, al speelt hij vanavond voornamelijk met een (fijne) band om zich heen. Bij het voorprogramma is dat nu even andersom, normaal speelt Juanita Stein in haar eigen band of in de Australische band Howling Bells, al woont ze al weer een tijd in Engeland. De zangeres staat hier nu zonder band, met gitaar, en daaruit blijkt dat de liedjes toch nog behoorlijk goed overeind blijven. Zonder de gitaarsolo’s, grapt ze een aantal keer, en dat maakt de nummers ook korter. Na het eerste nummer vertelt ze hoe blij ze is om voor zo’n heerlijk stille zaal te spelen, dat gebeurt meestal niet. Kijk, de ‘dutch disease’ heerst vanavond dus even niet, al scheelt het misschien wel dat er überhaupt respectvol publiek op zo’n optreden af komt. Bovendien is het geen weekend. Dan vraag me wel af of het een dag later in Amsterdam ook zo zal zijn. Afijn. Stein speelt een nette set in elk geval, niet onaardig en ze heeft een uitstekende stem. Misschien ook wel bijzonder om haar zo solo te zien, dan kom je ergens tot de essentie en geef je jezelf ook wat meer bloot.

Dat is ook het handelsmerk van Villagers natuurlijk. O’Brien kan alleen met gitaar een zaal stil krijgen en dat lukt hem ook nu weer, grappig genoeg vooral in de toegift waar hij dus niet kiest voor majestueuze uitsmijters, maar hij zoekt meer de naakte waarheid tot in de kern. Wat een prachtige stem heeft hij toch en ik blijf me weer verwonderen over zijn prachtige articulatie. Op de mooiste momenten zingt hij recht je ziel in.

Het optreden van Villagers is ergens wel wat vergelijkbaar met eerdere optredens natuurlijk, maar er zijn ook wel verschillen. De baard van O’Brien is er weer af en zijn haar begint grijs te worden. Zijn gezicht lijkt ondertussen ook echt wat volwassener geworden. Ik kan het goed zien, ik sta lekker dicht bij het podium in de uitverkochte kleine zaal van Doornroosje. Fijn. Ik dacht nog even dat hij in de grote zaal zou staan, maar hij doet meer plekken aan in ons land en zo’n wereldster is het natuurlijk nog niet. Onterecht misschien, maar je wilt dit eigenlijk ook niet zien in de Arena of De Kuip. Geef mij deze setting maar. Zo te zien is dat nu met de toetseniste die vorige keer harp speelde en ook de drummer lijkt me dezelfde als vorige keer. De drie zingen hier en daar prachtig driestemmig overigens. De bassist was er in 2010 ook al bij als ik het goed heb, en de man op toetsen en elektronica weet ik even niet. Hij is wel belangrijk vanavond voor het geluid van het nieuwe album The Art of Pretending to Swim, waarin best wel veel samples en elektronica worden gebruikt.

Ik hou daar wel van moet ik zeggen, ik vind het vanavond ook echt wat toevoegen aan de indie-folk. Die samples in het begin bijvoorbeeld, de titel van het nieuwe album komt gehusseld voorbij, plus wat samples op andere plekken. Maar ook de toetsen en bijzondere elektronische effecten voegen wat extra’s toe, bijvoorbeeld als de trompet wordt gesampled. Het zorgt voor extra diepte en mooie gelaagdheid. 3voor12 had nog een heel mooi stuk over Villagers trouwens en hoe O’Brien vroeger juist meer in de elektronica en dance zat en dit meer een terugkeer is naar zijn roots. Toch kon hij het blijkbaar niet laten om er ook prachtige teksten en refreinen bij te verzinnen. Hij heeft eerder al wat met elektronica geëxperimenteerd met Villagers en ik ben dus wel blij dat dat terug is op het nieuwe album, waarvan – als ik het goed heb – alle nummers voorbij komen.

Vanavond zien we ook weer af en toe de drummer op tegelijk drums en trompet spelen, da’s best knap en ook zijn wat meer funky/jazzy ritmes in enkele nummers zijn fijn, maar verder vind ik het wat eenduidig met wat doffe klappen. Maar verder is er niks te klagen dus. Fijne zaal, goed geluid, band in vorm, het prachtige spel en zang van O’Brien, en als geheel boeiend tot op de laatste seconde. Respect vanuit de zaal voor de muzikanten, die dat hier ook dubbel en dwars verdienen. Wederom een erg mooi en boeiend optreden.