Gezien: Upon the My-O-My (Motorpsycho, Dans Dans), Doornroosje (50 jaar), Nijmegen

Laatst kwam ik ergens de vraag tegen op Twitter of Facebook welke band je het meest live hebt gezien. Dat moet voor mij haast wel Motorpsycho zijn, want die komen elk jaar wel een keer langs. Dit jaar stonden de Noren op ons geliefde Roadburn-festival in Tilburg met een heerlijke (en lange) set. Maar als fijne verrassingsbonus kwam Doornroosje met een minifestivallatje ‘Upon the My-O-My’ op de proppen om hun 50-jarig jubileum (lees hier een mooi stuk) te vieren. Ik begreep ergens dat ze daar vooral bands wilden neerzetten die ze zelf ook graag zien, waaronder dus Motorpsycho. Doornroosje respecteert daarbij de live-status van de Noren en daar hoort geen flauw festival-uurtje bij maar gewoon een volledige set van twee uur en een kwartier. Geen verkeerde manier en plek om zo’n verjaardagsfeest te vieren, met naast Motorpsycho nog een paar fijne acts op het affiche zoals mijn geliefde Dans Dans. Dan is een kaartje ook snel gekocht. Hiep hiep hoera!

Zaterdagavond 8 december. Ja, het is al even geleden, maar ik was druk. Ik had het bijna niet gehaald ook, ik was twee weken op zakenreis geweest in Zuid-Amerika. Die ochtend zou ik na een vlucht van in totaal iets van 17 uur arriveren op Schiphol. Maar Motorpsycho laat ik niet graag schieten, zeker niet als ze in je eigen dorp staan te spelen. Live blijft dat toch altijd een genot. Goed, ik had een nachtje overgeslagen, slapen kwam er niet echt van in het vliegtuig, maar na een powernapje in de middag was ik ’s avonds nog fris genoeg om wat bands tot me te nemen. Die jetleg komt dan later wel.

We vertrekken zelfs wat eerder van huis om de regen te ontwijken. Ik kwam net uit een land waar het stralend zomer is bij temperaturen tot rond de 30 graden en dan is het even wennen aan een grijs, donker en nat Nederland. Gelukkig is het binnen warm en gemoedelijk druk. In de kleine paarse zaal, vanavond omgetoverd tot ‘New Electric Ride’, staat Klimaforandringer al te spelen. De Denen stonden origineel later op het programma (02:00-03:00) in het café, maar ze werden naar voren geschoven omdat Ryan Porter vanwege ziekte helaas moest afzeggen. Het zestal van Klimaforandringer ‘schakelt moeiteloos tussen poly-ritmische muziek, Arabische geluiden, Indiase drones, 70’ psychedelische gitaren en auto-tune electronica‘, zo lezen we in de aankondiging, dus dat hoeven we dan niet zelf te verzinnen. Een ratjetoe aan stijlen. Dat klinkt soms leuk, exotisch, Afrikaans, Ooesters, dansbaar, funky en hier en daar ook met een fijne lik psych/rock. Sommige bandleden doen dan ook hun uiterste best om het feestje op gang te brengen. Echter niet alles klinkt even lekker, soms klinkt het nogal verveeld. Zo zijn er ook nummers gezongen met een dikke auto-tune en dat klinkt in mijn oren eigenlijk nergens naar bij zo’n band.

We wandelen via de bar (vanavond aangeduid als ‘Magic Pie’) waar al een band (Thaïti?) staat te spelen, of het is wel een hele uitgebreide soundscheck. Klinkt vrolijk. Nou goed, we maken ons op voor de hoofdact. Motorpsycho staat in de grote rode zaal, ook al is de bar achter dicht, net zoals het balkon. Toch staat het vol genoeg en heerst er een prima sfeer. Naast het bekende trio is ook Reine Fiske er weer bij, net zoals op Roadburn, en dat is toch een aanwinst voor de band en het (vollere) geluid, naast hier en daar een extra gitaar ook ruimte voor extra toetsen/mellotron. Het is wel even wennen in het begin aan het geluid. Na het mooie intro van “Year Zero” (Little Lucid Moments, 2008) komen de gitaren er wat ruw doorheen en het klinkt niet helemaal in balans. Snah’s gitaar klinkt te hard in de mix en de drums (Tomas Järmyr is enorm in vorm vanavond) mogen juist wat harder. Daarbij lijkt de band ook nog even te moeten wennen aan het samenspel, in het begin vloeit het nog niet helemaal top. Gelukkig draait dat goed bij na een nummertje of twee. De heren bewijzen dat ze een live-band pur sang zijn en ondanks dat ze vanavond bijzonder weinig communiceren met het publiek laten ze de uiteraard wel de instrumenten uitgebreid spreken, met ook weer die hele lange jams in ongehoord lekker uitgerekte nummers. Zoals vaker weet Motorpsycho te verrassen met een setlist die je nooit kunt voorspellen. Nieuwere nummers komen langs als “The Cuckoo”, “Ship of Fools” (heerlijk!) en “A Pacifica Sonata” (met name het tweede stuk is smullen) van het laatste album (The Tower, 2017). En die worden afgewisseld met oudere bekenden, waarvan ik ook niet alles ken en herken vanavond. “S.T.G” is een lekkere ouwe doorrocker (Blissard, 1996), net als het uptempo “Triggerman” (Black Hole / Blank Canvas, 2006) en oudje “Hogwash” van Lobotomizer uit 1991 waar ze bovendien “Eagle’s Son” (Pretty Things cover) in verwerken, met direct aansluitend “Hell, Part 7: Victim of Rock”. En daarvoor nog een nieuw nummer “Lux Aeterna”, dat heerlijk en gedreven klinkt; goed voer voor de nieuwe plaat van volgend jaar. En dan vergeet ik “Starhammer” nog bijna van mijn geliefde Heavy Metal Fruit-plaat (2010), dat hier geweldig tot z’n recht komt, met een adembenemend mooi en lang middenstuk. Als toegift “Taifun” (Trust Us, 1998), al wel vaker live gehoord inmiddels, maar het zorgt hier nog even voor een zalig slotstuk. Echt heerlijk allemaal. Je zou denken dat het wat te veel is voor mijn vermoeide hoofd zo’n lang optreden van Motorpsycho, maar ik kan er gelukkig helemaal in meegaan. Wat een rockshow. Volgend jaar staat al weer in de agenda (TivoliVredenburg).

Het Belgische Dans Dans is inmiddels ook al wat jaartjes favoriet bij ondergetekende, zowel live als op de plaat. Ook deze band zagen we vaker bij Doornroosje (in Merleyn en op het Valkhof Festival). Het psych-jazz trio met Bert Dockx (ook in het heerlijke Flying Horseman) start in een volgepakt café erg sterk en houdt die vorm vast. Het blijft een genot om de mannen aan het werk te zien, met het lekkere jazzy drumwerk, de funky bas, en Dockx die zich weer lekker uit kan leven op zijn gitaar, subtiel of ingetogen, maar hier en daar ook wat harder doorpsychend, maar wel altijd in dienst van het liedje. Hier en daar pakt hij weer een cassettebandje, stopt het in zijn walkman, houdt die tegen zijn gitaar, spoelt vlug heen en weer en gooit zo wat interessante samples door het geluid. Het is een integrale uitvoering van het debuutalbum uit 2012 met veel covers (Sonny Rollins, Nick Drake, Sun Ra, Thelonious Monk) en een extra toegift, want er is tijd over. De band had misschien zelfs beter in de kleine zaal kunnen staan, zodat meer mensen er fatsoenlijk van konden genieten. Gelukkig kwamen we bijna vooraan en waren zo bijna onderdeel van het optreden, maar jammer van het caférumoer achterin. Maar toch. Dans Dans overtuigt glorieus op het feestje van Doornroosje .

Dan zou ik nog best even Three Trapped Tigers willen zien, maar dan moet ik nog langer wachten. Mijn jetleg loert om de hoek om me te een pootje te haken. We gaan maar op tijd naar huis. Doornroosje organiseert leuke feestjes in elk geval. Indoor festivals daar zijn toch heel erg fijn. Op deze manier houden ze het nog wel vijftig jaar vol en wie weet kom ik dan in de rolstoel nog even het 100-jarig jubileum meevieren. Doornroosje: gefeliciteerd!

Zie ook NRC / Festivalinfo / Omroep Gelderland