Geluisterd: Indian Askin – Another Round (4, 2019)

Een van de fijnere (en relatief) nieuwe Nederlandse indie-bandjes komt uit Amsterdam en die zag ik de vlammen uit het dak spelen op Lowlands in 2016. Dat verdient een grotere tent, maar een definitieve doorbraak naar de grotere massa leek nog eventjes uit te blijven.

Na het prima debuut Sea of Ethanol (2016) volgt nu Another Round met de herkenbare zang en die licht eigenwijze aanpak en afwisseling van stijlen, zoals nu-punk of indie/rock uit de jaren tachtig of negentig met een psychedelisch randje. Of iets in die geest. Hier en daar voelt het op deze plaat nog wat aarzelend of behoudend en dan hoor ik ze liever wat vaker uit de bocht schieten. Maar gelukkig wringt en schuurt het hier en daar fijntjes of het pakt je bij de kladden door de fijn gelaagde gitaren, synths, koortjes, leuke samples, of door aanstekelijke ritmische grooves. En dat is soms goed dansbaar. ‘I know how to party‘, indeed. En dat had nog vaker gemogen eigenlijk, maar over het geheel heeft het wel de finesse waarmee het zich toch ook moet kunnen meten met een band als (pak ‘m beet) De Staat. Sterk is hun eigen geluid en creatieve draagkracht in elk geval. Ik weet niet zeker of ze nu definitief afrekenen met de twijfelaars door een echte knal in je gezicht (zie hoes), maar meer aandacht is ze zeker gegund. Ze zijn inmiddels al te groot voor Merleyn in mijn stad (want strak uitverkocht) en dan zouden ze wat mij betreft ook niet misstaan op het hoofdpodium van (bijvoorbeeld) het Valkhof Festival komende zomer. Een nieuwe ronde met nieuwe kansen.

Check de weekplaten van 2019 op Spotify