Gezien: Esben and the Witch, Merleyn, Nijmegen

Het Engelse Esben and the Witch, opgericht in 2008 in Brighton en vernoemd naar een Deens sprookje, stond al eerder in (het oude) Doornroosje in 2011. Rond die tijd heb ik volgens Last.fm het album Violet Cries nog wel eens geluisterd, maar ik kan me dat niet meer goed herinneren. De vernieuwde belangstelling kwam in elk geval door Roadburn 2017, waar de band in de kleinere zaal van 013 stond. In Merleyn in Nijmegen een nieuwe kans om het trio te zien en in zo’n intiemere setting blijkt de band erg goed tot zijn recht te komen.

En dat ligt met name aan de mooie rustige passages die in Merleyn respectvol stil worden ontvangen door een redelijk gevulde zaal. En daarmee kom je als bezoeker ook makkelijker in een soort serene toestand, ook al zijn er natuurlijk ook de lompere doom- en post-metal-achtige gedeeltes als afwisseling. Het is een beetje lastig de band in een hokje te plaatsen, al is het ook maar omdat ze in de loop van de tijd meerdere genres hebben aangestipt. Tegenwoordig schuurt en zuigt het misschien wat meer en harder. Zelf noemden ze het wel ‘nightmare pop’ geloof ik. In eerste instantie zou ik nu aan een soort doompop of darkfolk denken met invloeden van post-rock of doommetal, of zelfs shoegaze (via de gitaar van Thomas Fisher) en soms trommelt de drummer (Daniel Copeman – speelde eerder ook gitaar) meer richting folk. Met de wat droge basklanken van – tevens – zangeres Rachel Davies doet het hier en daar weer wat aan post-punk of darkwave denken. Opvallend vanavond is dat haar zang (ook wel eens vergeleken met Siouxsie Sioux en PJ Harvey) zoveel beter lijkt te zijn geworden, ook vergeleken met het optreden op Roadburn, maar – durf ik te beweren – ook ten opzichte van de plaat. Hoewel ik me soms een beetje kon storen aan de wat eenzijdige manier van zingen (denk aan de stijl met ook steeds dezelfde toonhoogtes), klinkt het vanavond gewoon zuiver en mooi. De weemoedige, mistroostige zang past goed bij de donkere, soms prettig depressieve muziek en knap ook hoe ze zichzelf eigenlijk blootgeeft met haar cleane zang in die rustige passages, waardoor het dus extra intiem aanvoelt. Hoewel sommige nummers lang duren blijft het allemaal boeien, met name door het goed afwisselen tussen ingehouden donkere, serene, maar bloedmooie pracht en de hardere gitaren, al dan niet met een tempoversnelling. We zitten een paar weken na Blue Monday, maar dit is de perfecte soundtrack voor zo’n donkere maandagavond.