Gezien: Wrekmeister Harmonies, Merleyn, Nijmegen

DSC04984Vorig jaar kwamen we op Roadburn niet binnen bij Wrekmeister Harmonies, er had zich een joekel van een rij gevormd voor de ingang van het Patronaat, tegenover 013. Gelukkig biedt Doornroosje en consorten nog wel eens een herkansing voor de gemiste pareltjes van Roadburn; de band werd geboekt voor een avondje Merleyn. Dit soort obscure acts trekken niet altijd volle zalen buiten zo’n festival met alleen maar liefhebbers voor donkere muziek. Het is rustig in de zaal, veel meer dan een mannetje (of genderneutraal: een mensje) of 80 zal het toch niet geweest zijn. Toch had dit meer publiek verdiend. Het voelt alsof we getuige zijn van een intiem optreden van het duo uit Chicago, dat hier hun demonen lijkt te verjagen, maar het duo wisselt dat mooi af met donkere pracht van het zuiverste soort.

Wrekmeister Harmonies, vernoemd naar een film van de Hongaarse regisseur Béla Tarr, draait rondom JR Robinson, vandaag aangevuld tot duo met Esther Shaw op viool, toetsen en exotische koebelletjes. De muziek wordt wel aangeduid als post-rock, maar zit dan wel aan de donkerste kant van het spectrum, het lijkt niet echt op de hedendaagse klassieke post-rock in elk geval. Maar het heeft ook invloeden van doom, drone, noise, of post-metal; het wordt ook wel aangeduid als ‘chamber-doom’. Doornroosje gaf zelf al in de voorbeschouwing aan dat je ook kunt denken aan bands als Chelsea Wolfe, Anna von Hausswolff, Jayle Jayle en True Widow. Als het al ergens aan post-rock doet denken moet je meer richting Godspeed You! Black Emperor denken. Iets voor hokjesdenkers. JR Robinson, met prachtige grijze lange haren en baard, heeft verder een kenmerkende diepe stem als Nick Cave en Peter Steele (zoals hier opgemerkt) en dat past bijzonder goed bij deze muziek.

Op de donderdagavond ben ik noodgedwongen iets te laat en dan is het duo al begonnen aan hun missie. Gelukkig is de zaal behoorlijk stil, want de band begint rustig, net zoals op het album. En dat is mooi, heel mooi. Robinson tokkelt op zijn gitaar en Shaw laat de emotie wonderschoon vloeien via de viool. Het is sombere pracht. Het sprankje licht in een verder depressieve setting. Er hangen dan ook twaalf gloeilampen op het podium, die af en toe oplichten. Licht in de duisternis wordt hier bijna letterlijk genomen. Pas na een tijdje gooit Robinson de gitaren in volle distortion en feedback-stand, ondersteund door een Sunn 0))) gitaarversterkerbox. Dan weet je dat het met de volle drones ook wel goed zit. Van pure pracht naar een verwoestende orkaan, zo’n overgang heeft nog nooit zo natuurlijk gevoeld. De intense angstkreet die Esther Shaw er plotseling uit gooit voelt als een onvermijdbare noodkreet. Soms krop je het op en komt het er in een volle lading uit. Prachtig. Ik kan er helemaal in meegaan. Als Robinson tijdens zo’n bezwerend stuk met zijn rechtervoet ritmisch op de vloer stampt moet ik ook even denken aan Swans en Michael Gira, met zo’n expressie voel ik een zelfde soort intensiteit. Achteraf lees ik dat Thor Harris, percussionist van Swans, een bijdrage had geleverd aan het album, dus misschien is die link ook niet zo gek. Ongetwijfeld put de band hier uit het laatste prachtwerkje The Alone Rush, het zevende album van de band, geproduceerd door Martin Bisi, John Zorn en Lydia Lunch. Had ik vaker moeten luisteren. Achteraf gezien is het een meisterwerkje. Slecht woordgrapje. Het optreden is met een minuutje of vijftig misschien wel het kortste optreden ooit dat ik zag (zonder support ook), maar als je op deze manier in een fijn depressieve sfeer wordt gesleurd is dat totaal niet erg. Donkere muziek klonk in mijn oren nog nooit zo prachtig en krachtig.

DSC04985

1 gedachte over “Gezien: Wrekmeister Harmonies, Merleyn, Nijmegen”

  1. Pingback: De 50 beste concerten van 2019 | t-beest's blog

Reacties zijn gesloten.

Scroll naar boven