Gezien: Indian Askin, Merleyn, Nijmegen

DSC05054Merleyn is dik uitverkocht voor de show van Indian Askin. Misschien niet zo gek, de Amsterdamse band heeft een lekker geluid, aanstekelijke songs, pakkende grooves, en pakt soms uit met smeuïge rock. Bovendien is het zaterdagavond. Dan kun je thuis voor de buis blijven hangen voor finale van Wie is de Mol of het laatste schaatsevenement van het seizoen in Calgary met een hele hoop wereldrecords, of je pakt je dosis energie in een volgepakt muziekcafé met bier. En zweet. You know how to party.

Het gaat er al gelijk goed tegenaan met supportact Queen’s Pleasure, eveneens Amsterdams en ook lekker rebels. Met zo’n zanger doet het me denken aan Engelse pop/rock (branie) met een dosis eigenwijze punk/garage en pysch, met een enkel likje noise. Achteraf lees ik bij de beschrijving ‘een mix tussen de Dandy Warhols en Blur met de power van The Ramones en en de melancholie van The Smiths‘, ah ja, juist ja. Het klinkt wel geinig en fris, vooral ook heerlijk uptempo (de drummer gaat ook maar door) met een dosis energie waar de hoofdact vanavond niet eens bovenuit komt, zou je bijna zeggen. Ze hebben er duidelijk reuze veel lol in. ‘Het volgende nummer is een nieuw nummer, maar dat kan jullie vast niet schelen, jullie kennen het allemaal nog niet natuurlijk.‘ Prima opwarmer in elk geval.

DSC05043

Het is lastig om Indian Askin nu in een hokje te stoppen, maar misschien moetje dat ook creatief helemaal niet willen doen. Ze lijken wel genoeg ideeën te hebben rondom nu-punk, psych, grunge, indiepop/rock. Ze halen inspiratie uit de jaren ’60, ’70 en ’90 lees je dan overal, dus dat is nogal een breed begrip. Sea of Ethanol was in elk geval een fijn debuut en Another Round is een hele aardige nieuwe ronde, waarop het tempo wat vaker omlaag gaat, maar toch ook een aantal catchy songs bevat. De band zoekt gaat wat vaker op zoek naar de finesse misschien en dat werkt hier en daar wel, maar sommige songs zijn ook wat inwisselbaar. Dan zie ik ze liever wat meer doorhameren, maar wie weet hoe het live klinkt. We gaan het zo zien. En horen.

De bandleden van Indian Askin staan na het voorprogramma serieus en geconcentreerd op het podium om op te bouwen. Lijken ze nu wat nerveus? Zal toch niet? Inmiddels heeft de band toch aardig wat ervaring opgedaan zou je zeggen. Nou goed, zo te zien moet het nog even los komen allemaal. Daar zijn ze zelf ook onderdeel van, dus dat scheelt. Ze hebben het in eigen hand. De aankleding lijkt extra in orde. Zanger Chino Ayala heeft een hip en strak pak aan en ook bassiste Jasja Offermans steekt in mooie zwarte kledij. Het geeft de band een meer gedistingeerde uitstraling. Na een gesproken intro (wellicht van de Amerikaanse comedian Duncan Trussell, die op de nieuwe plaat is te horen) schiet de band best sterk uit de startblokken met “Wheels”, “Gimme a Sign” en “On and On”, prima nummers van de nieuwe plaat, waarbij het volume behoorlijk hoog is hier in Merleyn (zoals vaker), maar het klinkt wel zuiver door mijn oordoppen. Juist ja, dus ook het lomere tempo kan live goed werken. Opvallend toch hoe strak drum en bas  samen klinken, de gedegen motortandem van de band. Ook Bart van der Elst voegt met zijn synths of extra gitaar een fijne laag extra toe aan het geluid, dat opvallend harmonisch – of zo u wilt – organisch klinkt vanavond in mijn oren. Dan volgt het lekkere “Island”, een favorietje van me van de vorige plaat. Eigenlijk is het een rustige meesleper, maar het klinkt uitstekend. “For You” is dan minder opvallend en “I Feel Something” lijkt dat in eerste instantie ook, maar die is bij vlagen wel mooi. “Drinkin Time” (hey, die staat helemaal niet op de laatste plaat) en “I Know How to Party” (die wel) laten de zaal dan wat harder dansen, maar daarna voelen “Separation” en “BEAT24” toch net iets te veel als opvullertjes. Gelukkig is het sluitstuk uitstekend met het bekende “Really Wanna Tell You” van de vorige plaat en het hele aardige psychedelische sfeerstukje “Mr Nick”. Ze hebben blijkbaar geen zin om op- en af te gaan voor een toegift en ergens is dat ook onzin, zeker hier in Merleyn, waar je door het publiek op en af zou moeten gaan. “Behave” (be)valt dan ook wel goed, is wat loom ook, maar de band bewijst nogmaals dat dit ook live goed uit de verf kan komen. Afsluiter “Answer” vormt dan een dik hoogtepunt uit de set. Het wordt erg lang uitgerekt, mede ook door het uitgebreid voorstellen van de bandleden, maar de flow zit er hier fantastisch in, dus dat mag wel langer duren. Het publiek smult van dit soort hoogtepunten.

Dan kun je je nog afvragen of drank, een geliefd onderwerp van de band, zo vertelt Ayala, niet een beetje een zwaktebod is als creatief onderwerp. Je hoort het ook regelmatig terug in de nummers. Tja, zo stoer of interessant is dat niet, maar misschien ben ik daar te oud voor. Metalbands zingen ook over alleen maar over dood en verderf en de duivel, dus wat geeft het. Ayala lijkt overigens met minder effect te zingen dan op de plaat en dat klinkt eigenlijk wel prima. Jammer is wel dat hij zijn praatjes wat te vaak herhaalt terwijl hij de gitaar moet stemmen. ‘Hier zou ik een praatje moeten houden, maar daar heb ik geen zin in‘. Het is een beetje quasi grappig, het ligt op het randje van hooghartig als je dit vaker roept, net zoals het vele ‘hoe gaat het‘ en ‘hoe gaat het nu‘. Dat wordt op een gegeven moment een beetje flauw. Toch zweept hij hier en daar het publiek goed op, al wordt het ook weer niet zo’n gekkenhuis als Lowlands 2016. Het blijft allemaal iets netter voor mijn gevoel. Gedistingeerder. Maar wel degelijk en goed. Met de sterke songs van de platen en het strakke bandgeluid bewijst Indian Askin dat het live een aantal flinke potten kan breken. Daarmee zouden ze toch ook makkelijk een groter podium aan moeten kunnen.

DSC05060

Indian Askin Setlist Merleyn, Nijmegen, Netherlands 2019, Another Round Tour

Scroll naar boven