Gezien: Belzebong, Merleyn, Nijmegen

Een bonus in muziekcafé Merleyn. U weet wel, die dependance van Doornroosje. Ik was toch in de buurt. En och, een beetje heavy stoner op z’n tijd is ook niet verkeerd. Vanavond eigenlijk twee bands voor de prijs van één, met naast het Poolse Belzebong ook The Necromancers uit Frankrijk. De Franse band blonk nou niet direct uit op de plaat vond ik, het klonk me zelfs een beetje standaard in het genre, maar de beoogde vettigheid van Belzebong trok me uiteindelijk toch over de streep. En dat de Polen er niet bij zingen vind ik op deze donderdagavond allesbehalve erg. Twee bands die ook op de Desertfests zouden passen. Of Roadburn. Daar doe ik het al gauw voor.

Ik arriveer nog redelijk op tijd voor The Necromancers. Bij Merleyn beginnen de bands toch meestal een minuutje of tien later, dus ik kan alvast beginnen aan een frisse Brugse Zot. Even later lopen we naar achteren. De zaal is half gevuld of zo, het voelt niet echt vol, maar erg is dat verder ook niet. De Franse rockers van The Necromancers brengen volgens de introductie een mix van progressieve rock, stoner en doom, al vind ik er niet heel veel doom aan, dan kun je beter bij de Polen terecht in mijn beleving. Voer voor liefhebbers van Elder, Anciients en Khemmis, aldus datzelfde boekje. Het manco van de Necromancers (pun intended) is toch een beetje dat het na een tijdje wat langs me heen glijdt, net zoals op de plaat. Het begin en einde vind ik dan wel sterk, moet ik zeggen. In eerste instantie wordt ik toch lekker meegesleurd door die paar dikke riffs, hier en daar een fijne solo en zo af en toe een fijne tempowisseling, break of zelfs een lekker prog-achtig ritme. Maar de zanglijntjes zijn niet heel bijzonder (de zang doet me vanavond een beetje aan die van Spidergawd denken) en uiteindelijk is te veel materiaal wat doorsnee voor mijn gevoel, maar misschien ben ik ook wat verwend. Het is misschien iets te veel hap-slik-klaar stonerrock/metal zoals we dat wel kennen, ondanks dat ze er hier en daar wel duidelijk over de composities hebben nagedacht.

Belzebong, opgericht in 2008 en in 2017 blijkbaar ook al eens in Nijmegen, kun je ook scharen onder heavy stoner, maar positioneert zich meer richting instrumentale doom. Klinkt gelijk heel anders dan de Fransen zojuist. Beetje richting Bongzilla of Bongripper, als we verder associëren op de naam ‘bong’, of neem Monolord, Conan, Dopelord, Electric Wizard, weetikveel. Prachtig is in elk geval hoe de heren in de mist langzaam over gaan van het stemmen van hun instrumenten tot daadwerkelijk een storm van doom en hevig fuzzende stoner. De heren swingen prachtig heen en weer op de gitaren, waarbij de lange haren vol heen en weer wapperen. In een groovende galop. Gaaf gezicht op het verder spaarzaam – vooral groen – verlicht podium. Ah ja, dat groene verwijst naar ons nationaal bekende en gedoogd genotsmiddel, zo lees ik achteraf ergens. Typisch dat de zaal steeds leger lijkt en de muziek juist steeds meer impact op me maakt. Songtechnisch gezien gaat deze band veel meer voor het grote gebaar en effectbejag, maar dat doen ze dan wel zo goed en vet dat het behoorlijk wat indruk maakt op het plukje publiek. Je kunt hooguit als minpuntje aanwijzen dat de solo’s van de gitarist op rechts (voor de kijkers) net wat minder helder te horen zijn in de mix, maar het zal ook wel lastig zijn in het dik brullend en rondwervelend geweld. En natuurlijk lijkt het allemaal wat op elkaar. Wie weet hebben ze een paar keer hetzelfde nummer gespeeld. Maar wat geeft het. Het bier blijft schuimen door de trillingen van de bassen. Dat is reuze handig. En de dikke fuzz masseert je huid zo lekker. Dit redelijk spontaan bezoekje aan  Belzebong in Merleyn werd uiteindelijk dus een volvette bonus van de avond.