Gezien: Ufomammut, Doornroosje, Nijmegen

Ufomammut bestaat dit jaar 20 jaar, reden om met een speciale set langs de theaters te trekken. De Italiaanse band moet toch goede banden hebben met Nijmegen, gezien de optredens op de-Affaire 2012, Merleyn in 2013 en Soulcrusher II in 2017. Van het festival in- en rondom het Valkhof (Voerweg) naar de kleine achterzaal van Merleyn met een eigen show. Van het Soulcrusher-festival in de grote zaal, naar de kleine paarse zaal van Doornroosje met een eigen show. Mooi. Die aandacht verdienen ze en krijgen ze ook. De zaal is behoorlijk gevuld en staat klaar voor het nodige doomgeweld van het trio…

Alhoewel. Geweld? Bassist Urlo komt oplopen en gaat achter een setje elektronica staan en gitarist Poia pakt ineens een akoestische gitaar in hand. Het zal toch toch niet… Jawel. Of het nu echt akoestische versies zijn van hun nummers kan ik niet echt thuis brengen, maar dit lijkt op een portie akoestische, donkere doom-folk, met de zelfs verstaanbare zang van Urlo. Drummer Vita komt er dan later ook bij en houdt zich ook behoorlijk in, hij vult het geluid aan met wat spaarzame tikken en slagen. Het publiek lijkt toch even onder de indruk en applaudisseert niet eens tussen de nummers, de zaal is respectvol stil en durft de spanningsboog niet te doorbreken, zo lijkt het. Het licht wordt langzaam uit gedraaid en we worden langzaam meegesleurd in de donkere grotten. Ineens voel ik dat ik op Roadburn zit, maar dat duurt nog een week. Na een klein half uurtje is het dan wel welletjes geweest met de rust…

Het elektronische eilandje bij Urlo wordt weggedragen (en dat doen ze gewoon zelf) en de gitaren worden om de nek gehangen. Het shirt van de drummer gaat uit, en we maken ons dus op voor de dikke doom met sludge en ultraheavy psych met bakken fuzz en ranzige bassen, ter plekke even getypeerd als straaljagerdoompsych. Potverdorie (ik hou het netjes) wat gaat dit hard en goed. Het geluid is knoepertje hard, maar helder en zuiver, althans met mijn oordoppen in dus. Zonder is echt zelfmoord voor je oren, zou je zeggen. Wat een ongelooflijk moddervet geluid komt er uit de gitaren (of boxen dan). In het verleden deed Ufomammut dacht ik nog wel eens wat meer moeite om rustig en langzaam op te bouwen, maar hier schieten ze direct in dik slepende doom en sludge, met hier en daar gave breaks en een dosis lompe groove om loom op te gaan headbangen. Alles is in grote porties geserveerd, met van die mooie grootste bewegingen van Urlo op de heftigste moment. Intens en indrukwekkend. Ik heb nog steeds wel moeite om losse nummers te herkennen, daarvoor lijkt het allemaal wat op elkaar, maar ongetwijfeld speelt de band nog veel van het recente en sterke album 8, waarop het trio al wat puntiger van zich afbeet en de band het net wat meer van de ultieme slowgroove, dan van de lang opgebouwde of meeslepend uitgerekte sound moet hebben. Ik kan er vanavond helemaal in meegaan in elk geval. Beetje repeterend? Natuurlijk. Maar saai? Zeer zeker niet. Ufomammut brengt je juist in een verwoeste trance. Het kolkt, het beukt, het wervelt. En dat is zo lekker. Eigenlijk sta ik met verwondering af te vragen of dit niet gewoon de beste harde band ter wereld is. Nou ja, vanavond wel in elk geval.

Andere getuigenverklaringen: Metalutopia / Foto’s Doornroosje (Edwin Smits)