Gezien: Roadburn 2019 – vrijdag

Mythic Sunship had ik een dag eerder moeten missen, en dat doet zeer als de band vrijwel bovenaan je lijstje staat. Al jaren eigenlijk. Maar ze spelen nog twee keer. De set van vrijdag is de ‘normale’ set in Het Patronaat zullen we maar zeggen. We staan veel te vroeg in de rij (die mensen stonden daar nog om een stukje Gold mee te pakken, maar we kletsen gewoon lekker met iemand in de rij) en komen uiteindelijk in een lege zaal en blijven daar maar hangen, want je wil het dan ook niet missen.

Bij de soundcheck is al duidelijk dat er een saxofonist mee zal doen, ongetwijfeld Søren Skov, die ook meespeelde op Another Shape Of Psychedelic Music (2018), dus dat zal wel weer een aardig potje ge-jam worden op gitaar en als – als bonus – dus ook op sax. Later begrijp ik dat door logistieke redenen Søren Skov niet mee kan doen met de andere optredens. De bandleden lopen hier zelfs vier dagen rond, op zondag schud ik handjes met wat bandleden. Ja, ik wilde jullie al jaren zien, zei ik. Geen woord van gelogen overigens. Ik moet wel zeggen dat ik zo vooraan in het Patronaat wat moet wennen aan de enorme bassen, maar ik drijf wel lekker mee met deze mythische zonneschip. Veel gejam dus, het was ook wel de bedoeling om een soort jazzy set te spelen, althans dat was ze gevraagd door Walter, en dit is dan de interpretatie van Mythic Sunship. Als in een lang jammende psychedelische wolk glijden we fijn het uur door en dat had hier en daar misschien nog wat puntiger (wat meer riffwerk b.v.) of afwisselender gekund, maar dat is dan ook wel hoe deze band speelt. Fantastisch goed, maar mijn lat lag vooraf ook wel zo hoog dat ik achteraf wat euforie mis. Verwend kind dat ik er ben.

Ondertussen missen we dan wel de Kroatische band Seven That Spells in de Green Room, dat hier maar liefst drie keer een album achter elkaar speelt in drie keer een set van een uur. Op de plaat vond ik dat best aangenaam. We vallen binnen tijdens de uitvoering van het IO-album en en passant missen we dan ook het optreden van A.A. Williams, die ik ook nog wel had willen zien, maar die speelt op een eindje lopen in de Hall of Fame. Je kan niet alles tegelijk hebben. Seven That Spells blijkt wel een goede keuze, al had ik het liefste nog iets meer willen zien van die band. Psych, kraut, industrial, space. Het komt allemaal in me op, met hier en daar lekkere strakke staccato riffs en een ongenadig hard en strak meppende drummer. Bijzondere band dit, die ook interessante twists kan inbrengen, maar dat schreeuwt om een nadere bestudering en hopelijk nog een keer een optreden in de buurt.

De Zweedse Anna von Hausswolff volg ik al sinds 2013 toen Doornroosje de kleine dame met band eens voor Merleyn boekte. Kate Bush in orgeldoom-stijl noemde ik het toen wel eens geloof ik. Ik vroeg me al wel eens een keer af waarom ze nooit op Roadburn had gestaan, maar nu was het dan zover. Gelijk maar in de grote zaal, je kunt maar beter gelijk groot(s) beginnen. De muziek leent zich daar wel voor. Episch en bombastisch, in de goede zin des woords. Jammer eigenlijk dat er in het begin weinig gitaar en orgel te horen is, zeker naar mijn smaak, maar het massieve geluid en de donderende bassen en drums vergoeden veel, net zoals de zang van Anna von Hausswolf zelf, die op de plaat nog wel eens iets te snerpend kan overkomen, maar hier valt het prima in de mix. De kleine dame gaat er dan ook wel vol voor. Vier nummers van Dead Magic uit 2018 en dat is ergens wel logisch, bands spelen vaker veel van de laatste plaat. Gelukkig komt daar mijn favoriet “The Mysterious Vanishing of Electra” ook nog van langs in een briljant slotstuk, als de geluidsmix inmiddels ook wat beter staat. Geen nummers van het prima Ceremony (2013), maar nog wel twee van The Miraculous, waaronder het briljant uitgesponnen en het fijn dreigende en pompende “Come Wander with Me/Deliverance”, de ultieme afsluiter van een concert (naast die andere “Deliverance” tijdens optredens van Opeth). Voor wie Anna von Hausswolff (en haar band) nog niet kende maakt ze hier direct naam en faam. Het optreden kan de boeken in als een van de hoogtepunten van Roadburn 2019.

Het kan bijna niet beter deze dag, zou je bijna zeggen, maar een het beste bewaarde geheim leek mij de Zweedse band Gösta Berlings Saga in de Green Room, waar we dan ook maar op tijd gaan staan. Dit wil ik niet missen. En wat is het lang geleden dat ik de band voor het eerst en het laatst zag, de-Affaire (tegenwoordig Valkhof Festival) 2010, waar ik bovendien de CD Detta Har Hänt kocht. Inmiddels is dat een oud relikwie, want we zijn al weer een aantal albums verder, waarvan de laatste twee me zeer goed bevielen. Ik geloof dat ik bijna alle nummers dan ook herken vandaag en dat voelt als een heerlijk comfortabele en herkenbare wolk van instrumentale klasse prog en kraut. Van dat oude album komt nog “Bergslagen” langs als verrassend oudje. Van Glue Works (2011) – destijds beschouwd door mij als een iets minder album dacht ik – komen toch hele fijne nummers als “354”, “Island” en “Sorterargatan 1” (als eerste gespeeld). Het album is niet te vinden op Spotify zie ik, maar zit nog wel in mijn hersencellen blijkbaar. Ik dacht het al tijdens het optreden vandaag, ze spelen best wat ouder spul vandaag. En dat voelt toch best fijn, ook al vind ik de laatste albums ook briljant, het wat steviger proggende Sersophane (2016) en de meer elektronische kraut van Et Ex, waarvan “Artefacts”,”Fundament” en “Veras Tema” worden gespeeld. Met name “Fundament” is waanzinnig, zo heeft Kraftwerk ze niet eens gemaakt met zoveel suspense en sfeer. Het lange nummer vormt denk ik voor mij het hoogtepunt van een heel weekend Roadburn. Van mij hadden ze dat hele album integraal mogen spelen zelfs, dan was dat nummer ook de uitsmijter geworden. Maar goed, deze set met ook prima ouder werk was natuurlijk ook niet te versmaden. Oudje “Sersophane” vormt een geweldige afsluiter. Subliem dit, in alle opzichten. Bijna negen jaar later val ik gewoon opnieuw als een blok voor deze band. Hoogtepunt van het festival. Overigens, even de feiten op een rijtje en de statistieken in orde maken: Jesper Skarin speelde op drums in plaats van Alexander Skepp en Henrik Palm (later zelf met band te zien) zat rechts op de stoel als extra gitarist. Nu maar hopen dat ik niet weer negen jaar moet wachten.

Het was de moeite waard dus. Een understatement. Daardoor moet ik dan wel Grails missen in de grote zaal, maar so be it. Ondertussen begon ook het verrassingsoptreden van MONO in het Patronaat, juist ja, daar was dus dat witte gat voor in het programma. Nu had ik niet gedacht daar nog in te komen na de vorige band, MONO was immers al begonnen en dan zijn de rijen normaal nogal lang, maar wie schetst mijn verbazing als we zo naar binnen kunnen lopen. Weten de festivalgangers dit niet? Zijn ze liever bij Thou & Emme Ruth Rundle, of staan ze al klaar voor At The Gates? Of hebben ze gisteren wel genoeg portie MONO gehad? In any way, de set van MONO vanavond lijkt vooral een herhaling in een oefening hard en zacht en er is weinig mis om dat nog een keer te ondergaan in een wat kleinere zaal, dit keer zonder het Jo Quail Quartet, maar die hadden er ook vast niet gepast. De vernietiging van MONO voelt hier wat intiemer en intenser nog, al ligt ook hier een stukje herhaling wat op de loer. Zo te zien geeft de band wel weer alles en dat is gaaf om te zien. Enorm goede drummer ook trouwens.

We lopen eens richting Drab Majesty in de Koepelhal, maar blijven wat hangen in het voorportaal bij de merchendise (t-shirtje Gösta Berlings Saga, ze hebben wat extra cash verdiend) om daarna nog een klein stukje te zien van Black Bombaim (wel eens eerder gezien op het Eindhoven Pysch Lab) met Peter Brötzmann op sax, maar dat is nauwelijks te doen in de propvolle Green Room, dus dat geven we ook maar gauw op. Klonk neurotisch ook geloof ik.

Tijd voor bitterballen en bier.

Daarna loopt de dag met een kleine sisser af. Het Engelse Loop had ik ook al eerder gezien op de main stage (headliner in 2014). Dit soort psych, al is het een voorloper in het genre, pakt mij toch weer niet zo heel erg. De zang mag van mij helemaal wel weg en verder mis ik wat bezieling, het is wat zakelijk allemaal. Toch zit er hier en daar wel een aardige flow in en wordt het op tempo gehouden, maar soms dreint het ook maar wat door. Je kan niet alles hebben. We pakken de fiets en vermaken ons nog met bier, chips en quadrafonische geluidseffecten via Spotify-vertragingen door meerdere speakers. Van die mannendingetjes misschien.

Lees verder: donderdag | zaterdag | zondag