Gezien: Roadburn 2019 – zaterdag

Door diezelfde speakers in ons vakantiehuisje klinkt die ochtend (of is het al middag?) Fontän, een uitstekende opwarmer van de dag en die zien we dan later ook in de Green Room optreden. Zonder drummer trouwens. Op de achtergrond zien we de ruitjes die doen denken aan de hoes van het (ongetitelde) album uit 2017. De band maakt het hier waar als lekkere opwarmer van de dag.

Elektronische dream/prog/kraut/pysch, dromerig en speels, licht funky en jazzy hier en daar. Of volgens het programmaboekje: ‘Imagine Magma and Kraftwerk with Robert Fripp on guitar, mixed with more electronic experimentalists such as Boards of Canada with a serious cinematic kraut edge.‘ Wat zalvend en smooth voor een Roadburn-act, maar als afwisseling sowieso heerlijk. Lekker wakker worden. Wel gek dat ik me achteraf er weinig meer van kan herinneren. Een ochtendroesje blijkbaar.

Het Vlaamse Wolvennest (of WLVNNST) zag ik in 2017 in de kleine Extase, en dat zou je niet zeggen als je het gezelschap ziet vandaag op het hoofdpodium. We pakken nog een klein stukje mee van dit optreden. Wolvennest speelt hier hun album VOID, hier te horen overigens. Achteraf ook weer jammer van de overlap met Fontän. De keuze is reuze, toch ook vandaag. De man met de zwarte hoed is er in elk geval weer, maar verder is het beeld behoorlijk anders. Met meer bandleden (in Extase leken er vijf bandleden te staan, maar dat was lastig te zien in de mist toen) heb je dan ook wel een voller bandgeluid, althans zo komt het over. Midden voor op het podium staat een tafeltje met schedel en andere snuisterijen, zodat we wat meer richting een occult sfeertje of rituele belevenis gaan. De wat lome, zwaar aangezette en herhalende riffs werken misschien wel spiritueel. Vorige keer moest ik denken aan spacy doomdeathmetal, kraut/black of post-doomsludge met een lik psych. Dat is voor hokjesdenkers. Ergens anders lees ik ‘a mix of 70’s sounds Krautrock and early 90’s Norwegian Black Metal‘ wat ongetwijfeld een betere typering is. In de bezwerende herhaling kan ik aardig meegaan (behalve misschien de wat schreeuwerige zang ergens), net als vorige keer, maar nu met een beter zichtbare show. Dat grote podium kunnen ze dus best aan.

Het Zweedse Henrik Palm is de band van.. eh… Henrik Palm, of Henke Palm voor intimi. Hij treedt hier ook op als onderdeel van het door Tomas Lindberg gecureerde The Burning Darkness. Het valt ons nu pas op dat we hem eerder hebben zien zitten bij het optreden van Gösta Berlings Saga een dag eerder. Palm is bekend van In Solitude (en Pig Eyes, Södra Sverige, Sonic Ritual) en als gitarist van Ghost, in de eerste periode dan (2015-2016). Saillant detail trouwens dat daarna een rechtzaak volgde tegen frontman Tobias Forge (a.k.a. Papa Emeritus etc). Dat ging uiteraard over geld. De vier ex-gitaristen (tot 2016) zouden niet genoeg aandeel in de winsten hebben gekregen, zie o.a. hier. Palm speelt hier met band, waarin o.a. ook gitarist Simon Söderberg (ex-Ghost) en Jocke Proos op bas, als ik dat goed heb. Het is een degelijke rockset, met ook wat nieuw materiaal en naar verluidt ook wat covers (“Flesh Loop” van (zijn eigen) Pig Eyes en “Destroyer” van Twisted Sister). Degelijk dus, in de hoek van postcore, kraut, shoegaze geloof ik. Maar ook acid rock, seventies bluesrock, punk en prog. You name it. Zeker onderhoudend, maar verder niet bijzonder spectaculair in mijn herinnering.

The Exorcist GBG, even later in dezelfde zaal, is ook onderdeel van The Burning Darkness. Niet zo gek dus, een aantal Zweedse bands. De GBG staat vast voor Göteborg. Het leek me wel wat, dit soort eigthies synth-prog, het deed me wel denken aan eerder bands op Roadburn, zoals Goblin, Carpenter Brut of Zombi. Juist ja, het zou ook de soundtrack kunnen zijn van oude horror-films zoals we dat zagen bij die andere bands. Een stukje dansbare kraut. Helaas staat het geluid vanaf het begin behoorlijk beroerd, de synths komen niet door en een rot plugje zorgt voor een vervelende kraak in het geluid. Dat kraakje komt later in de set gewoon weer terug als de toetsenist dat plugje weer nodig heeft. Daarnaast hoor ik, zeker in het begin, de basdrum niet echt. Dat alles haalt alle effect uit de set voor mijn gevoel en ik kom er dan ook totaal niet in. Het is zwoegen voor de band om er nog iets van te maken, maar het gehoopte foute elektronische dancefeestje (luister maar naar een nummer als “Pusher”) komt er niet helemaal. Vooralsnog (helaas) op de plaat een stuk geslaagder. Gelukkig hebben we het hele collectief van Uran GBG nog als toetje op de avond.

We haasten ons daarna naar een ander toetje van de dag, Mythic Sunship speelt een derde set. Net zoals donderdag is er een ‘verrassings’optreden in het Ladybird Skatepark. Vlak voor de set klinkt het gave Rano Pano van Mogwai om ons direct in de stemming te krijgen. Ik ga bewust iets minder vooraan staan om niet weer weggeblazen te worden door de bulderende bassen en dat lijkt beter te werken. Aan de andere kant verzuipen de gitaren toch een klein beetje in een wolk van geluid, maar ik kan wel genieten van de ruimtelijke en rondzingende psych van diezelfde gitaren. In eerste instantie voelt het wat minder geïmproviseerd dan de set in Het Patronaat (met sax), maar natuurlijk komen de lange jams uiteindelijk ook wel voorbij. De gitarist geeft aan wat vermoeid te zijn (hij schudt zijn arm af en toe ook los), maar hij vind het wel fantastisch en wil zich nog een laatste keer helemaal geven. Als ik het goed heb is dit ook even het laatste optreden van de band. Wat een leuke locatie is dit toch, ondanks het wat mindere zicht op het podium (of je moet ergens aan de zijkant een hoger plekje weten te vinden). In elk geval voelt het wat ruimtelijker dan het meer claustrofobische Hall of Fame, zeker als het daar druk is. Uitstekende set in elk geval weer van de Denen, ook al neigt de band ook hier wat naar wel erg lang herhalend jam-werk. Het label El Paraiso levert overigens wel meer goede (psych)bands, zoals ook Papir en Causa Sui, die ook eerder op het festival stonden (2014 en 2007, respectievelijk).

Mythic Sunship stond al vele jaren op mijn bucketlist, maar GlerAkur (uit IJsland) kan na vandaag ook wel op de lijst ‘bands to watch’. Het is weer een lastige keuze, want ook het Amerikaanse Ostinato (kan ook op de bucketlist, hele fijne post-rock) staat te spelen op een steenworp afstand in de Hall of Fame (mijn festivalmaten vonden het geweldig), maar als ik bij GlerAkur binnen kom lopen ben ik erg aangenaam verrast over de wat meer uitgesponnen post-rock (denk Godspeed You! Black Emperor bijvoorbeeld) waardoor ik ook niet ben weg te slaan uit de Koepelhal. Dit wil ik verder zien. Ik kan vol meegaan in de rest van de set van het gezelschap, dat overigens heel verdienstelijk met twee drummers speelt. De band is blijkbaar opgericht door Elvar Geir Sævarsson, in eerste instantie voor een theaterstuk Fjalla-Eyvindur & Halla (van The National Theater) resulterende in het debuutalbum The Mountains Are Beautiful Now. Met vier gitaristen is het geluid live dan ook wel indrukwekkend, omschreven door Roadburn als ‘hypnotic waves of dreamlike-atmospheres and harmonic feedback‘. Meeslepend optreden en misschien ook wel een goed bewaard geheim deze editie van Roadburn, dat had een vollere zaal verdiend ook.

Een beetje tegendraads kiezen we dan later niet voor het eerste optreden van Sleep op de main stage maar voor de Zweedse Louise Lemón. Sleep kunnen we morgen nog wel een keer zien, en eerlijk is eerlijk, ik heb geen enorme band met de hoofdact van het festival en wordt er op de plaat ook niet zo heel door meegeSleept (pun intended). ‘Death gospel‘ noemt Lemón het zelf wel ergens geloof ik, maar we hebben hier toch ook echt te maken met rustige en licht etherische pop met slechts een enkel donker randje misschien. Moet je goed zoeken. Maar toch bijzonder dat het hier past en ook publiek trekt in de Green Room. Heeft in de verte iets van Chelsea Wolfe (zelfde producer ook), maar verder dus echt in een licht genre (folk, soul, gothic, electro, ambient en pop, aldus hier), even een fijne luchtige tegenhanger voor het traditionele geweld op dit festival. Toch ook leuk als Lemón later in de set zich omkleed en met een soort sterrenkrans op haar hoofd verschijnt. Het past wonderwel.

Uran GBG als afsluiter in de grote zaal is een leuke revanche voor de set van The Exorcist GBG, dat eerder in de Green Room niet uit de verf kwam. Een beetje verrassend zie ik die bandleden terugkomen in deze band, achteraf volstrekt logisch overigens, ook gezien de naam van de band natuurlijk. Het collectief uit Zweden (Göteborg dus) bestaat uit een mannetje of twaalf, die zich voor de gelegenheid allemaal in het wit hebben gestoken. Naast twee drummers en wat gitaristen een hoop elektronica zoals Korg’s en Moog’s en dat soort spul. Vooraan wordt nog flink gedanst op de vermoeide voeten, en dat gaat ook wel lekker op dit soort psych/space/kraut, een beetje vergelijkbaar (fijn) cheesy als The Exorcist GBG, alleen hier wat bombastischer, wolliger en willekeuriger. De (twee) drums hakken aardig door, omgeven door een wolk van elektronische bliepjes en echoënde effecten. Onze karakteristieke bassist (die van The Exorcist GBG) speelt ook hier fijn groovend en die doorschijnende gitaar met lampjes is ook leuke gekkigheid voor op de late avond. Geinig collectief zo. Misschien dreint het wat lang door in hetzelfde, maar dat hoort wel een beetje zo met deze muziek, in elk geval een toffe ongecompliceerde afsluiter hier op de Main Stage van 013.

Lees verder: donderdag | vrijdag | zondag