Gezien: Motorpsycho, TivoliVredenburg, Utrecht

Na 30 jaar speelt Motorpsycho nog altijd met een bewonderenswaardige passie. Welke band presteert het überhaupt om bijna drie uur lang te spelen en daarbij elke avond weer een andere setlist te kiezen, met nummers uit het hele oeuvre. Ik heb dat wel vaker genoemd hier. De woeste Noormannen komen elk jaar wel naar Nederland en gelukkig weet ik daar dan ook wel minimaal een keertje bij te zijn. Ze stonden nu niet alleen in TivoliVredenburg in Utrecht, maar ook in Vera in Groningen en in het najaar komen ze nog terug naar Amsterdam (Paradiso Noord), Hengelo (Metropool) en Den Haag (Paard). Punt dat ik wil maken is dat het dan ook nooit verveelt met deze mannen, al moet ik wel uitkijken dat ik dit soort sublieme optredens ook weer niet heel gewoon ga vinden.

Persoonlijk is dat wel een (weliswaar klein) dingetje aan het worden. Als je zoveel bands ziet in een jaar ontstaat er misschien iets van gewenning, hoe goed het ook is. Gek in elk geval om te merken dat ik het wat normaal begin te vinden hoe verdomd goed Motorpsycho elke keer weer staat te spelen. Maar ik word vanavond in TivoliVredenburg in de Pandora-zaal (lijkt bijna uitverkocht) wel degelijk door de mannen meegenomen naar een andere dimensie, maar dat voelt dus ergens ook heel normaal. Het is als een verslaving. Je kunt misschien maar beter een flinke tijd stoppen om dan weer ineens een dosis tot je te nemen. Dan komt het vast harder binnen. Extra euforie. Maar drommels nog aan toe, het is toch echt wel weer klasbakkenwerk van de mannen. Na 30 jaar brengen ze het nog met zoveel kracht, passie, energie en jeugdig elan dat ik er toch graag weer een dikke snuif van neem. Stel je eens voor dat je ze voor het eerst live ziet vanavond.

Wat valt dan op, naast dat ze dus gewoon nog absurd in vorm zijn. Ook dit keer hebben ze de Zweed Reine Fiske als vierde man meegenomen, da’s al een klasbak op zich, die zichzelf al ruimschoots heeft bewezen in o.a. Dungen, Landberk, The Amazing, en ook speelt hij regelmatig mee met Elephant9. Hij voegt wel degelijk een hoop toe als vierde man; een extra laag, die in veel nummers jus toevoegt aan je toch al vette gehaktbal. Officieel bandlid zal hij toch niet zijn, maar wel weer een vaste kracht de laatste tijd. Drummer Tomas Järmyr, ook in bands als Zu en Yodok III en bandlid sinds 2017, is ook vanavond weer achteloos goed, zonder dat hij daar nu heel erg mee op de voorgrond treedt. Misschien deed zijn voorganger Kenneth Kapstad dat iets meer, Järmyr lijkt net iets meer in dienst van de band te spelen. Oer-duo Snah en Bent zijn uiteraard ook weer in vorm, Bent zingt veel partijen vanavond (en behoorlijk goed), Snah lijkt toch ook veel plezier te hebben in zijn lange gitaarjams. Bent grapt nog ergens bij het voorstellen van de band dat hij zelf Johan Neeskens heet.

Het is ook wel een feest om uit zoveel materiaal te kunnen putten en dat doen ze dus ook, al dan niet in wat alternatieve versies. Een aantal nummers worden weer fijn overdwars uitgerekt tot goddelijk jammende proporties. Soms is het lastig de nummers te plaatsen omdat de heren zoveel albums hebben gemaakt, zeker de nummers van oudere albums (vanaf Black Hole/Blank Canvas uit 2006 en daarvoor) ken ik niet zo goed. Van It’s a Love cult (2002) krijgen we vanavond twee nummers: “Überwagner or a Billion Bubbles in My Mind” en “Neverland”, akoestisch gespeeld in de toegift. De afwisseling tussen akoestische/rustige nummers/passages en de hardere psych/stoner plus de megajams maakt de avond plezierig afwisselend. Van Blissard (1996) komt “Fools Gold” nog helemaal op het einde. Van eerste plaat Lobotomizer (1991) het hele fijne rockende “Hogwash” en van Trust Us (1998) “577” dat ik volgens mij nog nooit eerder live heb gehoord. “The Pilgim” is een lekkere cover van WishBone Ash waarop de heren zich lekker kunnen uitleven. Verder dus wat recenter materiaal van de band, dat ik wat beter ken. Van de nieuwe plaat The Crucible wordt opvallend (want meestal wel gespeeld deze tour) “Lux Aeterna” niet gespeeld (wel toen in december als nieuw nummer) maar wel “Psychotzar” en het lange “The Crucible”, dat Bent en Snah allebei met een dubbelhalsgitaar spelen. Geinig om te zien. Het nummer komt niet helemaal zo dik uit de verf als ik had gehoopt, maar ik stelde er ook wel heel veel van voor. Een tikkeltje rommelig gespeeld nog en de zang van Snah staat wel wat hard in de mix, maar toch kan ik in sommige stukken flink meebewegen. In mijn geval is dat een goed teken. Vier nummers van The Tower (2017), dat toch echt wel een heel goed en gevarieerd album is; als de heren daar wat van spelen is het meestal ook wel raak. “Stardust” wordt gewoon midden in de set akoestisch gespeeld en dat is best een mooi popliedje eigenlijk. “Ship of Fools”, als eerste gespeeld vandaag en altijd goed voor een majestueus en dik pompend slotstuk, is inmiddels ook wel een favoriet van me. Grappig genoeg hebben ze vandaag een hattrick fools, met ook “The Other Fool” en “Fools Gold”. Verder is “Lacuna/Sunrise” het debuut in deze tour begrijp ik (Here Be Monsters, 2016). In de (lekker lange) toegift dan ook nog “Hell, Part 7: Victim of Rock”.

Het concert is tegen 22:55 afgelopen, en daarmee speelt de band ergens tussen de 2:50 en 2:55 gok ik. En dat verveelt dus nauwelijks. Motorpsycho weet al zoveel jaren te overtuigen op het podium, met elke avond weer een gevarieerd aanbod uit een bulk aan materiaal, maar bovenal lijken ze er zelf nog steeds enorm veel plezier in te hebben. Het blijft ook elke keer weer spannend wat ze gaan doen en dat maakt het gelukkig geen vervelende herhalingsoefening. Deze fijne dosis zit er weer in, maar ik denk dat ik al snel weer zin zal hebben in een volgende teug. Gelukkig komen deze dealers regelmatig langs. Wat een verslavend spul.