Gezien: Kikagaku Moyo, Doornroosje, Nijmegen

Japanners met pikzwarte lange haren die stevige gitaarrock maken, ik hou er wel van. Neem Bo Ningen, niet te missen trouwens op zondag 14 juli op het Valkhof Festival in Nijmegen. Kikagaku Moyo speelt een stuk behoudender overigens, vanavond staat het vijftal in de kleine zaal van Doornroosje en ik vind het wel opvallend dat de zaal behoorlijk vol staat. Misschien zijn ze toch niet zo’n obscure act als ik dacht. Ik zag de band op het Eindhoven Psych Lab in 2015 en dat beviel mij toen best. Vorige jaar miste ik hun eigen optreden nog op het Roadburn-festival, maar vanavond een herkansing om ze nog eens te zien, een stukje dichter bij huis.

Voorprogramma Deliluh komt uit Toronto en dat is toch aan de hele andere kant van de wereld. Wat dat betreft doet het wat denken aan de ‘East Meets West’ optredens op Roadburn vorig jaar, toen psychedelische bands uit beide werelddelen optraden. Kikagaku Moyo deed toen met Earthless een lange psychedelische jamsessie in de grote zaal. Tof was dat. Toch tapt Deliluh uit een behoorlijk ander vaatje. Bij aanvang en tevens afsluiting van het (circa half uur durende) optreden wordt er een stukje sfeer neergezet met sax en viool, lekker eigenwijs wel. Ik vraag me gelijk af of we richting wat post-rock/ambient gaan, want ik heb geen idee wat voor band dit is verder. Maar zodra het eerste ‘normale’ nummer wordt ingezet met wat blikkerige staccato bassen en pompende drums, moet ik toch direct denken aan post-punk. Volgens de aankondiging weten de Canadezen op het debuutalbum Day Catcher van vorig jaar elementen van punk, drone, krautrock te verpakken in sonische gelaagde nummers. Nou goed, drones hoor ik niet echt en een likje psych en kraut (wat sporadische elektronica inderdaad) zit er wel in. Als je het mij vraagt heeft het ook wel wat weg van Ought, Protomartyr of een likje Shellac, maar misschien moet je het mij niet vragen. Grappig is de zanger/gitarist in elk geval die er nogal depressief bij staat te kijken in zijn lange overjas, maar die verder wel wat actiever (praat)zingt. Een aantal stukken zijn wel boeiend en sterk gespeeld, met fijn doormeppende drums, en hier en daar opwindend gitaarspel. Misschien wat jammer dat het voelt alsof het wat veel in dezelfde akkoorden blijft hangen, maar al te veel melodie moet misschien ook helemaal niet in dit genre. Geen verkeerd bandje in dit genre, gok ik.

Ja, Kikagaku Moyo is best wel een lieve en sympathieke band, zonder enige vorm van zelfoverschatting, maar bescheiden en dankbaar, zoals Aziaten dat überhaupt wel kunnen zijn misschien. Ze zijn in elk geval blij dat ze in Nijmegen (goed uitgesproken!) mogen spelen en aan de reactie van het publiek te horen vinden zij dat ook. De band is opgericht in in 2012 door Go Kurosawa (drums/zang) and Tomo Katsurada (gitaar/zang), in eerste instantie als een muziekcollectief, maar later kwam er een meer definitieve line-up met Kotsu Guy op bas en Ryu Kurosawa op de sitar (en synths), broer van zanger Go. Had je ook kunnen lezen op Wikipedia overigens. Daoud Popal zal dan wel de gitarist in het midden zijn. Het vijftal speelt in elk geval goed en leuk samen, en met leuk bedoel ik dan die tevreden blikken die af en toe heen en weer gaan, ter bevestiging  dat een collega bandlid lekker bezig is of er een lekkere jam uit gooit. Ze hebben er plezier in en dat is altijd beter dan op routine spelen. Er wordt gestart met “Green Sugar” van het House in the Tall Grass-abum uit 2016 waar al gelijk van alles in zit; het gitaargerammel in het begin, dan de wat zoete poppy klanken, en uiteindelijk uitwaaierend tot een fijn potje psychrock. Dat afwisselende blijft in de set zitten, van de wat zoete en lieve psychpop tot de wat hardere gitaren (of sitar), die sporadisch te horen zijn. Neem het wat bekendere “Smoke and Mirrors”, waarin de band excelleert in vrolijke funky psychrock met een stevige byte, misschien wel gelijk het hoogtepunt van de set, samen met een zinderende toegift “Streets of Calcutta”, waarbij heel Doornroosje nog even mee danst. Het is een cover (Ananda Shankar), maar daarom niet minder lekker. De zoetere nummers/passages had je ook wel kunnen verwachten op basis van de uitgebrachte albums. Vanavond kan ik me er soms in vinden; met name als het mooi ingetogen is, zoals ergens rond de twee akoestische nummers, “Old Snow, White Sun” en “Cardigen Song”, waarvan de laatste niet helemaal loepzuiver wordt gezongen, maar wel mooi is. Op andere momenten kan ik wat minder met de zoetigheid, dan voelt het wat als opvulling. Maar met de juiste mindset kun je het ook zien als hippies die gewoon wat relaxen na het opsteken van een pretsigaret. De muziek drijft dan meer als wierrook de zaal in. De fel gekleurde kleren en de tamboerijntjes en andere snuisterijen op het tafeltje van Tomo Katsurada geven me dan ook wel de indruk dat we hier te maken hebben met Japanners uit het hippie-tijdperk. Het hoeft ook niet altijd hard te knallen misschien. Bovendien is het geluid spathelder en in balans, en zijn de composities en het samenspel dik in orde. Nou goed, naar mijn smaak was het dan toch een beetje half-om-half dit concert, maar een goed half gesneden volkoren vult nog steeds best goed, zullen we maar zeggen. De hernieuwde kennismaking met deze Japanners was in elk geval de moeite waard.