Gezien: YOB, Doornroosje, Nijmegen

Het zou de avond moeten worden van Melvins, aangekondigd als ‘de geestelijke godfathers van het grunge-genre’ (en misschien ook sludge), ooit nog eens gezien in het voorprogramma van Tomahawk (met Mike Patton), lang geleden (2003) in de Melkweg in Amsterdam. Hoewel het geen dagelijkse kost voor me is, had ik ze best nog wel eens willen zien: Buzz Osborne (King Buzzo), met die kenmerkende grote bos haar, en drummer Dale Crover, die – als ik het me goed herinner – in vrouwenkleding drumde toen. Helaas heeft Crover letsel aan zijn rug en moest Melvins hun hele tour afblazen. Nu was het al wel een aardige double bill geworden toen Doornroosje ook nog YOB toevoegde aan de avond, dus er was alsnog genoeg reden om een bezoekje te brengen aan de Nijmeegse poptempel.

Prima geregeld van Doornroosje verder. Omdat Melvins had afgezegd kon je je kaartje weer inleveren als je wilde, maar als je alsnog zou gaan krijg je bij de ingang drie consumptiemuntjes. Verder werd er wel een vervanger van Melvins gevonden: GORE uit Venlo. De band keerde dit jaar terug op de podia, waaronder Roadburn (waar ik ze heb gemist). De band zou invloed hebben gehad op genres als  noise, industrial en sludge, volgens de beschrijving, met album Lifelong Deadline uit 1992 als underground klassieker, maar toen lag ik zelf muzikaal nog onder een steen. Naar eigen zeggen vanavond stonden ze 34 jaar geleden al eens in het oude Doornroosje aan de Groenewoudseweg. Het (instrumentale) trio heeft ook net een nieuw album uit: Revanche, zo’n 22 jaar geloof ik na het laatste werk van de band. De schijnbare willekeur van de band is in eerste instantie nog best boeiend al wordt het ook echt wel wat onnavolgbaar op den duur. Er is lastig een lijn in te vinden in dit soort door-riffende punk/sludge/noise, het gaat nogal van de hak op de tak. Moeilijk om hierin mee te gaan. Geinig zijn in elk geval de stem-samples tussendoor, net zoals de geluiden van vogeltjes, een haan en een blaffende hond.

Kwestie van smaak misschien, maar dan hoor ik toch liever de gruizige melodieën van het almachtige YOB vanavond, dat hier hun korte Europese juni-tour (vier optredens) start. Vanaf 11 juli gaan ze weer vol op pad trouwens, samen met o.a. Neurosis en Ufomammut. Ook geen misselijke jongens. De Amerikaanse band, opgericht in 1996 in Eugene, Oregon, zagen we vorig jaar nog als een van de headliners van Soulcrusher III en het leek me ook wel dat zo’n band ook makkelijk zelf een avond kan dragen. We zagen de band ook al (voor het eerst) op Roadburn (2014) in een bomvolle main stage. De grote zaal van Doornroosje is vanavond aardig gevuld; balkons zijn gesloten en achterin is het dicht, maar verder is het wel gezellig vol. “Quantum Mystic” (The Unreal Never Lived, 2005) hakt er gelijk goed en vol in. YOB is (ook) van het grote gebaar, de meeslepende doom, met voor mijn gevoel een vette rand van post-metal/psych en ook (steeds meer misschien) melodie en sfeer. Zanger/gitarist en oerlid/oprichter Mike Scheidt zingt misschien ook wat vaker clean dan vroeger. Hij wisselt het in elk geval vaak en goed af met zijn fijne grunts en ander log schreeuwwerk. Misschien ook dat wat meer emotie naar voren komt vanwege zijn ernstige (darm)ziekte eind 2016/begin 2017, zie dit dit artikel. Het prachtige “Beauty in Falling Leaves” komt van Our Raw Heart uit 2018, dat Scheidt grotendeels schreef vanuit zijn ziekenhuisbed, begreep ik (hier). Het is prachtig om deze geweldenaar nog zo vol leven aan het werk te zien hier op het podium, dat had zo anders kunnen aflopen. “Unmask the Spectre” (Clearing the Path to Ascend, 2014) sluit mooi op het vorige nummer aan. Langzamerhand neemt YOB de zaal opnieuw ferm in de kladden. Scheidt toont zijn mooie groteske bewegingen en gooit zijn haren soms mooi achterover tijdens de zware, lome riffs. Aaron Rieseberg op bas volgt bijna op gepaste afstand en ook Travis Foster dicteert het tempo strak en stevig op de achtergrond. Het is eigenlijk onwaarschijnlijk hoeveel diepdonkere lompe zaligheid over ons wordt uitgestort door ‘slechts’ een trio. Wordt dat massale geluid echt geproduceerd door maar twee gitaren? Jawel. Doornroosje wordt opgetild door een woeste tornado van energie, met de soms wanhopig smekende zang van Scheidt als begeleider naar de brandende hel en verdoemenis. En toch sijpelt er soms ook wat licht en hoop doorheen. Dit geniale YOB sleurt je live mee in een weergaloos kolkende massa en doet je beseffen dat je leeft. Dat je overleeft. Hoe donker het soms ook kan zijn. Wat een band.