Gezien: Muse, Goffertpark, Nijmegen

Tja, wat moet je nu nog over een show van Muse vertellen? Je zou kunnen zeggen dat ze toch weer alles uit de kast hebben getrokken om een vol veld van tegen de 60.000 (?) bezoekers te plezieren. Je zou toch kunnen concluderen dat ze dat ook wel heel goed doen. Dat doen ze ook al heel lang, zoals eerder in hetzelfde Goffertpark in 2010. Muse ontwikkelde zich toch vrij snel. De grote gebaren van Matthew Bellamy op de gitaar werden in de loop der tijd al vrij snel doorgezet naar groteske muziek en megalomane shows. Je zou kunnen zeggen dat dat nog steeds publiek trekt, ondanks de prijzen van tegenwoordig. Het Goffertpark staat bommetje vol. Net zoals een week eerder met Phil Collins, zou je kunnen zeggen. Je zou kunnen zeggen dat dat opvallend is, gezien de minder succesvolle albums van de laatste tijd. Of is dat alleen in mijn oren zo? Minder gitaar, nog steeds veel gebaar. Zoiets. Maar wat minder aansprekend in mijn beleving. Meer jaren tachtig synthesizer-muziek of wat slome meesleep-disco. Dat Muse wat over de top is vind ik stiekem wel leuk, maar tegenwoordig wil het nog wel eens wat geforceerd klinken, uitzonderingen daargelaten. Je zou kritische dingen kunnen zeggen over dit optreden, maar ik denk dat weinig mensen na afloop ontevreden het Goffertpark uitlopen. Ik ook niet trouwens.

En dat is toch knap. Muse blijft verkopen als een gevestigd instituut en dat is niet meer te stoppen. Misschien wel nooit meer. Je zou het wel opvallend kunnen vinden dat ze dit keer wat magere voorprogramma’s hadden meegenomen. SWMRS is wat flauwe tienerpoppunk en Andy Burrows is wat te lief allemaal. Maar dat is maar een mening. Je zou ook kunnen zeggen dat het jammer is dat het podium wat slecht te zien is, zeker voor kleinere mensen, zeker als je door de mensenmassa wat verder naar achteren moet staan. Muse in het Ziggo Dome (zie 2016) is dan mooier, daar zagen we toen ook veel meer van de show omdat die midden van de zaal plaatsvond. En zo’n zaal voelt minder massaal dan de bijeen gepakte massa van vandaag.

Maar goed, je zou ook kunnen zeggen dat het geluid prima is vanavond, ondanks een windje wappert het geluid niet heel erg weg en er staan extra boxen achterin het veld. Heel slim. De show heeft voor mijn gevoel ook weinig last van de ondergaande zon die op het podium schijnt. Natuurlijk komt de lichtshow beter uit de verf zodra het wat donker wordt en de lasers ook kunnen knallen, maar toch gebeurt er genoeg tijdens het zonnige gedeelte van het optreden. Net zoals de meeste grote artiesten tegenwoordig, zou je kunnen zeggen, wordt een groot deel van het visuele spektakel verzorgd door een enorm videoscherm. Deze keer vult het een enorm oppervlak achter de band. De videobeelden die daarop verschijnen zijn tamelijk briljant. Over elk shot is nagedacht. Meerdere beelden worden vloeiend naast elkaar geprojecteerd. We zien heel veel shots van dichtbij. Meerdere camera’s draaien om de band heen en maken de meest fantastische shots. Alles wordt live gemonteerd tot een zeer strak geregisseerde video. Alsof je naar een Blu-Ray schijfje zit te kijken. Fantastisch gedaan. En dan valt het ook minder op dat er vaak niet meer dan een paar poppetjes op het podium staan. Hoe vul je ook een megagroot podium met maar drie man.

Of vier? Je zou kunnen zeggen dat Muse eigenlijk uit vier man bestaat, maar dat de vierde man, Morgan Nicholls, misschien als sessiemuzikant ingehuurd, niet in de spotlights mag staan. Waarom eigenlijk niet? Misschien is hij geen lid van de band, maar wel enorm belangrijk voor het geluid bij live-optredens en dat doet ie al sinds 2004/2006. Dan mag je best wel eens wat prominenter in beeld. Het viertal levert samen in elk geval een goed geluid. Met weinig man brengen ze maar mooi zo’n groots geluid. Een paar poppetjes op het podium is dan ook niet genoeg voor de show, ook al trek je je meest futuristische kleding aan. Matthew Bellamy heeft weer van die leuke oplichtende LED-pakjes aan en een futuristische bril draagt ook bij aan de show, vol elementen van science-fiction en technologische hoogstandjes. We zien af en toe wat dansers opdraven met trompetten bijvoorbeeld, een paar keer zien we mensen in (laten we zeggen Star Wars) pakken abseilen over het enorme scherm achter de band, en aan de zijkanten komen ineens drums of trommels omhoog en op die plek vinden we later op de avond ook die drie meter hoge mannen-plus-cyborg die we eerder in recente video’s zagen.

Het meest imposant is misschien wel de opblaasbare robot-skelet die deels uit het podium lijkt te kruipen en het podium in zijn greep dreigt te pakken. Met een grappig happende mond trouwens. Je zou kunnen zeggen dat dit een verwijzing is naar Eddie, de monsterachtige mascotte van Iron Maiden. Het is dan ook het hardere, bijna metal-achtige, gedeelte van de show. Ik zou zeggen het beste stuk van de avond ook gelijk, maar ik hou ook wel van een goed portie stevige gitaren. Fijn dat ze dit (ook) doen, want het gitaarwerk van Bellemy is nog steeds lekker smaakvol (over de top). In dit stuk komen nummers langs als “Stockholm Syndrome” (van het gouden oudje Absolution uit 2004 waar gelukkig nog meer van werd gespeeld), “Assassin” (Black Holes and Revelation, 2006), “Reapers” en “The Handler”  (Drones, 2015) en het nog steeds heerlijke “New Born” van Origin of Symmetry (2001). Je zou je kunnen afvragen waarom ze geen nummers van debuut Showbiz (1999) spelen, wellicht te oud. Voorprogramma Andy Burrows (drummer van Razorlight overigens) waagde zich nog aan een hele aardige en goed gezongen versie van (het gevoelige) “Unintended”. Je zou ook kunnen zeggen dat Muse zo’n aansteker-momentje ontbeert in zo’n show. Maar er zijn genoeg meezingers tussen een aantal zwakkere broeders (zoals “Break it to Me”, “Propaganda”, “Thought Contagion”, “Dig Down”, “Madness”, “Mercy”), die vooral door de show overeind worden gehouden. Maar voor de rest is het flink meezingen en meedansen op de bekende teksten en refreinen. Dat het ‘metalgedeelte’ tegen het einde van de show zit vind ik wel opvallend, maar je kunt dan ook zeggen dat Muse met een hele sterke en stevige noot eindigt. Voor de meezingers in het publiek is “Knights of Cydonia” een ideale afsluiter in elk geval. Geen toegift.  Twee uur uur voorspelbare nummers (altijd dezelfde setlist namelijk), maar daardoor is het wel een goed geregisseerde show. Bij Muse krijg je spektakel. Ondanks een aantal mindere nummers is er genoeg te zien en te beleven op zo’n avond. Succes verzekerd. Muse pakt zoals altijd megalomaan uit. En daar is weinig mis mee, zou je kunnen zeggen. Dan zou je dus ook gewoon kunnen zeggen dat het weer een erg geslaagd avondje was.

Je zou ook kunnen zeggen dat dit een slecht stukje was.
Je zou dan ook andere getuigenverklaringen kunnen lezen, hier: Gelderlander / Gelderlander / OOR / Volkskrant / Telegraaf / Lust for Life / 3voor12