Het najaar zit op de een of andere manier altijd weer propvol goede optredens in de diverse zalen in Nederland. De keuze is reuze. Tijd voor een nieuwe injectie, want we staan immers al een paar weken droog en laten we dan gelijk maar een stevige dosis punk tot ons nemen. Een beetje doorscheuren met die gitaren, daar is nooit iemand slechter van geworden. Doornroosje noemde Bad Breeding één van de meest opwindende punkbands uit de UK en dat zullen we dan maar geloven. Aangezien ik een beetje snifverkouden ben is daarbij dosis Paracetamøl als support ook niet verkeerd.
De Arnhemse garagepunkband had ik hier en daar wel vaker zien staan op affiches. Vorig jaar stonden ze bijvoorbeeld nog op het Entree-podium op het Valkhof Festival en dit jaar doen ze uitgebreid mee met de popronde. In 2018 ontstond deze formatie vanuit de liefde voor bands als Ex Cult, zo gaat het verhaal althans, en hier en daar kom ik ook referenties tegen als Oh Sees, Metz of Ty Segall. Lekker doorzagende en hakkende punk en garage, zou je ook gewoon kunnen zeggen, met een lik noise en psych. De gelijknamige debuut-EP kwam begin dit jaar uit, gemaakt met behulp van Erdinç Ecevit Yildiz, ook zanger van Altin Gün. Het debuut zou in de eerste helft van volgend jaar in de winkels moeten liggen. Of op de diverse streamingplatforms. Ik arriveer net een tikkie te laat, want de band is al begonnen, en op zo’n avond zoals deze weet je dan niet of je al een paar nummers hebt gemist, zo lang duren die namelijk niet. Paracetamøl rijgt de nummers ook snel aan elkaar. De extra gitaar van de zanger voegt wat extra smeuïgheid toe, verder gaat het aardig in hetzelfde stramien verder (maar bij welke punkband is dat niet zo), maar de band wisselt het hier en daar wel aardig af. Er zit een wat rustiger nummer tussen bijvoorbeeld en doorgaans werken ze behendig toe naar passages met meer zagende powerchords op de gitaar. Hoewel dat vast niet het moeilijkste is om te spelen, zijn dat wel de stukken waarin de band excelleert. Dik doorpompende hypnose. Lekker. Zangtechnisch is het wat iel geschreeuw, maar meer hoef je ook niet verwachten, dat hoort erbij. Misschien nog een echt aanstekelijk en onderscheidend meezing-nummer zou fijn zijn, maar dat geldt misschien ook voor de hoofdact van vandaag.
Het was bijna te verwachten dat het zo’n dik kolkende massa zou worden in Merleyn als – pak ‘m beet – de Psychedelic Porn Crumpets eerder dit jaar, maar het is en blijft rustig vanavond, meer dan 50 tot 75 bezoekers zullen er toch niet zijn geweest. Niet dat het beide bands zelf wat uitmaakt, maar van een kolkende zaal is dus geen sprake en dat voelt toch wat raar, zeker als je het vergelijkt met recente optredens van – pak ‘m beet – IDLES, Sons en Fontaines D.C. op festivals. Zanger Chris(topher) Dodd van Bad Breeding, zal het aan zijn achterse roesten. Hij gooit zich er aardig vol in al neemt hij ook wel wat rustpunten. Hij is regelmatig in het publiek te vinden en draait zich nog wel eens richting zijn band of gaat even op het trapje voor het podium zitten om te kijken wat zijn kompanen aan het uitspoken zijn. Verder is het gewoon knallende Britse punk met politiek geëngageerde teksten (neem ik aan, ik luister niet echt, maar versta het ook niet echt) met op de achtergrond flarden van oude filmpjes met als thema de Britse politiek of opstandjes van de arbeidersklasse. Of iets in de geest. Ik zie wat Engelse bobby’s in elk geval, rechters en betogers. Muzikaal speelt de band uit het Engelse Stevenage hardcore punk in de stijl van Black Flag, METZ en Idles, aldus de beschrijving. Kort en krachtig is het devies vanavond. Met een half uur is de koek wel snel op (zo kort heb ik een hoofdact nog nooit gezien dacht ik). In een rap tempo worden er toch nog 12 nummers doorheen gejast. Het is zeker aardig, moet ik zeggen, maar het blijft ook lastig hangen en de songs lijken echt wat veel op elkaar. De bas pompt en bromt wel lekker, de drums hakken ook lekker en de gitarist met een hoop pedaaltjes maakt herrie voor tien. Met een gitaar minder dan het voorprogramma maakt de band meer lawaai, maar niet direct heel veel meer indruk. Desondanks zit er wel weer een fijne dosis opfokpunk in mijn lijf. Ook deze band zou het best goed doen bij groepjes moshende jeugd op festivals, wie weet komen we ze daar nog wel weer een keer tegen.
Pingback: Gezien: Roadburn 2022 – t-beest