Gezien: Motorpsycho, Metropool, Hengelo

De laatste keer dat Motorpsycho in Hengelo was, was in september 1993. Eindelijk komen de Noormannen weer eens in het oosten van het land, en daar is mijn broer uiteraard ook waanzinnig blij mee als import-Tukker en gek fan van de band. Gelukkig komt Motorpsycho überhaupt veel en vaak langs in het land, eerder dit jaar nog in mei in Utrecht en Groningen en deze najaarstour brengt de band naar Den Haag, Hengelo, Amsterdam en Arnhem. Dat laatste optreden werd er overigens nog op het laatste moment toegevoegd, eigenlijk jammer, want het was toch in de buurt (Willemeen), maar die dag was er ook Soulcrusher. In mei was de band nog in topvorm in de Pandora-zaal van TivoliVredenburg en dus was een tweede keer in Hengelo geen straf, zeker omdat de heren toch altijd een wisselende en bijzondere (lange) setlists hebben. Op naar het oosten van het land dus!

Zoals in de aankondiging al staat “combineert Motorpsycho met schijnbaar het grootste gemak psychedelische heavy rock met jazz passages, metal met pop, indie met progrock en als het even kan proppen ze al die genres en invloeden bij voorkeur nog het liefst in 1 epische compositie“. Juist. En dan doen ze dat nog altijd zo goed dat ik dat dus makkelijk jaarlijks (zelfs twee keer) kan en wil zien en er toch niet snel genoeg van krijg. Beste live-band ter wereld? Ik denk het wel, eigenlijk.

Ook in Metropool is het weer een genot om het viertal aan het werk te zien. En we staan ook wel lekker rustig, want het is niet te druk, het balkon is ook niet geopend. Maar ja, dan zitten we ook wel in een uithoek van het land en de band treedt dan ook best vaak op dit jaar. Bassist Bent is ziekjes vandaag, horen we van tevoren. Maar blijkbaar heeft hij het nog aardig onder controle en zingt niet eens zo slecht (zoals hij wel eens kan zingen eigenlijk, haha). Een flesje Underberg zal wel helpen ook, al heb ik die al wel vaker op het podium gezien. Mooi gezicht toch weer, de twee dubbelneks gitaren die Snah en Bent triomfantelijk de lucht insteken tijdens het eerste “The Crucible” van de laatste plaat. Knap trouwens als ergens de snaar van de bovenste gitaar van Bent is geknapt en het tijdens het nummer verwisseld wordt door de roadie. Terwijl Bent dus blijft doorspelen op de onderste gitaar. Bijzonder hoe ze dat voor elkaar krijgen. Het nummer wordt verder strakker gespeeld dan in Utrecht in mijn beleving, maar toen was de plaat ook nog niet zo lang uit. Blijkbaar moet het publiek hier nog wel wat opwarmen in plaats van de band. Ik vind het prima klinken, al zou het ook wel wat verder in de set passen als we allemaal in de flow zitten. “Upstairs-Downstairs” (Let Them Eat Cake, 2000) zit er dan als rustig en relatief kort nummer tussen, leuk als afwisseling. Daarna een van de drie hoogtepunten (wat mij betreft) met een lange psychedelische versie van “Mountain” (Mountain EP, 1993), waarbij in het begin de drie heren (nee, niet de drummer) staand een dansje doen, maar daarna begint een lang jammend middenstuk waarbij het nummer twee keer zo lang wordt uitgerekt tot een minuutje of 22. Behoorlijk briljant dit (zie ook mijn crappy video onderaan). Het wordt daarna weer afgewisseld met “California (I’m so Sold)” (staat op de California EP, 2017). Juist ja. Oud, nieuw(er) en obscuur werk wordt vanavond mooi aan elkaar geknoopt. Songgerichte delen wisselen ook mooi af met meer uitgerekt jamwerk. “Mad Sun” is uit 1996 geloof ik (The Nerve Tattoo EP) en dus van ver voor mijn tijd in elk geval, zodat ik niet alles herken vanavond, ondanks een flinke inluistersessie van alle nummers die ze de laatste tijd hadden gespeeld. Met zo’n grote catalogus is het überhaupt vrij lastig alles te herkennen. En dan willen ze ook nog wel eens covers spelen. Of nieuwe nummers. “Whip That Ghost (Song for a Bro’)” is in elk geval een bekend oudje, dat ik graag hoor en al helemaal in deze lange en superfunky versie (Let Them Eat Cake, 2000) waarbij Tomas Järmyr enorm excelleert op drums, wat een klasbak is dat toch. Weer valt het me op dat hij bij andere nummers minder opvalt, hij speelt behoorlijk in dienst van de band en de nummers, overheerst niet, maar is eigenlijk verschrikkelijk goed en strak (zoals hij dat vooral ook laat zien bij Zu). Met het duo “The Tower” (gelijknamig album uit 2017) en “Psychotzar” (The Crucible, 2019) keert de band terug naar recenter werk, dat mij overigens uitstekend bevalt. Dan volgt nog een lange eindsprint met nummers die we steeds minder goed herkennen. Als fan is dat wat gek, maar dat geeft ook de klasse aan van een band als Motorpsycho. Een beetje stevig doorstoempen is het devies in het laatste stuk zo ongeveer met extra smerige fuzz van Snah en diepe bassen van Bent. “Bonny Lee” komt uit 2016 geloof ik en klinkt lekker woest. “The Jig Is Up (Kiss the Snake)” ken ik ook niet echt, maar die staat dan ook op The Motorpnakotic Manuscripts uit 2014 (verzameling rariteiten geloof ik) dat ik niet heb en niet op Spotify staat ook, wel op YouTube trouwens. Zou ook niet misstaan op een regulier album. Uitsmijter (derde hoogtepunt) is het voor mij ook onbekende “The Wheel”, dat ik overigens wel in 2017 in Tilburg gehoord moet hebben, nummer van Timothy’s Monster uit 1994. Fantastische spacerock-versie met moddervette bassen ook. Vuisten de lucht in. De Tukkers zijn nu eindelijk ook echt platgespeeld. Wat vet dit. En dan is “Fools Gold” nog al zo’n oudje (Blissard, 1996) dat hier eigenlijk wel weggelaten had mogen worden, “The Wheel” als toegift was eigenlijk al meer dan voldoende geweest. Enfin. Wat een band.

Na afloop is Reini Fiske nog duidelijk wat pissig als er een van zijn apparaten naar beneden dondert, geef hem eens ongelijk, en ook wat gek dat hij zijn eigen troep maar moet opruimen blijkbaar. Fiske is misschien geen officieel Motorpsycho-lid, maar doet niet onder voor anderen. Als extra verdieping vind ik een vierde man bij Motorpsycho sowieso bijna onmisbaar, en Fiske voegt een fijne laag extra Mellotron en gitaar toe bij veel nummers. Klasbak op zich, en hij vult Motorpsycho uitstekend aan (net zoals Ståle Storløkken en Kristoffer Lo dat deden de afgelopen jaren) en hij mag wat mij betreft best wel vast bandlid zijn. Hopelijk zie ik ‘m ook nog een keer met Elephant9 spelen, want dat is ook al zo’n fijn clubje.

Niks te klagen dus? Neuh. Oudjes als “Vortex Surfer” of “Un Chien d’Hengelo” waren misschien nog leuk geweest, maar elk optreden heeft zo z’n briljante en bijzondere/aparte momenten/nummers en over het algemeen is het toch altijd wel weer van uitzonderlijke klasse en diversiteit. De Noormannen gaan maar door zonder enige spoor van vermoeidheid. Alle uithoeken in Nederland weten dit jaar weer hoe het is een injectie stoere mannen-rock te krijgen van ’s werelds beste live band.