Gezien: Sunn O))), Doornroosje, Nijmegen

Het Amerikaanse Sunn O))) moet zo ongeveer de natte drone zijn voor elke liefhebber van dit genre. Drone-metal, je komt het niet elke dag tegen. Het is in mijn beleving gewoon doom-metal, maar dan nog een flink stuk trager en nog veel meer gericht op de effecten van uitzonderlijk stevige en dus erg lang uitgerekte riffs. Ik ben er niet zo heel erg in thuis, maar ik kan me hooguit Bong bedenken als iets soortgelijks (Roadburn 2014), of Earth (waar Sunn O))) überhaupt als tribute voor zou zijn opgericht), of de Japanse band Boris. Die laatste is niet toevallig trouwens, op Roadburn 2018 stond Boris tijdens een speciaal optreden samen met Stephen O’Malley op het podium. O’Malley is samen met Greg Anderson zo’n beetje het kern-duo van Sunn O))). De band is dus zo’n beetje marktleider op dit gebied en ik ben daarom een keer speciaal naar Le Guess Who? gegaan (in 2015) om de band toch eens te zien. Dat was de eerste en laatste keer dat ik ze zag. Nou ja zien. Ze speelden toen ook behoorlijk in de mist. Dus zien… Horen. Voelen. Dat wel. Lekker dus. Een nieuwe ervaring op fietsafstand in Doornroosje is dan helemaal ideaal natuurlijk, zo’n nieuwe kans op een avondje subwoofermassage laat ik niet aan me voorbijgaan.

Puce Mary mag als voorprogramma die subwoofers in Doornroosje alvast uittesten. Tot mijn verrassing (ik had me dus echt niet voorbereid) hebben we te maken met een eenling, de Deense Frederikke Hoffmeier, die blijkbaar vanuit LA opereert. Ze stond ook Best Kept Secret dit jaar. Ze heeft een tafel met een hoop electronica voor zich staan en ze draait aan een hoop knopjes tot een soort knutsel-noise-drone-metal. Hier en daar komen de bassen al driedubbelhard binnen als fysieke opwarmer voor de hoofdact, tegen het einde laat ze alles ook nog even lekker ontsporen tot een fijn soort kakofonische noise. Qua opbouw en verdieping ergens nog wat spannender eigenlijk dan Sunn O))), zo zuchtpraatzingt ze zelf ook nog ergens en dat vind ik wel een goede en mooie toevoeging.

Sunn O))) heeft ook wel eens zang, zoals ook op het laatste album Life Metal, dat overigens is geproduceerd door Steve Albini (Shellac). Vandaag is (celliste) Hildur Guðnadóttir, die (fluister)zingt op “Between Sleipnir’s Breaths”, er niet bij. De huidige tour komt ook langs in Engeland en daar krijgt de band support van Anna Von Hausswolff, nog beter misschien, maar je kunt niet alles hebben. We zien naast de twee gistaristen Greg Anderson en Stephen O’Malley nog drie bandleden vanavond, al weet ik niet zeker wie dat dan zijn, vermoedelijk TOS Nieuwenhuizen op keys, en ergens lees ik dat Tim Midyett (Silkworm, bassist) en Steve Moore (speelde ook wel eens bij Earth, en speelt naast toesten hier ook op trombone, althans ik gok even dat hij dat dan was) deze tour meespelen. Ik ben geen kenner dus, en het is sowieso moeilijk te zien allemaal. Het zaallicht gaat ook vlak van tevoren uit en als het licht aan gaat is de zaal gevuld met een grote hoeveelheid mist. Als de band begint is het nauwelijks te zien hoeveel mannen in monnikspijpen er nu rondlopen. Vijf dus inderdaad.

De verwachte massage komt er. Oordoppen zijn echt nodig en die van mij houden het geweld met moeite tegen, toch hoor ik de nuances in het spel vrij goed, en dat is bijzonder. Opnieuw hoor je dus variaties in het monotone geluid. Tonen worden lang aangehouden en ergens gaat het zelfs even een fractie sneller. Maar wat is snel? De heren steken regelmatig hun hand of handen in de lucht als voorteken van de volgende (bijna letterlijke) aanslag op onze oren. Bassen en gitaren zoemen hard om elkaar heen en lijken elkaar extra te versterken door resonanties. Door de vibrerende wolk van geluid heen hoor je af en toe een orgel boven de bassen uitkomen. En er is dus ook een stuk met een trombone, zoals ook toen op Le Guess Who?. Maar welke nummers er nu worden gespeeld? Echt geen flauw idee. Ongetwijfeld iets van het laatste album (misschien “Troubled Air”?), maar als het dezelfde setlist was geweest als op Le Guess Who? of als het stiekem toch gewoon een grote improvisatieshow is geweest, dan geloof ik het ook. De heren lijken niet echt tussen veel verschillende akkoorden/tonen te gebruiken. Een herkenbare melodie kan ik het niet dan ook niet noemen, maar daarvoor ben ik ook geen echte kenner. Wie zet dat thuis ook even voor de lol op trouwens? Sunn O))) is live dan ook een hele andere ervaring. Die trillingen moet je gewoon voelen. Als ik even een biertje ga halen zie je iedereen in een soort trance kijken, soms met de ogen dicht, soms ook met een vuist omhoog. Een zaal van zombies die het hele gebeuren gewillig over zich heen laat komen. De ene na de andere klap in je gezicht ontvangen met je mond open. Het kan logger, lomer, zwaarder en heftiger. Sunn O))) is een hallucinerende belevenis. Een ultieme fysieke concertervaring. Een ritueel. Een religie. Een geloof. 

Andere getuigenverklaringen: NMTH / Counter Culture