Gezien: Föllakzoid, Doornroosje, Nijmegen

DSC08291Je moet er een beetje voor in de stemming zijn, denk ik. Voor bands als SUNN O))) bijvoorbeeld, maar misschien ook wel voor Föllakzoid. Ik had er verschillende ervaringen mee op het Eindhoven Psych Lab, waar ze een aantal keren stonden. Het zijn geen psychedelische nummers met een duidelijke kop of staart of goed te volgen lijn, het is meer een soort ritueel, een ervaring, een gevoel. En voor een goed gevoel moet dat een beetje aansluiten bij je stemming op dat moment, denk ik. Inmiddels weet ik wel wat ik van Föllakzoid kan verwachten en dan kun je je er ook op instellen. In de kleine zaal van Doornroosje kan ik er goed in meegaan vanavond. Met dat gevoel zit het dus wel goed.

En ik kreeg ook direct een goed gevoel bij het voorprogramma, het Antwerpse trio van Go March stond nog ergens op een bucket list, vooral naar aanleiding van het vorig jaar verschenen II dat ik op – om welke reden dan ook – op mijn netvlies – sorry oortrommels – had gekregen, maar vraag me niet hoe precies. Ik vond het een heerlijk plaatje in elk geval. Zoals dat tegenwoordig al snel gaat was ik de band al weer even vergeten, totdat Doornroosje het toevoegde aan het affiche. In mijn hoofd zat zoiets als post-progressieve rock, maar vanavond valt direct op dat het veel elektronischer klinkt dan dat ik het in mijn hoofd had zitten. Het trio maakt meer postrock/kraut, ook wel eens aangeduid is met “Mogwai meets Kraftwerk”, een aardige benaming voor de stijl. Vanavond valt dus op dat het een dik elektronisch feestje is, met de gitaar wat weggedrukt naar de achtergrond. De gitarist (Philipp Weies) oogt een tikkeltje nerveus en lijkt hier en daar wat moeite te hebben om het tempo te volgen. Op het moment dat ik dat denk gooit hij er juist een strak riedeletje in, dus ik weet het ook niet precies. Feit is dat de elektronica lekker dik in de mix klinkt vanavond, daar is dus niks mis mee, maar dat ik ook vooral ook erg onder de indruk ben van het strakke, flegmatieke en licht proggy/jazzy spel van drummer Antoni Foscez, die grappig genoeg rood-wit-blauwe trommels heeft. Hij is de drijfveer achter alles vanavond, in mijn beleving dan. Het geluid staat dan ook wel erg lekker: kristalhelder en dik geserveerd met hard knallende bassen, maar alles goed in balans. Alleen de gitaar mocht hier en daar dus een tikkeltje harder in de mix misschien, maar het is genieten van hun drie kwartier aan songs van II: “Bark”, “Morris More” en “Come On Momentum” komen langs, al ken ik het eerste stuk voor “Bark” volgens mij niet. Daarna ‘nog twee nummers‘, aldus de goedgemutste gitarist, waarna “Downside Up” volgt van II. Dat was een favorietje van me, maar in het andere geweld valt het nummer juist op door het wat tragere tempo. Nog steeds okay, maar het is een andere favoriet (ik hou van langer nummers) dat de show steelt vanavond: “Chop Chop” (eerste nummer van II) sluit de set prachtig af. Kraut op z’n best zou je zeggen, met een hypnose aan repeterende beats en elektronica om het tegen het einde nog even prachtig open te breken met wat andere akkoorden. Hier bereiken ze de ultieme impact van een paar subtiele, maar prachtige verschuivingen, dat live bijna klinkt als vette trance-track. Ik wist wel hoe dat nummer zich ontwikkelt tegen het einde en toch blijft dat gaaf. Go March dus. Goed? Ja, behoorlijk goed, en misschien ook nog wel spannender en beter dan de hoofdact vanavond, maar dat is ook net een ander verhaal. Go March mag als Belgisch delight definitief op een ander lijstje: ‘bands to watch’. Ook al heb je ze eerder gezien.

DSC08283

En daar moet de Chileense band dus nog maar overheen zien te komen, maar ergens is dit toch ook net weer andere koek, dus hoe wil je het vergelijken? Föllakzoid stond een dag eerder (zondagavond laat) op Le Guess Who? en voor dat festival heb ik tegenwoordig niet echt meer ruimte in mijn agenda, met vier dagen en duizend optredens op honderd locaties (voor mijn gevoel dan), beetje veel van het goede. De band past er wel goed, naast een psychedelische rockband blijkt vanavond meer dan ooit dat het ook wel een beetje een kunstzinnige (het woord arty farty schoot even door mijn hoofd, maar zo negatief bedoel ik het niet) act. En dat past ergens wel weer bij Le Guess Who?, dat soms ook graag de randjes opzoekt van experiment en kunstzinnigheid. In mijn beleving dan. Ik ben er ooit twee keer een dagje geweest. Föllakzoid trekt hun psych (net zoals Go March) door naar krautachtige proporties (CAN wordt vaak genoemd als referentie, maar ook Neu!, Spacemen 3, Kraftwerk, Suuns en Camera) door hun langgerekte hypnotische psychedelische stukken (songs kun je het misschien niet eens noemen) en elektronica, soms ook richting trance-achtige dance of deep house. Op het vorige III (2015) werkte de band samen met Uwe Schmidt ofwel Atom (oud-lid van Kraftwerk), aldus de beschrijving bij het optreden vanavond. Interessant feitje, dat wist ik niet. Je kunt ook niet alles weten. Zo wist ik ook niet dat het trio tegenwoordig blijkbaar optreedt met z’n vieren, met een extra (beetje ineengedoken) speler op toetsen/elektronica op links (voor de kijkers) en de bassist bedient zo te zien tegenwoordig (als ik het goed heb is het gewoon Juan Pablo Rodríguez) een aantal elektronische apparaten of synths of iets dergelijks. Goede keuze, denk ik. Normaal was het gitarist Domingo (of Domingæ) Garcia-Huidobro die (vrijwel) alleen wat variatie aanbracht over het bedje van drums en bass, nu komen de samples en bliepjes ook meer van de andere twee, al is niet altijd duidelijk wie nu wat produceert. Drummer Diego Lorca moet toch een beetje een saai beroep hebben met die monotoon doordreinende drums, al kan hij wat accenten aanbrengen met zijn cymbals. De creativiteit komt voornamelijk van de slanke Garcia-Huidobro. Die ziet en gedraagt zich erg vrouwelijk vanavond, maar dat maakt natuurlijk niet uit. Ik zie later dat García-Huidobro ook films heeft gemaakt. Op de soundtrack van Partir To Live bijvoorbeeld speelt de Nederlandse New Yorker Jozef Van Wissem, die we ook eens zagen op het Valkhof Festival. Vanavond dus ander artistiek werk in beeld, waar ik goed in mee kan gaan, ook al is het 50 minuten meer van hetzelfde en lijken er maar twee of drie nummers voorbij te komen. Of toch alle vier van de laatste (vierde) plaat I? De lichtshow blijft ook beperkt tot twee standen met een paar omlaag gerichte witte spots en verder vooral blauw en groen, met hier en daar wat mist. Toch fascineert het me vanavond, hoe Garcia-Huidobro weer regelmatig aan de knoppen van zijn (of haar, whatever) pedaaltjes draait, ogenschijnlijk willekeurig, maar misschien omvat het toch een plan. Of is het toch willekeur? Dat is nu juist het fascinerende. Als er op de achtergrond een versterker wordt gewisseld kan ik echt niet horen of ik dan daarvoor iets heb gemist heb in het geluid, dat onmiskenbaar de kenmerken van Föllakzoid draagt. De muziek is eigenzinnig en herkenbaar, terwijl het kunstzinnige of experimentele karakter er niet al te dik bovenop ligt voor mijn gevoel, al zou het vast heel goed passen bij een of andere dure exorbitante modeshow. Terug naar de psych/kraut heeft Föllakzoid voor mijn gevoel wel een eigen plek in het wereldje veroverd. Zonde dat er dan maar weinig publiek op afkomt (mannetje of honderd hooguit of zo). Ik kon er dus goed in meegaan vanavond, je voelt je als publiek bijna onderdeel van een kunstzinnige uiting. Ik had er in elk geval de juiste stemming voor. Met het juiste gevoel en mindset is Föllakzoid live een uitstekende en bijzondere eigenzinnige ervaring.

DSC08296

DSC08301

2 gedachten over “Gezien: Föllakzoid, Doornroosje, Nijmegen”

  1. Pingback: De 50 beste concerten van 2019 | t-beest's blog

  2. Pingback: Weekplaat 23-40: Föllakzoid – V – t-beest

Reacties zijn gesloten.

Scroll naar boven