Wat goed is komt snel. Voor mijn gevoel dan, want hoe lang is Whispering Sons nu echt bezig? Sinds 2013 dus al, met een EP Endless Party uit 2015 als eerste worp, waarna het een jaar later ook echt goed ging lopen met optredens, met name ook vanwege het winnen van de befaamde HUMO’s Rock Rally dat jaar in België. Dat levert wel vaker goede bands op. Whispering Sons trad sindsdien op diverse festivals op, zoals Pukkelpop (2016), Incubate (2016), Grauzone (2017), Motel Mozaique (2017), Breda Barst (2017), Eurosonic Noorderslag (2019), Best Kept Secret (2019), Rock Werchter (2019), Dour Festival (2019), Fuzz Club Eindhoven (2019) en Into The Great Wide Open (2019). Ik zag ze zelf voor het eerst op het Valkhof Festival dit jaar. Het is een echte festival-killer dit jaar, maar ook klaar om op eigen benen staan. Wat heet. Doornroosje is vanavond gewoon ram uitverkocht.
En dat is een tikkeltje verrassend misschien, maar Belgische bands zijn wel vaker een traktatie van finesse, en bovendien lijkt de aandacht voor ouderwetsche post-punk de laatste tijd enorm gegroeid, ook op festivals. Zelfs op een festival als Roadburn komt het de laatste jaren steeds meer in beeld. Oude bands treden nog steeds op (The Cure, Killing Joke, New Order/Peter Hook, Depeche Mode, The Sisters of Mercy), nieuwere bands worden daar steeds sneller bijgevoegd (Savages, Ought, The Murder Capital, Fontaines D.C., The Soft Moon, Preoccupations, Protomartyr en neem ook het fijne Nederlandse Non-Alignment Pact). Och, misschien is post-punk / new wave ook nooit echt weggeweest, neem ook de stroming van bands als Interpol, Franz Ferdinand, Editors en White Lies. Iets voor hokjesdenkers en muziekencyclopedieën. De gemiddelde leeftijd van de bezoekers vanavond loopt toch wel richting de 40+ voor mijn gevoel, misschien niet zo gek want die groep zal dit soort muziek misschien nog wel beter in het collectieve geheugen hebben.
Bij voorprogramma (het Belgisch Limburgse) Fornet zijn de post-punk invloeden in eerste instantie wat lastiger op te merken, de band speelt ook niet echt zwartgallig, maar meer wulps of speels, met wat funky invloeden en kraut-achtige passages. Invloeden van (krautpionier) Can, lees ik achteraf. Met toch wel invloeden van post-punk dus (denk The Fall bijvoorbeeld), maar dan wat subtieler. Het idee van het combineren van dit soort stijlen vind ik wel interessant, een beetje zoals Deliluh dat ook deed dit jaar. De variatie is er ook wel gedurende het optreden, maar het had allemaal ook voor mijn gevoel wat strakker uitgevoerd kunnen worden. Het tempo is soms echt wat te laag, de nummers wat kort, en de zang wringt ook een beetje. Meer funk, meer lang uitgerekte jams, meer ballen! Maar toch, de band is nog behoorlijk jong en de potentie is er wel degelijk. In maart volgend jaar is er een eerste release (genaamd ‘Anti-tragedy’?).
Whispering Sons daarna doet veel meer terugdenken aan de tijd van Joy Division en Killing Joke, donkere synth-gedreven post-punk om jezelf in te verdrinken. Grappig altijd hoe dit soort zelfkwelling ook gewoon dansbaar kan zijn, misschien vind ik het daarom ook wel zo interessant, dat randje tussen depressief en opgewekt. Dat kunstje kent Whispering Sons perfect. Frontvrouw Fenne Kuppens (wederom in witte kleren, grappig genoeg) kent dat kunstje ook goed en zingt als die zangers van weleer, zo donker en diep ook. Als ze (spaarzaam overigens) wat zegt valt dan ook op dat haar stem gewoon een stukje hoger is. Tegen het einde van de set verbeeld ik me ook dat ze wat meer moeite heeft om de zang op die manier vast te houden. Maar dan nog, het klinkt uitstekend bij de rest van de band, waar weinig op valt af te dingen vanavond. De doffe monotone drums klinken wel weer enorm hard in de mix, maar daar hebben we dan de oordoppen voor. Het knalt dus aardig door en die fijne post-punk-sfeer is er met prima gitaargeluid, samen met de synths een prima donkere en soms poppy sfeermaker in het geheel. Het publiek smult er met volle teugen van. Na een uur volgt nog een klein kwartiertje toegift. Ongetwijfeld komt er veel voorbij van het vorig jaar uitgebrachte Image, maar daarvoor ken ik de nummers niet goed genoeg (nog). Misschien klinkt het voor mij daarom ook soms wat veel van hetzelfde, maar ik zou het gewoon ook eens vaker op moeten zetten. “Alone” springt er wel altijd uit, net zoals vanavond, als een klassieker in de dop. Whispering Sons heeft het in zich om door te groeien, al vraag ik me af hoeveel extra publiek ze dan nog kunnen vinden, het lijkt niet hapklaar voor de jeugd van tegenwoordig, maar we kunnen ze altijd proberen goed op te voeden. Vooralsnog een zekerheidje op veel feesten en partijen. Festivals bedoel ik dus. Maar Whispering Sons bewijst vanavond ook met gemak op eigen benen te kunnen staan en dat is gewoon knap gedaan.
