Gezien: Elephant Stone, Merleyn, Nijmegen

Een weekje terug, het eerste concert van het jaar. Van het nieuwe decennium. Werd tijd. Nog steeds is het zo dat je met een Merleyn-pas in de hand makkelijker een kaartje op de kop tikt, maar Elephant Stone was me ook al eerder bevallen op het Eindhoven Psych Lab 2014, de eerste editie van het festival in Eindhoven, dat tegenwoordig niet meer bestaat, min of meer vervangen door Fuzz Club, maar dat terzijde. Alhoewel, het nieuwe album van de band uit Canada zal op het gelijknamige label uit Londen verschijnen en “Hollow” gaan heten. Op Spotify staan al een paar nummers overigens, maar volgens de zanger kun je het nieuwe album al in het café na afloop kopen.

Psych en fuzz. Psychedelische rock dus. Het eerste optreden van de band dit jaar en deze tour trekt een gezellig aantal bezoekers (mooie mix van wat oud(er) en jong(er), zeg 20-40 gemiddeld) in het (altijd) knusse Merleyn en de band doet het vandaag in iets van een uur en tien minuten (niet precies geklokt overigens) en zonder voorprogramma. Is ook niet nodig. De sfeer zit er gelijk goed in als frontman Rishi Dhir zijn sitar aanzwengelt, zoals eerder gezien nu ook weer in kleermakerszit op een verhoging. En met de schoenen uit. Met psych kun je maar beter met beide blote voeten in contact blijven met de aarde. Ach, zo zweverig is het niet. Het rockt lekker weg zelfs. De bandleden vallen zo’n beetje een voor een in, na die start met de sitar. We horen “Heavy Moon” van het Elephant Stone-album uit 2013, gevolgd door “Don’t You Know” , als ik het goed heb, van het debuut The Seven Seas uit 2009. Het klinkt zoals verwacht wel wat poppy, maar het geluid hier is vol aangezet en klinkt wat minder – laten we zeggen – kinderlijk melodieus als een Temples, waar de band bij vlagen op lijkt. Je hoort ook wat Tame Impala en andere psychedelische acts. Naar eigen zeggen zou de band zich hebben laten inspireren door Stone Roses, overigens. Een aanrader daarnaast ook voor liefhebbers van Black Angels en Allah Las, aldus het programmaboekje. Bij die laatste stond de band al eens in het voorprogramma in Doornroosje. De Indiase invloeden door die sitar blijven behoorlijk beperkt tot af en toe een stukje op het vloerkleedje en dat is best lekker voor tussendoor. Als de sitar niet wordt gebruikt (Dhir zingt dan en speelt basgitaar), klinkt het als meer gewone en toegankelijke psychrock, met hier en daar ook wel ruimte – gelukkig maar – voor wat psychedelisch shreddende noise op de gitaar. Hier en daar wat standaard, maar ze doen dat dan wel goed. Erg goed zelfs. Bij Temples wordt je op een gegeven moment ook wel wat overspoeld met dezelfde vrolijke deuntjes en Tame Impala heeft het tegenwoordig meer ingewisseld voor lome glitterdisco for the masses zonder scherpe rand. Nee, dan hoor ik toch liever deze band, die de wat zoete popmelodietjes goed afwisselt met de meer scherpe en psychedelisch intermezzo’s, hier en daar uitmondend in fijn instrumentaal psychedelisch gejam. Live komt dat ook wat harder in je smoel terecht natuurlijk. De band heeft er wel zin in zo te zien en zijn blij wat nieuw materiaal te kunnen spelen, zo’n beetje de hele A-kant van het nieuwe album (aldus Dhir), waarop wordt samengewerkt met The Horrors en Black Angels. Die bands werkten ook al samen in het zijproject MIEN overigens. Van die feitjes. Weten we dat ook weer.

Elephant Stone was ik een beetje uit het oog verloren, maar hier in Merleyn herovert de band mijn hart gewoon weer. Een prima band voor festivals ook. En prima voor een doordeweeks avondje in een achteraf zaaltje. De band is hier in een uitstekende vorm en dat doet mij dan ook uitkijken naar het nieuwe album. Cadeautje voor Valentijnsdag, want dan komt ie uit.