Gezien: Patrick Watson, TivoliVredenburg, Utrecht

Dus. 2020 wordt een heel gek jaar. Door omstandigheden had ik al wat concerten moeten afzeggen en sommigen had ik bewust overgeslagen. Niet dat dat erg is overigens. Concerten bezoeken is een flinke hobby, maar er zijn ook andere dingen belangrijk in je leven. Opvallend eigenlijk dat ik het niet heel erg vind dit jaar om niet alle interessante optredens af te lopen, hier en daar heb ik zelfs het e.e.a. bewust laten schieten. Ondertussen is het land in de ban van het virus en zijn er al flink wat concerten geannuleerd en daar leg ik me ook vrij eenvoudig bij neer moet ik zeggen. Het is gewoon nodig en verstandig. Ongetwijfeld gaat het allemaal nog langer duren en zitten we misschien wel tot aan de zomer zonder concerten. Op de maandagavond – inmiddels bijna een week geleden – pikken we nog wel even Patrick Watson mee, in de grote zaal van TivoliVredenburg.

De Amsterdamse zangeres Pitou (Nicolaes) zingt in het voorprogramma haar folk-liedjes op de gitaar  en dat doet ze leuk en enthousiast. Een uitstekende zangeres. Normaal vind ik muziek wat kaal zo met alleen zang en een gitaar. Een beetje kampvuurmuziek noem ik dat dan al snel, maar Pitou zingt mooi en de liedjes zijn heel aardig. Niet helemaal in mijn straatje, maar toch prima. Ook al moeten we ergens een keer gapen. Kan aan ons liggen.

De Canadees Patrick Watson is al een held sinds een vroege Lowlands-zondag. Het zal in 2007 zijn geweest (wat gaat de tijd snel) dat hij in de India-tent aldaar wat harten stal en eigenlijk is hij die magie nooit helemaal kwijt geraakt. De laatste keren dat ik hem zag waren in 2012 in mijn eigen stad en in 2015 in Eindhoven. Vijf jaar later moet het de zevende keer of zo zijn dat ik hem met zijn band zie en gelukkig is hij in vorm, iets grijzer geworden, zonder hoofddeksel, en met die kenmerkende grote donkere wenkbrauwen. Zijn guitige lach klinkt weer geregeld en de hele band heeft er vanavond aanstekelijk veel lol in. Het blijft erg leuk om te zien als een band zichzelf ook vermaakt, in plaats van plichtmatig een publiek te moeten vermaken. Het zijn voornamelijk de momenten dat (een deel of gewoon de hele) band zich verzamelt bij een microfoon om daar een nummer akoestisch te vertolken. We hebben het Watson eerder zien doen. Hij zoekt geregeld naar ingetogen pracht en die ruimte krijgt hij ook van het publiek. Dat zorgde eerder ook voor een compliment van Pitou, die erg blij was dat het publiek zo respectvol stil was bij haar optreden. Patrick Watson is een meester in die kleine liedjes. Het laatste album Wave heeft ook van die ingehouden pracht, ook al glijdt dat album wat langs me heen. Verdwijnt het wat op de achtergrond. Dat heb ik wel met meer nummers van zijn laatste platen. Zo live komt alles beter tot z’n recht, al scheelt het ook wel als ik de nummers wat beter zou (leren) kennen. Hier en daar is een enkel nieuw nummer wat minder indrukwekkend zullen we maar zeggen, maar over het geheel is het meeste domweg prachtig. De show is ook evenwichtig, met naast die zalige ingetogen nummers hier en daar ook ruimte voor een voller geluid met zijn hele band, met een mooie rol voor de twee zangeressen. Eentje speelt daarbij ook synthesizer en een enkele keer wat percussie. Samen met Watson zingen ze prachtige koortjes maar ook individueel tonen ze hun klasse. De gitarist gebruikt zijn gitaar soms bijzonder stemmig als een soort synthesizer. Bij het prachtige “Adventures In Your Own Backyard” speelt hij het mooiste stukje op gitaar, terwijl het op plaat toch met een fantastische trompet is, dacht ik. Op zich niet erg. Wel is het reuze jammer dat de bassen weer zo hard staan in deze zaal, dat is toch elke keer zo hier. Die subwoofers hoeven toch niet elke keer zo kneitertje hard te staan. Dat voelt echt buiten alle proporties, al moet ik zeggen dat het geluid verder goed en helder staat. Met oordoppen in, dat wel. Watson heeft dat geweld niet nodig dus. Een artiest op piano, met zijn lekkere falsetto-achtige zang, een kunstenaar in het kleine en breekbare, een troubadour van melancholie en weemoed. Maar ook hoop. En troost. Watson geeft vanavond eigenlijk een warme en dikke knuffel. En dat kunnen we goed gebruiken de komende tijd.