Gezien: Amenra, Openluchttheater de Goffert, Nijmegen

De duisternis viel in het Openluchttheater de Goffert. Zachtjes bleef het doorregenen en de kikkers uit de vijver onder en langs het podium brulden hard mee met Colin H van Eeckhout. Een mistroostige maar perfecte setting voor het Vlaamse vijftal van Amenra, dat hier alle demonen van zich af sloeg met hun bekende post- en doommetal. Intens en verschroeiend, met donkere en diepe emotie.

Ook vrijdagavond stond de band hier en dat was betreft het weer wel beter geweest. Concerten bezoeken kan weer. Je zou al bijna vergeten hoe bijzonder dat is na zoveel tijd. Het was mijn tweede concertavond, maar het went snel. Je zou bijna de anderhalf meter-maatregelen vergeten die hier gelden, maar je moest wel degelijk afstand houden en op bepaalde plekken gaan zitten (bij de witte strepen), waardoor we net buiten gespannen doeken kwamen te zitten. In de druilerige (mot)regen, een nadeeltje dus van zo’n openluchttheater, hoewel de meeste bezoekers wel droog zaten. Bijzonder was het wel…

EndlingR is een enorme bonus als opener vanavond. De band uit Gent (dat rijmt) stond sinds de corona-lockdowns op mijn wensenlijst om eens live te zien, wat dat betreft heb ik blijkbaar een voorliefde voor Belgische bands. De band bestaat uit Jo De Geest (John Ghost) en bassiste Kris Auman (Ladakh, Alfredo) en werd later aangevuld met drummer Sylvester Vanborm, die we ook kennen van zijn eigen Wallace Vanborn, dat had je ook hier kunnen lezen. Vanborm heeft een shirtje aan van Stake Number Eight, ook al zo’n fijne Belgische band, die tegenwoordig simpel STAKE heet en in die hoedanigheid net heb moeten missen live vanwege – uiteraard – jeweetwel. Herkansing in Merleyn op 28 november, mits een delta-variant of zo geen roet in eten gaat gooien. Enfin, Endlingr kan ik met genoegen afstrepen op mijn lijstje. Stiekem vind ik die band nog wat fijner dat Amenra, maar dat moet ik met dit publiek misschien niet roepen. Persoonlijke smaak. Hun instrumentale post-progressieve rock met vleugje stoner en psychedelische rock smaakt erg goed, al komt het hier net iets lastiger over. Misschien omdat we wat verder naar boven zitten en daardoor ook het aloude probleem van kletsend publiek meer stoort, of de gitaar komt gewoon want minder sterk naar voren in de mix (zeker in het begin), maar misschien ook omdat de dynamiek van de band baat heeft bij de subtiele passages, die wat verwaaien in de open lucht hier. Hopelijk zie ik ze nog eens in een zaal als Merleyn, zeg ik nog na afloop, maar de band doet het hier wel uitstekend, met uiteraard materiaal van From the Molten Vaults aangevuld met nieuwer materiaal neem ik aan, dat hier en daar lekker wegrockt. Mooie mix van laidback / sfeervol tot wat steviger en fijn afwisselend. Deze blijft op de lijst staan.

Amenra heb ik vaker gezien en in die zin weet je wat je ongeveer kunt verwachten, ook al had ik het gevoel we een meer ingetogen akoestische set te horen zouden krijgen, zoals we eerder dit jaar op diverse streams hebben gezien (Dunk!festival online bijvoorbeeld), maar ook wel eens in de Stevenskerk hebben meegemaakt en ook op Roadburn. Het nieuwe album De Doorn is ook een trendbreuk met het verleden, met rustige emotievolle passages en in het Vlaams gezongen in plaats van het Engels. Toch is dit best een stevige set met een hoop ouderwets hard gespeelde nummers van de Mass-albums. Het geluid klinkt hard en intens. Colin H van Eeckhout schreeuwt zijn longen weer naar buiten en zoekt in de ingetogen stukken even naar zijn zuivere stem, zo lijkt het, maar eenmaal ingesmeerd loopt dat ook goed. Ik hou wel van die afwisseling, die er vanavond eigenlijk nog relatief weinig in zit, het blijft met die oude nummers nog best veel in hetzelfde stramien van dezelfde akkoorden hangen, maar dat is ook niet anders te verwachten. Heel melodieus of echt afwisselend in tempo en kleur is het nooit geweest. Als publiek zuig je gewoon de uitgestraalde kwelling en wanhoop van het podium op. Begrijpelijk dat tegen het einde het publiek ook zo gaat schreeuwen, van enthousiasme of te veel alcohol, maar eigenlijk is dat tegelijkertijd storend, de band hoort het verhaal te vertellen en het publiek hoort daar geen hoofdrol in het nemen. Ondanks dat smetje (je weet het met liveoptredens in Nederland) en mijn langzaam natgeregende spijkerbroek levert Amenra op deze bijzondere locatie wat je ook van ze verwacht. Het is indrukwekkend door de meeslepende gitaren die de duisternis in vloedgolven over over ons heen laat komen en de zacht gezongen Vlaamse teksten brengen daarbij de persoonlijke emoties nog beter over dan de intense schreeuwzang. Stilte maakt soms meer impact dan lawaai. Het optreden is een stevige uitlaatklep voor band én publiek, die als zwarte schapen in de wei stonden te springen van geluk dat het weer eens mocht. En – vooruit – daar hoort wat geblaat bij. En wat brullen van kikkers.

Andere getuigenverklaringen: NRC / 3voor12