Gezien: X Valkhof Festival 2021: Slift e.a., Openluchttheater de Goffert, Nijmegen

Hulde aan Doornroosje en de organisatie van het Valkhof Festival. Het zal niet meevallen om in dit soort onzekere corona-tijden iets op poten te zetten. Door het mislukte ‘dansen met Janssen’-experiment van de overheid en het falende ’testen voor toegang’-systeem leken de activiteiten in het Openluchttheater de Goffert in het water te vallen. De organisatie wist echter snel te schakelen en toen ging na een lange natte periode ook nog eens de zon schijnen.

Dat kwam goed uit, want ik had toch maar een weekje vrij genomen, ondanks dat er helemaal geen Vierdaagsefeesten zouden zijn. Knap van Doornoosje om binnen alle gestelde regels dan toch door de hele stad op verschillende plekken wat te organiseren. In Doornoosje zelf, maar ook in de Stevenskerk en Extrapool worden deze week concerten op afstand georganiseerd. In het Openluchttheater de Goffert zou dat eerst ook zijn, maar later werd dat met het ’testen voor toegang’-systeem verder open gegooid. Geluk bij een ongeluk denk ik, dat nog niet alles was uitverkocht en je dus binnen de nieuwe regels van tweederde capaciteit kon blijven. Mooie locatie buiten natuurlijk, dat zorgt voor de nodige ventilatie. En ik moet zeggen dat er aan de ingang ook netjes werd gecontroleerd op de coronacheck en je ID-kaart. Ik had niet anders verwacht, maar het geeft ook een veilig(er) gevoel. Goed georganiseerd dus. Daarbij is het programma deze week vertrouwd divers en uitdagend, met een goede reeks veelbelovende acts en voor ieder wat wils, zonder feest-hoempapa uiteraard, maar meer iets voor fijnproevers. Fijn om die ook weer eens te zien, het was ook allemaal veel te lang geleden.

De organisatie heeft de hele Valkhof-sfeer geweldig naar het Goffertpark gehaald. Een deel van het park bij de ingang van het openluchttheater is er nu bij getrokken, een stuk met veel bomen en schaduw, en daar zien we de vertrouwde aankleding uit 2019 weer. Hoe fijn is dát om weer eens te zien en (intens) te beleven. De paviljoentjes met zitplekken lijken met een transporter verplaatst en met de lampionnen, bamboeplanten en vreetkot van De Plak waan je je sowieso op het Valkhof. De sfeer is uitstekend en relaxed. DJ Maarten W draait al gelijk nummers van Nordmann en Dans Dans, de eerste Weizen glijdt goed naar binnen en het festivalgevoel stijgt naar grote hoogten. Wat hebben we dít gemist zeg!

Twin Sister (niet te verwarren met Twisted Sister) mag de aftrap verzorgen en Otto Kokke meldt gelijk maar even hoe bijzonder het is dat ze hier bij mogen zijn. Ja, dat is wel weer even geleden zo’n festival. Kokke kennen we, net zoals drummer René Aquarius, vooral van Dead Neanderthals. Deze Nijmeegse helden wisten de ruïne van het Valkhof al eens af te breken in een ver verleden, en ze stonden er later ook met Drvg Cvltvre en als DNMF. We zagen het duo ook in Plague Organ en het IXXO collectief tijdens Roadburn Redux (online festival) waarin Kokke ook met de synths/elektronica in de weer is in plaats van de sax. De heren hebben nogal veel projecten. Hier wordt het duo aangevuld met (naar ik aanneem de Engelse) Jason Stöll, die (ik zag het pas vlak voor aanvang) ook in Mugstar zit (en Sex Swing, God Unknown Records, Bonnacons of Doom en KLÄMP ). In de basis horen we lome songs in de hoek van doom en drone-metal (met ook psych/kraut-invloeden). Zonder leadgitaar overigens, maar de gruizige geluiden komen vooral van Kokke. Stöll lijkt me niet al te moeilijke toonladdertjes te spelen, maar wie weet bedriegt schijn. Aquarius maakt er geen snelle marathon van zoals met Plague Organ, maar is wel net zo geconcentreerd. Het moet even op gang komen voor mijn gevoel, misschien staat het geluid nog niet op volle oorlogssterkte, of vlakken mijn oordoppen het wat veel af. Maar de opwinding komt ook later in de set erg sterk naar voren, zeker als je meegezogen wordt, zoals ook een beetje het geval was bij die set van IXXO. Toffe opener voor het festival.

Ik had echt nog nooit gehoord van het Franse Oiseaux-Tempête, dat in de basis een duo is, maar ook in 2019 op Le Guess Who? wat vrienden meegenomen had. G.W. Sok, die we kennen van zijn carrière bij The Ex, doet een aantal nummers mee en zingt of praat poëtische of profetische teksten in zowel het Engels als Nederlands. Dat werkt erg goed bij dit soort muziek, dat toch wat lastig te typeren is maar vooral in de post-rock-hoek geplaatst zou kunnen worden. Normaal hou ik niet van zang bij post-rock, maar G.W. Sok voegt hier wel degelijk iets toe. Profetische teksten op bezwerende muziek. Mooie aanvulling is dat Frédéric D. Oberland niet alleen zijn fijn schurende gitaar goed in de mix kan wegzetten, maar hij speelt ook een goed potje sax en op een elektrische lier. Verder zien we een Moog synthesizer en ook de bassist heeft zo zijn elektronische speeltjes. Toffe band met een eigen signatuur, die het interessant en spannend houdt. Ze krijgen een mooi uurtje speeltijd, maar dat vliegt voorbij.

De pauzes tussendoor zijn best lang, maar dan kunnen we ook even naar huis om een lange broek aan te doen (en ik was een trui vergeten). Kopje koffie gaat er ook wel even in. Terug in het park liggen we in het gras bij The Sweet Release of Death uit Rotterdam en die ‘produceert intense, gruizige noiserock– en post punksongs met een laagje shoegaze dat wordt doorkliefd door de venijnige zang van Breton Ferrer‘, aldus het programmaboekje. Niks aan toe te voegen. Het is intens en energiek, soms een beetje simpel losgeslagen gitaarpunk soms naar mijn smaak en wat wild gezongen, maar ze krijgen het publiek aardig mee in een wat korte set. Kort maar krachtig dus.

Het Franse trio van Slift staat al de hele corona-periode hoog op ons lijstje om eens te mogen zien, we hebben de nodige video’s van optredens van deze band verslonden. Een uniek buitenkansje en in onze ogen en oren vooral al een terechte hoofdact zo op het einde van dit eerste dagje X Valkhof Festival. Het Ummon-album lijkt een doorbraakplaat voor ze te zijn geworden en na vanavond vestigen ze definitief hun naam in Nijmegen en ver daarbuiten. We zitten drie kwartier van te voren alvast klaar midden voor het podium, toch de lekkerste plek, en we worden vermaakt met een heerlijke soundcheck, dat al veel goeds voorspelt. Vanaf het eerste nummer (“Ummon” zelf als ik me niet vergis) kletst het er hard en stevig in, zoals we dat kennen. Die lange soundcheck werpt ook zo zijn vruchten af, het staat gelijk goed en de hoofden in het publiek kunnen gelijk op en neer in de maat van de goed geplaatste riffs. Dikke klasbakken-psych/stoner/space dat wolken van gitaargenot over ons uitstort, met dik dansbare ritmes en funky basloopjes. Een enkel nummer vind ik wat behoudend vanavond, maar het meeste is gewoon recht voor z’n raap. Zo’n vijf tot tien minuten voor het einde (het lange “Lions, Tigers and Bears”) vinden sommigen het wel tijd worden om voor het podium te gaan dansen en in een mum van tijd staat het daar vol met dansende mensen. We hebben lang op een festival moeten wachten, maar als het in deze vorm weer kan mogen we ook echt even volledig uit onze plaat gaan. Wat een heerlijkheid dat zoiets toch weer even kan na zo’n enorm lange pauze. Het Valkhof Festival had een plan X en na alle ellende gunnen we de organisatie dit succes. Het festival in deze vorm duurt nog tot en met vrijdag, maar mag nu al wel de boeken in als een bijzondere en bijzonder geslaagde editie.