Gezien: X Valkhof Festival 2021: Hemelbestormer, Solar Temple, Doornroosje, Nijmegen

Het is de week van het Valkhof Festival, dat ondanks een golf delta-virus toch door kon gaan. Als groot fan van het festival doet het me uitermate veel goed om niet weer een jaar te moeten overslaan. Ik neem aan dat de organisatie er ook zo over denkt, zoals ik al eerder schreef heb ik veel waardering hoe ze deze periode doorkomen en toch nog van alles weten te organiseren binnen de toegestane grenzen in deze Vierdaagseweek zonder Vierdaagse-wandeltocht en -feesten. Na een bezoekje afgelopen zaterdag aan het Openluchttheater de Goffert, gingen we de maandagavond naar Doornroosje zelf voor nog wat meer luidruchtig gitaar-vermaak, uiteraard in een (uitverkochte) anderhalve-meter setting. Wat heerlijk om weer eens terug te zijn in die grote rode zaal, die omgetoverd was tot een gezellige nachtclub met zitjes en leuke kleine tafeltjes met vinyl-bedekking en kleurige theelichthoudertjes.

Blijkbaar waren we toch wat laat en komen nog veel bezoekers behoorlijk op tijd om een mooi plekje op een van de stoelen te bemachtigen. We kiezen er daardoor maar voor om voor op het balkon te gaan zitten, met mooi uitzicht over de hele setting.

Donker, met alle gekleurde theelichtjes in de zaal, en een knots van een beamer straalt duistere vormen op het doek en half op de band. We zien ook weer de twee pilaren met lichtsymbolen die de Belgische band Hemelbestormer toen ook op Soulcrusher in 2018 bij zich had. Dat was toen een herkansing voor het gemiste optreden op Roadburn 2016, dus vandaag nog een keer als bonusaanbieding. Toen op Soulcrusher werd ik vooral geraakt door de sfeer, die ook wel dromerig op mij overkwam, ter plekke getypeerd als wegdroomdoompostmetal, of in het programmaboekje getypeerd als ‘instrumentale mix van post metal, doom, black metal en een vleugje ambient‘. Vanavond dreunt het geluid van de band lekker vol de zaal in, maar kan ik niet helemaal achterhalen wat ik er destijds nu zo dromerig of sfeervol aan vond, misschien spelen ze vanavond ook meer rechttoe rechtaan doom- en postmetal, maar of dat nu aan de set ligt of aan mij weet ik niet zeker. Het trekt je wel in een bepaalde sfeer, zeker met de beelden op de achtergrond, maar vanavond moeten we het meer zoeken in de bezwerende herhaling dat dit soort slepende doommetal kenmerkt. Daar kan ik gedeeltelijk wel in meegaan – soms probeer ik een beetje te loom mee te headbangen op de stoel – maar op andere momenten raak ik wat uit de hypnose en blijft het wat meer van hetzelfde. Het post-rock/metal-geshred van de gitaren vind ik zo af en toe wel fijn naast de logge riffs, dat mogen ze best vaker doen. En misschien bevalt het me ook wat beter als ze soms ook wat minder de boel dichtsmeren, maar dat is ook kwestie van smaak. Jammer dat de magie iets minder was vanavond, maar het was wel een degelijk een lekker zwaar stukje grote-mannen-muziek. Duim omhoog inderdaad.

Solar Temple komt uit eigen land en maakte al indruk tijdens de online editie van Roadburn dit jaar (Roadburn Redux). Van het duo (Gitarist O. van Turia en Mink Koops, drummer van Nusquama en Fluisteraars, als ik het goed heb) zou je verschroeiende zwartgallige blackmetal verwachten, maar ze hebben er blijkbaar veel schik in gehad het met deze band over een hele andere boeg te gooien. Vanavond zit het in de hoek van seventies psych met een vleugje blues of folk en langgerekte gitaar-drones met bakken psychedelische effecten. Dat was op Roadburn Redux ook al zo, en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit stuk van vandaag vergelijkbaar is (commissiestuk ‘The Great Star Above Provides‘). Rustig opgezet in het begin maar extatisch aan het einde. De heren (met ook seventies kleding aan) hangen in het begin tegen hun gitaarversterkers om wat lagen gitaar op te bouwen waarna Mink Koops op een gegeven moment zowel gitaar speelt als de (bas)drum bedient. Bijzonder toch, zo los je misschien het gebrek aan een aparte drummer op. Je kunt het ook oplossen door (in het slotstuk) je gitaar achter te laten op de versterker en in een lange drone/effectenwolk door te laten lo(o)pen tot in de oneindigheid en er dan een spectaculaire drumsessie doorheen te gooien. Eerder in de set had ‘O’ technische problemen en verdween naar achteren, maar dat werd tijdens het nummer opgelost door het gewoon lekker langer uit te rekken. In dat slotstuk speelt hij voor op het podium op de grote trommel en doet dat uitermate goed en ritmisch. Slagerij van Kampen zou er trots op zijn. Knap hoe een duo zo’n set weet neer te zetten, met scherp loeiend gitaarspel in een volvette mix van geluid, hooguit enkele passages zijn wat meer behoudend en vragen om meer, zoals ze in de laatste twintig minuten dus wel vol doorjakkeren. Beetje jammer ook om dan na zo’n spetterende apotheose op het einde zonder omkijken van het podium te lopen, zonder enig contact met het publiek. Beetje zonde, het enthousiasme van het publiek had best in ontvangst genomen kunnen worden of laat even zien wat je er als band zelf van vond. ‘Nieuw werk is onderweg’, zagen we in de beschrijving en wellicht verschijnt dit stuk dus ook op plaat, maar ik denk dat het vooral ook in deze live-setting een aanrader is om een keer te gaan bekijken.