De vrijdag van de Vierdaagse is normaal gesproken een van de hoogtepunten in het jaar voor Nijmegen en alle Vierdaagse wandelaars en feestvierders. Geen grote intocht of laatste feestdag dus, maar wel een alternatief Valkhof Festival, want er is altijd wel een plan B of C. Of X dus. Op het ‘X Valkhof Festival’ gaan we op de vrijdagavond nog een keertje richting het openluchttheater in het Goffertpark voor een setje rustige bands.
Ik had wel vaker die kant op kunnen gaan, maar in deze vakantieweek hou ik maar bescheiden, al had ik meer kunnen aanstrepen dus, bijvoorbeeld in het openluchttheater op zondag (Iguana Death Cult, Sons en Cloudsurfers ), dinsdag (High Hi, Robin Kester, Roosbeef), woensdag (Alabaster dePlume, Athletic Progression, SMANDEM), of donderdag (Personal Trainer, Don Melody Club, Foxlane). Of in de Stevenskerk (op zaterdag Niklas Paschburg of op dinsdag De Niemanders, geen officieel onderdeel van het festival zo te zien). Wat dat betreft hadden we al die bands misschien anders wel in het Valkhofpark kunnen zien, al is het ook logisch in deze pandemie en met bijvoorbeeld de Brexit-perikelen dat veel geprogrammeerde bands deze week uit Nederland komen, aangevuld met bands uit o.a. België. We doen het rustig aan deze week, met op de vrijdagavond publiekstrekker (gok ik) Luwten, die ik al wel vaker had gezien en Sylvie Kreusch, die ik online op het Grauzone festival had gezien dit jaar. In mijn herinnering ook niet onaardig. Een mooie afsluiter van deze week. Een beetje afwisseling smaakt ook wel goed en het festival programmeert doorgaans sowieso vaak interessante, nog onbekende acts.
Na een lekker hapje onderweg te hebben gegeten komen we nog redelijk op tijd aan, al is Meskerem Mees al begonnen. Met ‘een stemgeluid zo helder als bronwater en een gulle dosis puurheid’ staat mooi beschreven wat ik hier hoor van dit Belgische duo, dat ik voor dit festival nog niet kende. Winnaar van de befaamde Humo’s Rock Rally in België, lees ik achteraf, dat al veel meer goede bands aan de oppervlakte heeft gebracht. De zangeres/gitariste heeft ook samengewerkt aan de nieuwe plaat van Tourist LeMC (Niemandsland), die overigens in 2015 op het festival stond. Met gitaar (akoestisch en ‘honkytonk’-gitaar, zal ik het maar noemen) zingt en speelt ze pure liedjes inderdaad, met een ziel van Nina Simone en ‘panache’ (zwier, elegantie) van Joni Mitchell, zo lezen we hier en ik moest ook even aan Tracy Chapman denken, maar ik heb er verder weinig verstand van. Muziek en interactie klinken persoonlijk en innemend. ‘We komen uit het verre Vlaanderen, maar dat had u misschien al gehoord’ klinkt grappig, net zoals ze uitlegt dat ze eigenlijk dichter had willen worden ‘…maar dit is ook leuk hoor’. De cello van Febe Lazou klinkt er aangenaam bij, anders is het wel wat kale kampvuurmuziek (zoals ik het graag noem, al is dat wellicht wat oneerbiedig). Voor mij wat lichtvoetig, maar ze is wel gewoon een goede zangeres, die prima soul-achtige liedjes maakt en een flinke dosis sympathie en applaus kweekt bij het publiek.
Er is vanavond ook weer veel ruimte in het tijdschema tussen de bands, misschien is een uur iets te veel van het goede, zeker als de bands ook nog wat korter spelen dan gepland en je dus nog langer moet wachten. Nou ja, de extra omzet bij de bar is ze wel gegund en we zeuren dus ook maar niet over de drankprijzen en zo, de organisatie heeft al genoeg inkomsten gemist.
Ook uit België en ook met fijne interactie met het publiek (net zoals Luwten later), daar hou ik wel van. Sylvie Kreusch heeft wel een hele band om haar heen staan en dat geeft gelijk een lekker vol geluid. Achteraf zie ik dat ik haar ook met Warhaus heb gezien op Lowlands 2018, een samenwerking met Maarten Devoldere (Balthazar) en ze zat ook in Soldier’s Heart, al heb ik die band nooit gezien. De zangeres komt regelmatig richting het publiek om daar haar zangkunsten te vertonen. Ze oogt flamboyant en prettig theatraal, haar optreden en de synth-pop zelf is gewoon sensueel en licht prikkelend. Misschien had ik het nog iets feller of donkerder gehoopt (ik lijk ook wat gitaar te missen in het eerste deel), met misschien ook net wat meer afwisseling, maar het optreden is verder aangenaam.
Luwten is begonnen als project van Tessa Douwstra en zagen we in het voorprogramma van Eefje de Visser (we horen haar muziek nog een keer uit de speakers bij het podium) in Doornroosje in 2016. Toen hadden ze nog maar een paar optredens achter de rug en waren ze volgens mij nog behoorlijk onbekend. Toen zat de potentie er wel gelijk in en was het voor mij een van die (misschien weinige) rustige indiepop/rock-bands die me goed bevallen. De mooie gelaagde composities waren er toen ook al en we leren vanavond dan ook van Douwstra dat ze überhaupt veel schaven aan de nummers. Zo ook voor het recente album Draft. Alleen het laatste nummer op die plaat (“Call me In”) was al gelijk goed zoals het was, die hebben zie niet meer veranderd, en – als we het dan toch over pure muziek hebben – dat nummer is puur genoeg om het zo te brengen. Gelukkig ook met een muisstil publiek, de juiste aandacht van het publiek, dat heeft deze muziek gewoon nodig. Ik herinner me inderdaad nog het Valkhof Festival 2017, waar het geklets de magie echt onderbrak. Op Lowlands 2018 was de band, inmiddels gegroeid in mijn optiek wat betreft geluid(smix) en band-gevoel (wat dat ook moge wezen). Daar was er als vanzelf extra aandacht op de vroege zaterdag van het festival in de India-tent van het publiek en kwam de muziek in volle sterkte ook extra goed binnen. Net als vandaag eigenlijk, met de ook erg sympathieke Douwstra, die oprecht klinkt wanneer ze meldt het echt super fijn te vinden om voor het eerst ‘Hallo Nijmegen!’ te kunnen zeggen, nu ze hier sinds kort woont. De zang van Douwstra blijft ook zo mooi puur (naast soms een prettige samenzang met de andere bandleden) en hier en daar vormt de lichtshow een extra mooi element in het theater, dat inmiddels helemaal donker is geworden. Maar extra aangenaam vind ik dus die fijne geluidslagen, waar zoveel aandacht voor is, met hier en daar ook ruimte voor toffe instrumentale uitstapjes, bijvoorbeeld op de synthesizer of met elektronische percussie. Hoewel dit soms ook wat behoudend is voor mijn smaak, is het toch de fijne sfeer die mij vanavond weer treft. Als publiek sluiten we haar en haar muziek in ons hart. Het is dan ook iets om aandachtig en warm te omhelzen.
Een mooie afsluiter van een mooie week Valkhof Festival, dat dit jaar extra bijzonder en anders was. Met extra complimenten (zoals ook nog even genoemd door Douwstra) voor de flexibiliteit en inzet van de organisatie. Volgend jaar zou het niet eens een straf zijn om het weer in zo’n setting te doen, al hopen we denk ik met z’n allen dat we alles dan toch weer meer bij het oude normaal hebben. Het Valkhof Festival 2022 is van 16 t/m 22 juli volgend jaar, hopelijk zien we elkaar dan gewoon weer in het Valkhofpark.
Pingback: De 25 beste concerten van 2021 – t-beest