
Je kunt het natuurlijk een kwakkelzomer noemen. Regelmatig nat en wisselvallig, maar ook de grote festivals ontbreken, waardoor we het moeten doen met het concert-aanbod naar de mogelijkheden die er nu zijn. Zoals eerder gezegd doet Doornroosje dat goed. Normaal ligt het clubcircuit aardig stil in de zomer, nu organiseerde Doornroosje een reeks concerten in het Openluchttheater de Goffert onder de noemer ‘Roosje Live in het Park’ en in de eigen poptempel bij het station, al dan niet met anderhalvemetermaatregelen. Inmiddels is alles met ’testen voor toegang’ met vaste zitplaatsen en maximaal tweederde van de reguliere capaciteit. Geen festivals dus. Bijzonder dat er wel festivals doorgingen in andere landen, neem het Belgische Alcatraz bijvoorbeeld, maar met dank aan Doornroosje viel de zomer voor ondergetekende niet helemaal in het water.
De grote rode zaal is vrijdagavond geopend voor twee uitstekende instrumentale Nederlandse bands. Mt. Echo zou hier uit de buurt moet komen, met oud-leden van Bandito en Geiser. Debuutalbum Cirrus uit 2019 is opgenomen in het café van Doornroosje, maar de band is al een heel eind met een nieuw album. We zagen ze eerder spelen op een vroege maandagavond op het Valkhof Festival 2019 op het kleine podium bij het eettentje van De Plak. Vanavond lijkt mij dat er een speler mist en ik lees achteraf dan ook dat ze (tijdelijk) een trio zijn en nog een vervanger zouden zoeken voor gitarist Tommy van den Broeck. Aan de andere kant jamt het wel lekker door zo met z’n drieën en zijn er al tien nieuwe nummers geschreven. Als ik me niet vergis is het Gerben Elburg die we dus ook laatst gitaar zagen spelen in DunddW in het voorprogramma van My Sleeping Karma. Niks mis met dit trio. Ik verwachtte in eerste instantie iets meer standaard doorriffende stoner en post-rock op basis van dat optreden op het Valkhof, maar vanavond lijken de heren net iets meer variatie aan te brengen en de diepte of complexiteit verder op te zoeken. Dat staat ze goed. Het geluid staat in het begin nog wel wat te wollig en niet al te helder. Hard en wat dof met een wolk aan basgeluid zonder nuance, maar dat trekt gelukkig goed bij. De gitaar van Elburg is nu wat duidelijker te horen ook, hier en daar lijkt er wat gitaargeluid te worden geloopt (ergens komt er ook een stemsample langs). Bassist Vincent Voogd is lekker enthousiast, ook naar het publiek toe, en Rolf Vonk op drums gebruikt op het einde nog digitale drumpads en mept ook wel wat complexere patronen. Doet me een beetje aan Tool denken op dat moment, maar ik hoor ook een stukje dat meer richting doom gaat, maar ook de post-rock ontbreekt niet met zelfs een likje gevoelige tonen en daarnaast stampt het soms goed door in heavy pysch met prima riffs en gitaarsoleerwerk. Puike band. Benieuwd naar dat nieuwe album.


Monomyth uit Den Haag heb ik inmiddels al vaak gezien, maar nog nooit in de grote zaal van Doornroosje. Het lukt ze met gemak om die zaal te vullen met hun ruimtelijke psych/stoner/space/kraut-dampen. Mooi plekje zitten we, in het midden op de eerste verhoging, dus we kunnen het goed volgen (wat staan er trouwens opvallend vaak mensen op om even drank te gaan halen of te plassen vanavond). De band begint vanavond met “Aquilo” van het laatste album Orbis Quadrantis, net zoals in Merleyn in November 2019. Vergeleken met dat optreden is de sfeer net wat anders, in plaats van een klein dampend zweethok vol bezoekers en waar de gitaar een tandje te hard stond naar mijn smaak. Nu is het geluid wat minder recht in je smoel, wel hard, maar wat meer in balans al had de gitaar van mij nu juist harder mogen klinken, bijvoorbeeld in het afsluitende “LHC”, daar moet de gitaar juist lekker hard doorzagen voor het beste effect. Gitarist Boudewijn Bonebakker speelt ontspannen vanavond, maar zou een dag later zijn voet blesseren en daardoor moest de band het optreden op zondag in TivoliVredenburg afzeggen. Verder weinig klachten, het geluid van de toetsen/elektronica op rechts/links zijn vanavond helder en goed te onderscheiden waardoor we als vanzelf mee worden getrokken in de wereld van Monomyth. Een bijzondere reis die dus begint op het klotsende water, waarna we kopje onder gaan in de nautilus van Jules Verne en daarna worden meegetrokken naar andere dimensies. Monomyth is altijd een avontuur. Zat er trouwens ook niet een nieuw (rustiger) stukje in dat nummer “LHC” nummer verwerkt? Volgens de setlist is er inderdaad een ’toets speciaaltje’ aan het nummer toegevoegd, als ik dat goed lees. Net zoals Mt. Echo is ook Monomyth bezig met nieuw materiaal, waar we midden in de set twee nieuwe nummers van krijgen voorgeschoteld, die we op 23 april in het Paard ook al online hadden kunnen horen, dacht ik. “Narvik” draait wat meer om schwung en funk en is zodoende een lekkere doordanser. Fijn, maar iets minder gevaarlijk of avontuurlijk. Pas echt extatisch wordt het met het nieuwe “Berlin” dat in mijn herinnering een setje heerlijke doorstoempende staccato riffs heeft (uiteraard doet dat me dan denken aan “Deliverence” van Opeth bijvoorbeeld) magnifiek uitgevoerd op (met name) de bas door Jason van den Bergh, die in januari 2020 Selwyn Slop verving (wat ik overigens best jammer vond). Het is een dik hoogtepunt in een gebalanceerde set met nummers van alle albums, waaronder ook nog het lekkere ‘oudje’ “The Groom Lake Engine” van het eerste album uit 2013. Het blijft een genot om de beste band van Nederland aan het werk te zien, fijn dat dat weer eens kon.






Pingback: De 25 beste concerten van 2021 – t-beest
Pingback: Weekplaat 22-7: Mt. Echo – Electric Empire – t-beest
Pingback: Gezien: Mt. Echo + Bismut, Merleyn, Nijmegen – t-beest